tag:blogger.com,1999:blog-21447295398979331082024-03-14T03:21:59.659-05:00అప్పుడు ఏమి జరిగిందంటే..క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-17443772386954536162012-04-03T14:34:00.030-05:002012-04-03T19:10:53.699-05:00ఏవిటా డబ్బా ప్రశ్న!<span style="font-family: Georgia, serif; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; ">ఎర్రటి ఎండాకాలం,మధ్యాహ్నం ఎండ సర్రసర్రమని వీపు బద్దలుగొడుతుంది.అప్పుడే పాలు తాగి సగం నిద్రలో జోగుతున్నాను నేను.అంతకన్నా ముఖ్యమైన పనులేమి లేవు చెయ్యడానికి.ఎందుకంటే మరి నా వయస్సు ఇంకా మూడు రోజులే కదా!ఏదో నాపాటికి నేను ఎవ్వరిని ఇబ్బంది పెట్టకుండా నా బంగారు భవిష్యత్తు గురించి కలలు కంటుంటే నాకోసం విజిటర్స్!ఈ టైంలో విజిటర్స్ ఏంటి? ఏ!ఓ వేళాపాళా లేదా అని నా సెగట్రీ(అదే,మా అమ్మ)మీద అరుస్తుంటే సెలబ్రిటీలన్నాక ఇలాంటివి కొన్ని తప్పవు మరి అని సర్దిచెప్పారు.ఆ వచ్చినావిడ మానాన్న తరపు బంధువు.నాకు నాయనమ్మ వరస అవుతుంది.వస్తూనే,అయ్యో పాపం!మళ్ళీ ఆడపిల్లే పుట్టిందా?ఈసారయినా మగపిల్లాడు పుడతాడనుకున్నాను!అని ఒకటే ఏడుపు మొదలుపెట్టింది.</span><div><br /><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-family: Georgia, serif; "><i><span style="font-family: Georgia, serif; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; " ><b>మళ్ళీ ఆడపిల్లే పుట్టిందా?.</b>...</span><span style="font-family: Georgia, serif; "><b><span >ఏవిటా డబ్బా ప్రశ్న! </span><span style="font-size: 100%; font-family: 'Times New Roman'; "><span style="FONT-STYLE: normal; FONT-WEIGHT: normal"></span></span></b></span></i><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; ">అసలు ఈ ఆడపిల్ల,మగపిల్లాడు తేడా ఏంటి? నాకిప్పుడే తెలియాలి! అసలు ఈ మీటింగే నాకు నచ్చలేదు,పైగా ఈ ముసలి నన్ను చూసి ఏడుస్తుందేవిటి?</span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; "><span style="FONT: medium Georgia, serif"><br /></span></div><div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span style="font-family:Georgia, serif;">నాచిన్నప్పుడు రాజమ్మ అని ఒకామె పక్కనే ఉన్న పల్లెటూరు నుండి గంపలో పాలసీసాలు,క్యాన్లు పెట్టుకొని పాలుపొయ్యడానికి మాకాలనీకి వచ్చేది.పోసేది నీళ్ళపాలే అయినా వేరే దారిలేక అందరు ఆమె దగ్గరే పాలు తీసుకొనేవాళ్ళు.కాలనీలో అందరికి పాలు పొయ్యడం అయ్యాక తీరిగ్గా తొమ్మిదింటికి మా ఇంటికి వచ్చేది.లేటుగా వచ్చిందికాక,నీళ్ళపాలు పోసిందికాక,ఆ పాలతో టీ పెట్టించుకొని తాగి వెళ్ళేది.అప్పటికి మా అక్క బడికి వెళ్ళిపోయేది,మరి నేనేమో ఇంట్లోనే అమ్మకి తోడుగా ఉండేదాన్ని.అప్పుడప్పుడు నాతో ఆడుకోవడానికి రాజు,కృష్ణ వచ్చేవాళ్ళు.ఒకరోజు మేము ముగ్గురం ఆడుకుంటుంటే,రాజమ్మ నన్ను పిలిచి రాజు,కృష్ణలని చూపించి వీళ్ళిద్దరిలో ఎవరిని పెళ్ళి చేసుకుంటావు అని అడిగింది.</span></div><br /><div style="font-weight: normal; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; font-variant: normal; font-style: normal; "><span ><i><span style="font-family: Georgia, serif; "><b>ఏవిటా డబ్బా ప్రశ్న! </b></span></i><span style="font-family: Georgia, serif; "><b><i>అసలు పెళ్ళేవిటి? ఒక్కళ్ళనే ఎందుకు చేసుకోవాలి?</i></b></span></span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: medium; "><b><i> </i></b>ఇద్దరిని పెళ్ళి చేసుకుంటా అని చెప్పాను.నేను చెప్పిందాంట్లో అంత విచిత్రమేవిటో కాని రాజమ్మ దొర్లిదొర్లి నవ్వుతుంది.వంటింట్లో ఉన్న మా అమ్మని పిలిచి"చిట్టెమ్మ వీళ్ళిద్దర్ని పెళ్ళి చేసుకుంటుందంట!" అని చెప్పి మళ్ళీ నవ్వుతుంది.అది విని మా అమ్మ కూడ నవ్వుతుంటే నాకు బోలెడంత కోపమొచ్చింది."అవును ఇద్దరిని పెళ్ళి చేసుకుంటా,ఇద్దరిని పెళ్ళి చేసుకుంటా" అని ఏడుస్తుంటే సరేలే,చేసుకుందువులేగాని ఆఏడుపు ఆపు అని అమ్మ నన్ను ఎత్తుకొని లోపలికి వెళ్ళింది. రాజమ్మ ఇంకా దొర్లుతానే ఉంది.</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: medium; ">రాజు,కృష్ణ..</span><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: medium; ">అమ్మో,ఇప్పుడు మేము చిట్టిని పెళ్ళి చేసుకోవాలా అని బిక్కమొహాలు వేసుకొని చూస్తున్నారు.</span></div><br /><div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span style="font-family:Georgia, serif;">"నాకు ఇంజనీరింగ్ అయిపోగానే క్యాంపస్ సెలక్షన్స్ లో సత్యంలో జాబ్ వచ్చింది" అని చెప్పేవాళ్ళని చూస్తే "అబ్బ!ఛ!!"అనాలనిపిస్తుంది నాకు.ఎందుకంటే నాకు అలా రాలేదు కాబట్టి.నాలాంటోల్లని జనాలు ఎందుకు పనికి రానివాళ్ళని చూసినట్టు చూస్తుంటే ఇంకా మండిపోయేది.అబ్బో ఇంజనీరింగ్ అయిపోయాక,జాబ్ రావటానికి మధ్య ఎన్నెన్ని సాహసయాత్రలు,చిత్రవిచిత్రాలు జరిగాయో!!అవన్ని రాయాలంటే ఓఏడాది పడుతుందేమో!ఈలోపు మన జీవితం గురించి మనకన్నా,మన అమ్మానాన్నలకన్నా మన ఇంటి చుట్టుపక్కలవాళ్ళు ఎక్కువ హైరానా పడిపోతుంటారు.వాళ్ళళ్ళో కూడ ఓరవ్వంత ఎక్కువ చేసేది,అదే అతి అంటారే అది,అలా అతి చేసేది ఎవరమ్మా అంటే,ఓమివాళ్ళమమ్మి.వాడి పేరు ఓంప్రకాశ్.వాళ్ళమ్మ వాడ్ని ఓమి అని పిలుస్తుంది.వాడు నా క్లాసే!"చిట్టి,నీకు జాబ్ ఇంకా రాలేదా!?!?ఓమి పూణె వెళ్ళాడు,ఓమి ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళాడు,ఓమి కూరలో వాము వేసుకొని తిన్నాడు"ఇలా బ్రెయిన్ దొబ్బిచ్చేది.</span></div><br /><div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span style="font-family:Georgia, serif;">ఓసారి ఒక పెళ్ళిలో ఓమివాళ్ళమమ్మి కనపడింది.మళ్ళీ మొదలురా బాబు అని అనుకున్నాను.</span></div><div style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span><br /><div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>ఓమివాళ్ళమమ్మి: ఏంటి చిట్టి జాబ్ వచ్చిందంటగా,మీ అమ్మ చెప్పింది.</div><div style="font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space: pre; "> </span></div><div style="font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>నేను: అవునాంటి.</div><br /><div style="font-family: 'Times New Roman'; font-size: medium; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>ఓమివాళ్ళమమ్మి: బెంగుళూరులో అంటగా!</div><br /><div style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; line-height: normal; font-variant: normal; font-style: normal; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>నేను : అవునాంటి.<i><span style="font-size:60%;"> అన్ని తెలుసు కదా!మళ్ళీ ఏంటి తల్లీ ఈ ఇంటర్వ్యూ!</span></i></div><br /><span style="font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>ఓమివాళ్ళమమ్మి: జీతమెంత?</span></span></div><br /><span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-size: 100%; font-family: 'Times New Roman'; "><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span>నేను: </span><span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; font-family: Georgia, serif; line-height: normal; "><span style="font-family: Georgia, serif; "><b><i><span >ఏవిటా డబ్బా ప్రశ్న!</span> </i></b></span></span><span style="font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; line-height: normal; font-family: Georgia, serif; font-size: 100%; ">ఎందుకాంటీ, నాకు డబ్బులు సరిపోకపోతే నెలకి ఓ పదివేలు మీరు పంపిస్తారా?</span><br /><span><span ><br /></span></span></div><div><span><span >ఆతరువాత మా అమ్మ నాకు క్లాస్ తీసుకుందని ప్రత్యేకంగా చెప్పనవసరంలేదనుకుంటా!</span></span></div><div><span><span ><br /></span></span></div><div><span><span >నాపెళ్ళి హడావిడి ముగిసింది.మా అత్తగారింట్లో ఆరోజు సత్యనారాయణస్వామివ్రతం చేస్తున్నారు.ఇంకాసేపట్లో పూజ మొదలవుతుందనగా,మావారి పిన్ని ఒకావిడ నాదగ్గరికొచ్చి"ఇదిగో కోడలా,మీసంబంధం చేసుకోవలా,వద్దా అని మీ అత్తగారు వెనకాముందు ఆలోచిస్తుంటే,నేనే చేసుకోమ్మని గట్టిగా చెప్పాను.</span></span><span >నేను చెప్పబట్టే మీఅత్తగారు ఒప్పుకున్నారు.ఈఇంట్లో నామాటకి అంత పవర్ ఉంది.నాతో జాగ్రత్తగా ఉండు మరి"అని చెప్పింది.ఇది డబ్బాప్రశ్న కాదు.<b><i><span >డబ్బాడైలాగ్!</span></i></b>ప్రతి పెళ్ళిలో ఇలాంటి ఐటంగాళ్ళు కనీసం ఒక్కరైనా ఉంటారనుకుంటా!అసలు తాము లేకపోతే జనాలకి పెళ్ళిళ్ళే అవ్వవని ఓ తెగ ఫీల్ అయిపోయేవాళ్ళు.ఇప్పటికి నాకు మావారికి ఏవైనా గొడవ జరిగితే,నేను "అసలు మిమ్మల్ని కాదు,మన పెళ్ళి కుదిర్చిన మీపిన్నిని అనాలి" అని అంటుంటాను :)</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >2011 సవంత్సరం,ఫిబ్రవరి నెలలో ఒకానొక రోజు నేను ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను.పెద్ద ఆకాశం,నేల తలక్రిందులయ్యేంత పెద్ద విషయమేమి లేదు.జస్ట్ నేను శాఖాహారిగా మారిపోయాను.ఇంక చూడాలి సామిరంగా..</span></div><div><span ><br /></span></div><div><span >ఏం!నువ్వేమయినా PETA కి అంబాసిడర్ అవ్వాలా ఇప్పుడు నాన్ వెజ్ మానేసి?</span></div><div><span ><i><b>డబ్బా ప్రశ్న!</b></i></span></div><div><span ><i><b><br /></b></i></span></div><div><span >ఎన్నిరోజులు ఉంటావు నాన్ వెజ్ తినకుండా?</span></div><div><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: large; "><b>డబ్బా ప్రశ్న!</b></i> </div><div><i style="font-family: Georgia, serif; font-size: large; "><b><br /></b></i></div><div><span >క్రాంతి ఎలాగయినా నేను నీతో నాన్ వెజ్ తినిపిస్తాను!</span></div><div><span ><span style="font-size: 60%; font-family: 'Times New Roman'; ">ఏడ్చావులే!</span> <span ><b><i>డబ్బా ఛాలెంజ్!!</i></b></span></span></div><div><span ><span ><b><i><br /></i></b></span></span></div><div><span ><div>ఇప్పటికి సంవత్సరమయిందిగా,ఇంక మళ్ళీ నువ్వు నాన్ వెజ్ తినడం మొదలుపెడితే మంచిది.</div><div style="font-style: italic; font-weight: bold; font-size: large; ">డబ్బా సలహా!</div><div style="font-style: italic; font-weight: bold; font-size: large; "><br /></div></span></div><div><span ><br /></span></div><div><span ><br /></span></div><div><span><span ><br /></span></span></div><div><span><span ><br /></span><br /><br /></span><br /><br /></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-26785222506603607282012-03-07T09:21:00.007-06:002012-03-07T11:14:42.433-06:00మీకు పింక్ఆ,బ్లూఆ?<span>మొన్న శనివారం రోజు ఇంట్లో ఖాళీగా ఉన్నాను.ఖాళీగా ఉండి బోరుకొట్టడం కూడ బోరు కొట్టేసాక,అమ్ముకుట్టిని తీసుకొని షాపింగ్ మాల్ కి వెళ్ళాను.అక్కడ నాలాగే చాలామంది క్రెడిట్ కార్డులు పట్టుకుని ఎక్కడ ఏ స్వైపింగ్ మెషిన్ కనిపిస్తుందా,గీకేద్దాం అని కసిగా పరుగులు పెడుతుంటే ఆహా,సరైన చోటకే వచ్చాను అని అనుకున్నాను.ఈరోజు నా డబ్బులు ఎవరికివ్వాలా అని నా గుండుని గుండ్రంగా తిప్పిన పిదప <a href="http://www.toysrus.com/shop/index.jsp?categoryId=2255956">Toysrus</a> కనిపించింది.టాయ్స్ ఆర్ అజ్జో అజ్జో అంటున్నాడు ఏమాత్రం బొమ్మలున్నాయో అనుకుంటు లోపలికి వెళ్ళాను.బోలెడన్ని అరల్లో వరసగా బొమ్మలు.కనపడ్డాయి కదా అని ఓ కొనెయ్యడం కాదు.దానికి ఓ లెఖ్ఖ ఉంది.</span><div><span><br /></span><div><span>ముందుగా మీ బుడత అమ్మాయా,అబ్బాయా!...ఓకె,అమ్మాయి.</span></div><div><span><br /></span></div><div><span>వయస్సు 0-3నెలలు,3-6నెలలు,6-12నెలలు,12-24నెలలు,3-4సంవత్సరాలు...సరె,12-24నెలల సెక్షన్ కి వెళ్ళాను.</span></div><div><span><br /></span></div><div><span>అవును,ఇంతకీ 0-3నెలల పిల్లలకి బొమ్మలతో ఆడుకునే టైం ఉంటుందా?uploading,downloading,బజ్జోడం వీటికే టైం సరిపోదు వాళ్ళకి.అంత పసిబిడ్డ ఏం బొమ్మలతో ఆడుకుంటుంది చెప్మా!</span></div><div><span><br /></span></div><div><span>ఇన్ని సెక్షన్ల మధ్య మా కేటగిరి బొమ్మలు ఉన్నచోటికి రాగానే ఓవైపంతా గులాబి రంగు బొమ్మలు,గులాబి రంగు ప్యాకేజింగ్ కనపడగానే,ఓలమ్మో,మా KCR అన్నగాని ఈడ మీటింగ్ గాని పెట్టిండా ఏంది అని అన్ని దిక్కులు ఓపాలి సూసినాక ఎవ్వరు అవుపడలే!అసలు విషయం అప్పుడర్ధమయ్యింది.అమెరికాలో చిన్నప్పట్నుంచే పిల్లల బ్రెయిన్ ఎలా ట్యూనింగ్ చేస్తారో,అమ్మాయిలు అనగానే పింక్ కలర్,అబ్బాయిలు </span><span style="font-family: Georgia, serif; ">అనగానే</span><span style="font-family: Georgia, serif; "> </span><span>బ్లూ కలర్.అసలు ఈ వెర్రి పిల్లలు పుట్టగానే హాస్పిటల్ నుండే మెదలవుతుంది.పుట్టినబిడ్డ ఆడపిల్ల అయితే పింక్ కలర్ బ్లాంకెట్,మగబిడ్డ అయితే బ్లూ కలర్ బ్లాంకెట్ లో చుట్టి తల్లి చేతుల్లో పెడతారు.ఫ్రీ కంట్రీ,ఫ్రీ కంట్రీ అంటారు కాని,నా మొహం అమ్మాయంటే ఇలానే ఉండాలి,ఇవే రంగులు వేసుకోవాలి అని వాడెవడో డిసైడ్ చెయ్యడమేంటో!అమ్ముకుట్టికి బట్టలు కొనడానికి వెళ్తే ఆ పింక్ కలర్ కి కళ్ళు బైర్లు కమ్మి,నీరసం వస్తుంది.చిన్నప్పుడు నేను ఎన్ని రంగురంగుల బట్టలు వేసుకునేదాన్ని!ఎరుపు,నలుపు,పసుపు,నీల,ఆకుపచ్చ...ఎన్ని రంగులో అవన్ని గుర్తొచ్చి అమ్ముకుట్టి మొహం చూడగానే జాలేస్తుంది.షాపింగ్ కి వెళ్ళేముందే పింక్ కాకుండా వేరే రంగు బట్టలు కొనాలి అని కంకణం కట్టుకొని,షాపంతా గాలిస్తే ఎక్కడో ఒక ఆకుపచ్చ షర్ట్, బ్రౌన్ ప్యాంట్,వాటిమీద కూడ ఎంతో కొంత పింక్ కలర్ పువ్వులో,ప్యాచ్ వర్క్ ఏదోటి ఉంటుంది.సచ్చినోడి పెళ్ళికి వచ్చిందే కట్నం అనుకుంటు కొనుక్కోవడం తప్ప వేరే గత్యంతరం లేదు.ఇక బొమ్మల విషయానికొస్తే మరీ ఘోరంగా ఉంది పరిస్థితి.అమ్మాయిలకైతే <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Disney_Princess">డిస్ని ప్రిన్సెస్</a>,<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Justin_Bieber">జస్టిన్ బీబర్</a>,<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Hello_Kitty">హలోకిట్టి</a>.అబ్బాయిలకైతే <a href="http://www.toysrus.com/category/index.jsp?categoryId=11535744&ab=TRU_Header:CharacterTheme:Disney-Pixar-Cars:Family">డిస్ని పిక్సార్ కార్స్</a>,<a href="http://www.toysrus.com/family/index.jsp?categoryId=2274249&ab=TRU_Header:CharacterTheme:Star-Wars:Family">స్టార్ వార్స్</a>,<a href="http://www.toysrus.com/family/index.jsp?categoryId=2758943&ab=TRU_Header:CharacterTheme:Transformers:Home-Page">ట్రాన్స్ ఫార్మర్లు</a>.ఇంక ఇంతే!</span></div><div><span><br /></span></div><div><span>ఇవన్ని చూసినప్పుడు నా చిన్నప్పుడు నేను ఎలాంటి బొమ్మలతో ఆడుకున్నాను అని ఆలోచిస్తే,అసలు నేను ఎప్పుడు ప్రత్యేకంగా బొమ్మలతో,కేవలం బొమ్మలతోనే ఆడుకోలేదు.ఇంట్లో ఉండే మాములు వస్తువులతోనే ఎన్ని ఆటలు ఆడేవాళ్ళం! అట్టపెట్టెలతో గోడలు కట్టేసి,వాటిమీద దుప్పట్టి పరిచి చిన్న గుడారం కట్టి అందులో కూర్చొని చందమామ చదువుతూ,పులిహోర తినేవాళ్ళం.ఇప్పుడు పిల్లలు అలాంటి makeshift గుడారాలు కట్టకుండా <a href="http://www.amazon.com/s/?ie=UTF8&keywords=camp+tents&tag=googhydr-20&index=sporting&hvadid=6374535741&hvpos=1t3&hvexid=&hvnetw=g&hvrand=19558167122064930776&hvpone=&hvptwo=&hvqmt=b&ref=pd_sl_4emqcclejk_b">camping tents</a> రెడిమేడ్ దొరికేస్తున్నాయి.ఒక్కసారి assemble చేస్తే ఆ టెంట్ అలానే ఉంటుంది.అదే నేను కట్టిన గుడారానికి ఓసారి గోడలు నిలబెట్టాలి,ఓసారి పైనుండి వేసిన దుప్పటి సర్దాలి.ఎంత హడావిడి,ఎంత టాలెంట్ కావాలి.అయినా బొమ్మలు కొనడానికి వచ్చి ఇవన్ని ఆలోచిస్తున్నానేంటబ్బా అని,మళ్ళీ ఈలోకంలోకి వచ్చేస్తే, ఓవైపు educational బొమ్మలు అని</span><span style="font-family: Georgia, serif; "> కనిపించాయి.</span><span>ప్రిన్సెస్ లు,బీబర్ ల కన్నా ఇవి కాస్త బెటర్ కదా అనుకుంటు ఆవైపు వెళ్ళాక దిమ్మతిరిగి మైండ్ బ్లాక్ అయినంత పని అయ్యింది.ఓబొమ్మ మీద ఇలా రాసుంది"...improves child's hand-mind coordination,enables grip in readiness for writing in school ..." ఇంకా ఏదో హైటెక్ డిస్క్రిప్షన్ చాలా ఉంది కాని నేను ఇప్పుడు మర్చిపోయాను."అమ్ముకుట్టి,ఈబొమ్మ నీ</span><span style="font-family: Georgia, serif; ">hand-mind coordination</span><span style="font-family: Georgia, serif; "> పెంచేస్తుందంట,కొనేద్దామా!" </span><span>అని అడిగితే అమామా..అని తెగ చేతులు తిప్పేస్తు ఏదో చెప్పేసి బోసి నవ్వులు నవ్వింది.ఇంకా కొన్ని బొమ్మల మీద derived benefits అని బోలెడంత కథ రాసుంది.అసలు ఇవన్ని కాదు..బెనిఫిట్స్,ఫిక్సిడ్ డిపాజిట్లు ఈ సోదంతా కాకుండా కేవలం ఆడుకోడానికి మాత్రమే ఏమన్నా బొమ్మలున్నాయేమోనని వెతికాను.అబ్బే వాళ్ళేమయినా నాలా పిచ్చోళ్ళా,అలాంటి బొమ్మలు తయారు చెయ్యడానికి!చివరికి పాటలు పాడే చిన్న కుక్కపిల్ల బొమ్మకొని ఇంటికొచ్చి బ్యాటరీలు వేస్తుంటే,అమ్ముకుట్టి ఆబొమ్మని వదిలేసి ఆబొమ్మతో వచ్చిన ప్యాకేజింగ్ కవర్ తో ఆడుకుంది.అదన్నమాట </span><span style="font-family: Georgia, serif; ">derived benefits</span><span style="font-family: Georgia, serif; "> కథ! నాకు షాపులో ఉన్నప్పుడు అర్థమవ్వలేదు సుమీ!</span></div><div><span><br /></span></div><div><span><br /></span></div><div><span><br /></span></div></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-13207089053884941632012-02-14T14:22:00.000-06:002012-02-14T14:24:21.320-06:00లిండా-రెండవభాగం<div><a href="http://kranthigayam.blogspot.com/2012/02/blog-post.html">మొదటిభాగం </a>చదివారా?</div><div><br /></div><div>"నేను రిసెర్చని.రకరకాల క్యాన్సర్ చికిత్సలు మన వ్యాధినిరోధకవ్యవస్థ మీద ఎలాంటి ప్రభావం చూపుతాయి అనే అంశం మీద నేను రిసెర్చ్ చేసేదాన్ని.దాన్నే <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Immunology">Immunology</a> అని కూడ అంటారు" అని చెప్పింది.తరవాత నేను ఇంటికి వచ్చాక గూగులమ్మని అడిగి Immunology గురించి తెలుసుకున్నాక చాలా ఆశ్చర్యమేసింది.ఏదో బళ్ళో ఉన్నప్పుడుimmunity system,immunity power అని సైన్స్ పాఠాల్లో చదువుకున్నాము,అంతటితో అయిపోయింది అని అనుకున్నాను.Immunology వెనక ఇంత కథ ఉంటుందని నేను ఎప్పుడు ఊహించలేదు కూడ! కాని లిండా not a big deal అన్నట్టు ఎంత సింపుల్ గా చెప్పింది.Don't judge a book by its cover అని ఎన్నిసార్లు చదివినా,ఒక మనిషిని కలిసిన మొదటి పదిహేను నిమిషాల్లోనే మనం వాళ్ళ గురించి ఒక అభిప్రాయానికి వచ్చేస్తామంట!దాన్నే first impression అంటాం.చాలాసార్లు first impression అనేది మనం వేసుకునే బట్టలు,మాట్లాడేవిధానం వీటిని బట్టే కదా బేరీజు వేసేది.చిందరవందర జుట్టు,ఎప్పుడు నలిగిపోయిన బట్టలు,ఇంట్లోనుంచి బయటకి రావాలంటేనే భయపడిపోయే లిండా మీద నాకు పెద్ద expectations ఏమి ఉండేవి కాదు.కాని మేము కలిసిన ప్రతిసారి లిండా నన్ను ఏదో రకంగా ఆశ్చర్యపరచేది.పసిపాప నవ్వులా కల్మషం లేకుండా నవ్వేది.నాతో మాట్లాడుతున్నంతసేపు కూడ చుట్టుపక్కల చూస్తూ గాభరా పడేది.ఎప్పుడైనా రెండురోజులు కనిపించకపోతే తలుపుతట్టి పలకరించేది.క్రమంగా లిండాతో ఒక రెండు నిమిషాలు మాట్లడటం అనేది నా దినచర్యలో భాగమైపోయింది.తనని స్నేహితురాలు అనేంత స్నేహం లేదు మా మధ్య.పోని పరిచయస్తురాలు అందామ అంటే ప్రతిరోజు ,ఒక్కొక్కసారి రోజుకి మూడుసార్లు మాట్లాడుకునే మేము ఒట్టి పరిచయస్తులం ఎలా అవుతాము?</div><div><br /></div><div>ఒకరోజు మధ్యాహ్నంవేళ తలుపుతట్టి ఈరోజు date ఎంత అని అడిగింది.date చెప్పాను."ఇంకా రెండురోజుల్లో మిషిగన్ లో ఉంటున్న మా అమ్మాయి పుట్టినరోజు.స్టీవ్ ని గ్రీటింగ్ కార్డ్ పంపమని చెప్పాను.పంపాడో,లేదో" అని తనలో తనే గొణ్ణుక్కొంది."పోని,నేను తెచ్చిపెట్టనా గ్రీటింగ్ కార్డ్?" అని అడిగాను.ఒద్దని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది.ఆ తరవాత ఆవిషయం నేను కూడ మర్చిపోయాను.తరవాత ఒకరోజు రాత్రి మేము భోజనాలు చేస్తుంటే తలుపు చప్పుడయ్యింది.లిండా తలుపుతట్టే విధానం కూడా గమ్మత్తుగా ఉంటుంది.ఆ శబ్దం వింటూనే అర్ధమవుతుంది.తలుపుకి అవతలివైపు లిండా ఉందని.తలుపు తెరిచి ఏంటని అడిగాను."ఏంటి?అప్పుడే మరిచిపోయావా"అని నిలదీసింది నన్ను.నేను కాసేపు తికమకపడి,నాకు ఙ్ఞాపకశక్తి కాస్త తక్కువలే ఇంతకి విషయమేంటో చెప్పు అంటే "ఈరోజు మా అమ్మాయి పుట్టినరోజు" అని చెప్పింది.చాలా సంతోషంగా ఉంది,తన మొహం చూస్తేనే తెలుస్తుంది."ఒకసారి మాఇంటికి వస్తావా?" అని పిలిచింది.మొదటిసారి నన్ను వాళ్ళింటికి పిలిచింది."కాసేపయ్యాక వస్తాను.నేను ఇప్పుడు భోజనం చేస్తున్నాను"అని చెప్తే,ఇప్పుడే వచ్చేద్దువుకానిలే,ఒక్కసారి వచ్చి వెళ్ళు అని గుమ్మం దగ్గరే నిల్చుంది.ఇంక లాభం లేదు.నేను వచ్చేదాక కదలదని అర్ధమయ్యింది.అయినా చిన్నపిల్లల్లా ఈ మంకుపట్టు ఏమిటో అనుకుంటూ చెప్పులేసుకొని బయలుదేరాను.వన్ బెడ్రూం అపార్ట్మెంట్.ఒకే ఒక్క లైట్ వేసి ఉండటం మూలాన ఇల్లంతా కాస్త చీకటి చీకటిగా ఉంది.కాఫీ టేబుల్ మీద చిన్న చిన్న పజిల్ పుస్తకాలు,బైబిల్ ఉంది.గమ్మత్తయిన విషయమేమిటంటే,తను సోఫాలో ఎప్పుడు ఒకే చోట కూర్చుంటుంది.తను కూర్చునేచోట మాత్రం బరువు వల్ల కుంగినట్టు అయిపోయి,మిగతా సోఫా మొత్తం కొత్తగా ఉంది.హాల్లో ఒక మూలన చిన్న క్రిస్మస్ చెట్టు,చిన్న చిన్న లైట్లతో అలంకరించబడి,కింద టెడ్డిబేర్ బొమ్మలు పొందికగా అమర్చి ఉన్నాయి.ఆగస్ట్ నెలలో క్రిస్మస్ వాతావరణం కాస్త కొత్తగా అనిపించింది."మీ ఇంట్లో చాలా బొమ్మలు ఉన్నాయే" అన్నాను నవ్వుతూ. గత ఏడాది తన మనవరాలు ఆ క్రిస్మస్ ట్రీ ని అలంకరించిందంట,అప్పట్నుండి ఆ అలంకరణలేవి కదిలించకుండా అలానే ఉంచిందంట!వీళ్ళకి దీపావళి పండగ లేనిదే మంచిదయ్యింది అని అనుకున్నాను. "ఏమిటి రమ్మన్నావు,కేక్ ఏమన్నా పెడతావా?,అలా అయితే చెప్పు మా ఆయన్ని కూడ రమ్మంటాను" అని అంటే,ఒక నవ్వు నవ్వి "నువ్వు చాలా ఫన్ని" అని అన్నది.ఫన్ని కాదు యమ సీరియస్సు అని అంటే పగలబడి నవ్వింది.ఆహా!మొదటిసారి లిండా ఎలాంటి భయం,ఆదుర్దా లేకుండా హాయిగా నవ్వింది."ఎప్పుడు ఇలా నవ్వుతూ,సంతోషంగా ఉండు.చిన్న చిన్న విషయాలకే కంగారుపడకు" అని చెప్పాను.అప్పుడు చెప్పింది,తనకి నెమ్మది నెమ్మదిగా ఙ్ఞాపకశక్తి తగ్గిపోతుందంట,దానివల్ల anxiety attacks వస్తుంటాయంట. అప్పుడు చూపించింది,డైనింగ్ టేబుల్ మీద ఉన్న గులాబి పువ్వుల్ని.వాళ్ళమ్మయి పంపించిందంట."సాయంత్రం ఫోన్ లో కూడ మాట్లాడాను,నీకు పువ్వులు చూపించాలని పిలిచాను"అని చెప్పింది."గులాబీలు బాగున్నాయి" అని చెప్పాను. తరవాత హాల్లో గోడల మీద ఉన్న ఫోటోల్లో ఉన్న తన పిల్లలు,వాళ్ళ పిల్లల్లు అందరిని చూపించింది.</div><div><br /></div><div>నాలుగునెలల తరువాత ఒకరోజు లిండా మాఇంటి తలుపు తట్టినప్పుడు మాటల్లో మాటగా చెప్పాను,ఇంకొన్ని రోజుల్లో మేము ఇల్లు ఖాళీ చేసివెళ్ళిపోతున్నాము అని.చాలా బాధపడింది.మన ఇండియాలో మాదిరి ఇళ్ళు మారుతుంటే సహాయానికి మనుషులు దొరకరు,దొరికినా గూబగుయ్యిమనిపించేన్ని డబ్బులు వసూలు చేస్తారు కాబట్టి అన్ని మనమే సర్దుకోవాలి.పరమ బిజీగా సామాన్లు ప్యాక్ చేస్తుంటే లిండా తలుపు తట్టేది.బయటేమో ఒకటే చలి,ఇంట్లోకి వచ్చి కూర్చొని నువ్వు కబుర్లు చెప్పు నేను ఇళ్ళు సర్దుకుంటాను అంటే వచ్చేదికాదు.అలానే బయట నిల్చునేది.ఒకరోజు తలుపుతట్టి "నేను మీఇంటికి రావడం మీఆయనకి ఇష్టం లేదు కదా!" అంటు ఒకటే ఏడుపు.నాకు ఒక్కసారి దిమ్మతిరిగిపోయింది."అసలు ఎక్కడ్నుండి వస్తున్నాయి నీకు ఈ ఐడియాలు?నేను కాని,మా ఆయన కాని చెప్పామా నీకు మా ఇంటికి రావద్దని" అని అడిగితే "సారి,నిన్ను బాధపెట్టాను.రెండురోజుల్నుండి సరిగ్గా మెడిసిన్స్ వేసుకోవట్లేదు,అందుకే పిచ్చి ఆలోచనలు వస్తున్నాయి.మీరు వెళ్ళిపోతున్నారని నాకు చాలా బాధగా ఉంది"అని ఏడ్చింది.చాలా బాధేసింది.ప్యాకింగ్ హడావిడిలో నేను కూడ లిండాతో ఈమధ్య సరిగ్గా మాట్లడలేదు.కాసేపు నవ్విద్దామని ఏదో జోక్ చెప్పినా తను నవ్వలేదు.తరవాత మళ్ళీ తను మాఇంటికి రాలేదు.ఇంక చివరిరోజు నేను తన తలుపు తట్టాను.చాలసేపటి వరకు తలుపు తియ్యలేదు. నిద్రపోతుందేమో,డిస్ట్రబ్ చెయ్యడమెందుకులే అని బయలుదేరుతుండగా మెల్లిగా తలుపు తెరిచింది.మొహమంతా చిన్నబోయి ఉంది.ఏంటని అడిగితే జ్వరమని చెప్పింది.మీరు వెళ్ళిపోతే నేను ఎవరితో మాట్లాడాలి అని చాలాసేపు ఏడ్చింది. నేను ఓదార్పుల్లో పరమ వీకు.లిండా అలా ఏడుస్తుంటే నాకు ఏమి మాట్లాడాలో అర్ధం కాలేదు.మాఆయనే కల్పించుకొని నిన్ను చూడటానికి మళ్ళి వస్తాము.నువ్వు మాత్రం ఆరోగ్యం జాగ్రత్తగా చూసుకో అని చెప్పి బయలుదేరాము.కాని ఇంతవరకు మేము మళ్ళి లిండాని చూడటానికి వెళ్ళలేదు.ఒక్కోసారి అనిపిస్తుంటుంది,అసలు ఇంకా గుర్తున్నామో,లేదో లిండాకి,వెళ్ళి అనవసరంగా డిస్ట్రబ్ చెయ్యడం ఎందుకులే అని.కాని లిండాని మాత్రం నేను ఎప్పటికి మర్చిపోలేను.I call her my mystic friend.ఒక్కోసారి గలగలా మాట్లాడుతుంది,ఒక్కోసారి ఏమి మాట్లాడకుండా అలా చూస్తుండిపోతుంది.ఒక్కోసారి నేను ఎవరో తెలియనట్టే చూసి వెళ్ళిపోయేది.ఎప్పుడు ఎలా రియాక్ట్ అవుతుందో నాకయితే అర్ధమయ్యేది కాదు.ఏది ఏమయినా లిండా ఆరోగ్యంగా ఉండాలని,ఉంటుందని కోరుకుంటు ముగిస్తున్నాను.</div><div><br /></div><div><br /></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-72352094435561387332012-02-02T14:43:00.004-06:002012-02-02T21:18:03.494-06:00లిండా-మొదటిభాగంలిండాతో నా పరిచయం కాస్త విచిత్రంగా జరిగింది.మావి ఎదురెదురు అపార్ట్మెంట్ లే అయినా,నేను ఆమెని గమనించడానికి నాలుగైదు నెలల సమయం పట్టింది.ఎప్పుడు తలుపులు బిగించుకొని మనదైన చిన్న ప్రపంచంలో బ్రతికే ఈరోజుల్లో ఎదురింట్లో ఎవరున్నారో తెలుసుకోవటానికి ఆమాత్రం టైం పట్టడంలో ఆశ్చర్యం ఏమిలేదులే.ఒకరోజు గ్రాసరి షాపింగ్ తరువాత కార్ లో నుండి షాపింగ్ బ్యాగ్లు తీసుకొని ఇంట్లోకి వస్తుంటే మొదటిసారి గమనించాను,ఎవరో విండో బ్లైండ్స్ లోనుండి నన్ను చూస్తున్నారు.నేను తల ఎత్తి చూసేటప్పటికి కిటికి దగ్గర్నుండి తప్పుకున్నట్టు తెలుస్తుంది.ఎందుకో కాస్త చిరాకనిపించింది.అంతగా చూడాలనిపిస్తే బయటికి వచ్చి చూడాలి,లేదా విండో సాంతం తెరచి చూడాలి కాని ఈ దాగుడుమూతలు ఏంటంట అని విసుక్కొని మా ఆయనతో కూడా అదే మాట అన్నాను.ఆ తరవాత కూడ చాలాసార్లు కిటికి వెనక కదిలే ఆకారాన్ని చూసాను.అసలు ఆడవాళ్ళో,మగవాళ్ళో కూడా తెలిసేది కాదు.కొన్నాళ్ళకి నేను కూడా పట్టించుకోవడం మానేసాను.<div><br /></div><div>ఒకరోజు సాయంత్రం అయిదుగంటల సమయంలో నా ఆరునెలల అమ్ముకుట్టిని ఎత్తుకొని పార్కింగ్ లాట్ లో నడుస్తుంటే,విచిత్రంగా మా ఎదురింటి అపార్ట్మెంట్ తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.లోపలి నుండి ఎవరొస్తారో అనే సస్పెన్స్ కి తెరదించుతూ తెల్లటి వెంట్రుకలతో,మెహమంతా గమ్మత్తయిన ముడతలతో సన్నగా ఉన్న ఒక ముసలావిడ చాలా జాగ్రత్తగా అడుగులో అడుగేసుకొంటూ నా దగ్గరికొచ్చింది. హాయ్,హెల్లోలు అయిన తరవాత "రోజు నీ బేబిని,నిన్ను చూస్తుంటాను,ఈరోజు నీబేబిని దగ్గర్నుండి చూద్దామని వచ్చాను.నువ్వు ఏమి అనుకోవు కదా" అని అడిగింది.అయ్యో! ఇందులో అనుకోవడానికి ఏమి ఉంది, భేషుగ్గా చూడు అని చెప్పాను.కాని ఒక పదిసెకండ్ల తరవాత"నేను బయట ఎక్కువసేపు ఉండకూడధు.Sorry to bother you!" అంటూ వెళ్ళిపోయింది.ఏమయినా ఆరోగ్య సమస్యలున్నాయేమో పాపం అని అనుకున్నాను.ఆమె వెళ్ళిపోయాక గాని గుర్తురాలేదు నాకు కనీసం ఆవిడ పేరు కూడ కనుక్కోలేదు అని.ఆ తరువాత నుండి నేను బయట కనిపిస్తే,తను కూడ వచ్చి అమ్ముకుట్టిని పలకరించేది.అప్పుడు చెప్పింది తన పేరు లిండా అని.నా పేరు ఎన్నిసార్లు చెప్పినా కాని తనకి పలకడం రాలేదు,జ్ఞాపకం కూడ ఉండేది కాదు.నన్ను nice lady from India అని పిలిచేది.అలా అలా మావారితో కూడ పరిచయం అయ్యింది లిండాకి.కేవలం అమ్ముకుట్టిని చూడటానికి మాత్రమే బయటకి వచ్చేది.వచ్చినా ఒక నిమిషం కన్నా ఎక్కువసేపు ఉండేది కాదు.లిండా చాలా మితభాషి.చాలా చాలా ప్రైవేట్ పర్సన్.మా గురించి ఏమి అడిగేది కాదు,అలాగే తన గురించి ఏమి చెప్పేది కాదు.మాములుగా కొత్తవాళ్ళతో లొడలొడా మాట్లాడే నేను లిండాతో ఏమి మాట్లాడాలో అర్ధం కాక గమ్మునుండిపోయేదాన్ని.ఒకరోజు రాత్రి ఎనిమిది గంటలప్పుడు మా తలుపు తట్టింది లిండా.మావారు తలుపు తెరిచారు.తన ముఖం కాస్త ఆందోళనగా ఉంది."ఏంటి,ఏమన్నా హెల్ప్ కావాలా"అని అడిగితే,పార్కింగ్ లాట్ లో ఉన్న ఒక తెల్ల పికప్ ట్రక్ ని చూపించి,"ఆ ట్రక్ ఈ బిల్డింగ్ లోని వాళ్ళది కాదు.నిన్న సాయంత్రం నుండి ఇక్కడే ఉంది.నాకెందుకో భయంగా ఉంది.లైసెన్స్ ప్లేట్స్ కూడ అవుట్ ఆఫ్ స్టేట్ ప్లేట్స్ ఉన్నాయి" అంది.ఒక్క క్షణం నేను,మా ఆయన ముఖముఖాలు చూసుకొని,ఎవరైనా విజిటర్స్ వెహికిల్ కావచ్చు.భయపడాల్సిందేమి లేదులే అని చెప్పాము.ఎందుకయినా మంచిది నేను ఆ లైసెన్స్ ప్లేట్స్ నంబర్ నోట్ చేసుకుంటాను అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది.అప్పుడనిపించింది, మమ్మల్ని కూడా చాలారోజులు కిటికి చాటు నుండి స్టడి చేసాక కాని మాతో పరిచయం చేసుకోలేదు అని.మొదట్లో తనతో పాటు ఇంకా ఎవరన్నా ఉంటారేమో అనుకున్నాను కాని తరవాత తెలిసింది ఒక్కతే ఒంటరిగా ఉంటుంది అని.ఎప్పుడన్నా రెండు,మూడు రోజులు వరుసగా నేను బయట కనిపించకపోతే మా ఇంటి తలుపు తట్టేది.ఇంట్లోకి రమ్మంటే వచ్చేది కాదు.గుమ్మం బయటే నిలబడి ఒక్కసారి అమ్ముకుట్టిని చూపించమని అడిగేది.ఎప్పుడు ఒక కాటన్ నైట్ పాంట్స్,తెల్లటి చొక్కా వేసుకొని, పైనుండి ఒక నీలపు రంగు స్వెట్టర్ వేసుకొనేది.నాకు గుర్తున్నంత వరకు తనని వేరే రకం బట్టల్లో చూడలేదు.</div><div><br /></div><div>ఒకరోజు శనివారం ఉదయం మేము బయటకి వెళ్తుంటే, లిండా ఇంట్లోనుంచి ఒకాయన ఏవో సామాన్లు తీసుకొని వెళ్ళి కార్లో పెడుతున్నాడు.సహజంగా నాకున్న క్యూరియాసిటి ఆపుకోలేక వెళ్ళి ఆయనతో మాట్లాడాను."ఏంటి,లిండా ఇళ్ళు ఖాళీ చేసి వెళ్ళిపోతుందా,నాకు చెప్పనే లేదే!" అని అడిగాను.ఆయన ముందు నన్ను చూసి కాస్త ఆశ్చర్యపోయి,తరవాత పరిచయం చేసుకొన్నాడు.తన పేరు స్టీవ్ అని,లిండా కొడుకునని చెప్పాడు.లిండాకి అక్కర్లేని సామాన్లు ఛారిటీకి ఇవ్వడానికి తీసుకెళ్తున్నానని,లిండా ఎక్కడికి వెళ్ళడం లేదని, అంతకు ముందు వారమే తన రెంటల్ లీజ్ పొడిగించానని,ఇంకో ఏడాది వరకు ఇక్కడే ఉంటుంది అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు.ఆరోజు సాయంత్రం లిండా కనిపిస్తే చెప్పాను మీ అబ్బాయితో మాట్లాడాను అని.అప్పుడు చెప్పింది,తన అసలు ఊరు మిషిగన్ స్టేట్,ఫ్లింట్ అని.లిండాకి ఒక అమ్మాయి,ఇద్దరు అబ్బాయిలు.మిగతా ఇద్దరు పిల్లలు మిషిగన్ లోనే ఉంటారని,స్టీవ్ ఇక్కడ ఉంటున్నాడని,తను కూడ రిటైర్ అయ్యాక ఈఊరొచ్చిందంట.స్టీవ్ మా అపార్ట్మెంట్స్ కి రెండు మైళ్ళ దూరంలో ఇళ్ళు కొనుక్కున్నాడని చెప్పింది."ఫ్లింట్ లో ఉన్నప్పుడు ఏమి జాబ్ చేసేదానివి నువ్వు?" అని అడిగాను.తను కచ్చితంగా స్కూల్ టీచర్ కాని,నర్స్ కాని అయ్యి ఉంటుందని,అదే సమాధానం వినడానికి రెఢీ ఉన్న నేను డంగైపోయే సమాధానం చెప్పింది. </div><div><br /></div><div><br /></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-19731794352965288482011-07-10T19:41:00.011-05:002011-07-10T22:48:37.855-05:00బ్రహ్మపదార్థం = ఇడ్లి,ఇడ్లి = బ్రహ్మపదార్థం,Hence proved!కొంతకాలం క్రితం నేను <a href="http://kranthigayam.blogspot.com/2008/07/blog-post.html">ఉప్మా గురించి ఒక టపా </a>రాసాను.అప్పుడు కొంతమంది"అయ్యో,మీకు ఉప్మా నచ్చదా?" అని జాలిపడ్డారు.ఇంకొంతమంది "మాకు ఉప్మా నచ్చదు!" అని సంఘీభావం తెలిపారు.మరికొంతమంది "ఉప్మా వండటం,తినటం రెండు ఒక కళ.మీకు ఉప్మా నచ్చకపోతే ఊరుకొండి కాని ఇలా బ్లాగులకెక్కి టపాలు రాస్తే మాత్రం ఊరుకొనేది లేదు" అని వార్నింగులిచ్చారు. పుర్రెకో బుద్ది,జిహ్వకో రుచి అన్నట్టు ఎంతగా ప్రయత్నించినా కాని ఉప్మాని నేను ఆరాధించలేకపోయాను.ఉప్మా కూడ నన్నెప్పుడు ప్రేమించలేదు.కొన్ని ప్రేమకథలకంతే మొదలవ్వకముందే శుభం కార్డు పడిపోతుంది.సరే పనిగట్టుకొని మరీ నాకు ఊప్మా అంటే ఇష్టం లేదని చెప్పాక,ఇష్టమయినదాని గురించి కూడ ఓ ముక్క రాయాలనిపించింది. ఒక్క ముక్క రాసి వదిలేస్తే నేను క్రాంతిని ఎలా అవుతాను.కాబట్టి చదవండి!<br /><br />కాసేపు అందరు అలా గింగిరాలు తిరుగుతూ సత్యలోకంలోకి వెళ్తే,అక్కడ బ్రహ్మదేవుడు చాలా ముఖ్యమైన పనిలో ఉన్నాడు.అదే, తెలుగువారిని సృష్టిస్తున్నాడు.కాని అప్పటికే సృష్టింపబడి ఉన్న అరవం వాడు అరవం అరవం అంటూనే తెగ అరుస్తూ బ్రహ్మదేవుడి బుర్ర తోడేస్తున్నాడు.ఎలాగైనా ఆ అరవం వాడి నోరు మూయించాలనే తొందర్లో తెలుగువారి కోసం అని తయారు చేసిన ఓ బ్రహ్మండమైన పదార్థాన్ని వాడి నోట్లో కుక్కేసాడు దేవుడు.తరవాత తీరిగ్గా రియలైజయిన బ్రహ్మదేవుడు "కటకట,హెంత పని జరిగిపోయింది!?" అని బాధపడ్డాడు.కాసేపటికి తేరుకున్నాక,ఎలాగు తెలుగువాడికి తనదగ్గరున్న వాటిని ఆరాధించడం చేతకాదు, ఎప్పుడు పక్కవాడి దగ్గరున్నవాటి గురించే ఆలోచిస్తాడు కాబట్టి వీడికి డైరెక్ట్ గా ఇవ్వటం కన్నా పక్కనున్న వాడికి ఇవ్వడమే కరెక్ట్ అనుకున్నాడు.ఇక అరవంవాడికి వాడి దగ్గరున్న బ్రహ్మపదార్ఠం యొక్క గొప్పదనం తెలియకుండా ఉండటానికి క్రిందివాటిని/వారిని సృష్టించాల్సివచ్చింది.<br /><br /><br /><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/-iv0N8iUXFs4/ThpeVVrpF4I/AAAAAAAABdw/gp8asQYAvU8/s1600/1.png"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 500px; DISPLAY: block; HEIGHT: 482px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5627914405043312514" border="0" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/-iv0N8iUXFs4/ThpeVVrpF4I/AAAAAAAABdw/gp8asQYAvU8/s320/1.png" /></a><br />ఇంతకీ ఏంటయ్యా ఆ బ్రహ్మపదార్థం అంటే..ఇడ్లి..ఇడ్లి...ఇడ్లి.ఎఫెక్ట్ కోసం మూడుసార్లు అన్నాను అంతే.ఇంకెప్పుడన్నా ఏ అరవం వాడైనా ఇడ్లి మాదే అంటే పైనున్న ఫోటోల్ని మరొక్కసారి చూపించండి<br /><br />ఇడ్లి అనగానే మీరంతా ఎక్కడో హాస్టలల్లో తిన్న పిండిముద్దల్ని,హోటల్లో సద్ది సాంబార్ పోసుకొని ముక్కుమూసుకొని తిన్న ఇడ్లీల్ని గుర్తుచేసుకొని మొహాలు చిన్నబుచ్చుకోకండి.అసలవి ఇడ్లీలే కాదు. వాటిని గిడ్లీలంటారు.అసలు ఇడ్లీలంటే ఎలా ఉండాలి! మల్లెపూవులాగ తెల్లగా,దూదిపింజెల్లా మెత్తగా ఉండాలి.ఇడ్లీల్లో నెయ్యి వేసుకొని, వేరుశెనగపప్పుల్తో చేసిన చట్నీలో అద్దుకొని తింటే ఎలాంటి వారైనా లేచి బంతి చేమంతి ముద్దాడుకున్నాయిలే అని ఆడిపాడాల్సిందే! (హెచ్చరిక: అందుకే ఆఫీసుల్లో ఇడ్లీలు తినటం అంత శ్రేయస్కరం కాదు)<br />అసలు ఇడ్లీలు ఎంత గొప్పవి కాకపోతే కామత్ హోటల్స్ అధినేత తన ఆత్మకథకి Idli,Orchid and Willpower అని పేరు పెడతారు! అన్నట్టు యండమూరి వారు ఈ పుస్తకాన్ని తెలుగీకరించారని ఈమధ్యే తెలిసింది నాకు.ఆ పుస్తకం పేరు "ఇడ్లీ,వడ,ఆకాశం".కాబట్టి రేపు ఎప్పుడన్నా నేను కూడ ఆత్మకథ రాయాలనుకుంటే,నా పుస్తకానికి కూడ ఇడ్లి కలసి వచ్చేట్టుగా పేరు పెట్టుకోవాలి.<br /><br /><br /><a href="http://2.bp.blogspot.com/-QIIcAZ5XWC8/ThpeAQGkoII/AAAAAAAABdo/VHgA-rNOgUA/s1600/1.png"></a>ఇక ఈమధ్య టీవీల్లో చూసాను కొన్ని ప్రోగ్రాంస్..మన వంట,మన పక్కింటి వాళ్ళ వంట,సఖి,చెలి...ఇలాంటివన్నమాట.ఈ కార్యక్రమాలకి మహిళామణులు తళుకుబెళుకు చీరలు కట్టుకొని,చేతికి గోరింటాకు...అరెర్రె,ఇప్పుడు గోరింటాకు అనకూడదేమో!మెహందీ అనాలి కదూ! ఆ,అదే మెహందీ ...అదీ కూడ అరబిక్ డిజైన్లు పెట్టుకొని వచ్చేస్తుంటారు.వచ్చినవాళ్ళు తిన్నగా ఉండరు కదా,కిలకిలా నవ్వేస్తూ క్యారెట్ ఇడ్లీ,మిక్స్ వెజిటబుల్ ఇడ్లీ,ఇడ్లీ ఫ్రై ఇలాంటివి చేసేసి R.S Brothers ఇచ్చే చీరలు మొహమాటపడుతూ తీసుకుంటారు.ఇలాంటి బంగారు తల్లులందరికి ఒక చిన్న సూచన!(వీరికి సూచనలు మాత్రమే ఇవ్వగలం మనం,కాస్త గట్టిగా నొక్కి వక్కాణిస్తే వీపు ఇడ్లీ ఫ్రై అవుతుంది)మీ క్రియేటివిటి ఇంకా ఎక్కడన్నా చూపించండి కాని ఇడ్లీల్ని ప్రశాంతంగా వదిలేద్దురూ..ప్లీజ్!!<br /><br />అన్నట్టు నేను ఒక రెండు సంవత్సరాలు ఇడ్లి వ్రతం చేసాను బెంగుళూరులో ఉన్నప్పుడు.రోజు ఉదయం అల్పాహారంలో రెండు ఇడ్లీలు మాత్రమే తినేదాన్ని.ఆఫీసులో క్యాంటీన్ కి వెళ్ళగానే వాడు నా మొహం చూడగానే ప్లేట్ ఇడ్లీ ఇచ్చేవాడు. ఒకరోజు క్యాంటీన్ వాడు అడిగాడు రోజు ఇడ్లీనే తింటారు ఎందుకు అని,చల్లని ACలో బాగ నిద్ర పట్టాలంటే ఇడ్లీ అయితే బెటర్ కదా అని చెప్పాను! తరవాత నా వెనకే ఉన్న మా డామేజర్ ని చూసి ఒక వెర్రి నవ్వు నవ్వాల్సి వచ్చింది.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-56316705601518605072011-06-23T22:11:00.009-05:002011-06-24T00:12:29.430-05:00Espresso 2.0ఏంటి ఈ మధ్య మరీ నల్లపూసవయిపోయావు అని అడుగుతున్నారు అందరు నన్ను! అబ్బే,పెద్దగా ఏమి నల్లపడలేదండి,మాములుగానే ఉన్నాను.నల్లపూస అంటే నల్లపడటం,తెల్లపడటం కాదని,సోదిలోకి లేకుండా మాయం అవ్వడం అని అర్ధమవ్వటానికి కాస్త టైం పట్టింది.ఏమి చేస్తున్నారు ప్రస్తుతం అని అడగగానే, అదేదో సినిమాలో బ్రహ్మానందం అన్నట్టుగా 'కలంస్నేహం' అని చెప్పాలనిపిస్తుంది కాని,మరీ వెకిలిగా ఉంటుందేమో అని ఊరుకుంటాను.ఎలాగు వెకిలి సమాధానాల గురించి సందర్భం వచ్చింది కాబట్టి నేను విన్న అత్యంత వెకిలి సమాధానం ఒకటి చెప్తా వినండి.ఆ మధ్య మా టీం లో స్మిత అని కొత్తగా ఒకావిడ జాయిన్ అయ్యింది.ఇంకేం,మధ్యాహ్నం భోజనాల దగ్గర అమ్మలక్కల కబుర్ల మధ్యలో మీవారు ఏమి చేస్తుంటారు అని అడిగా..'నన్ను ప్రేమిస్తుంటారు ' అని చెప్పింది.ఓ!! అయితే మీది ఆదర్శవివాహమన్నమాట! అని అన్నాను.అబ్బే అదేమి కాదు,మావారు బెంగాలీ అందుకే!! అని సిగ్గుపడింది. నిజం చెప్పొద్దూ, ఆ తరవాత ఆమెతో ఏమి మాట్లాడాలో అర్ధం కాక నా వంట నేనే కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకుంటు తిన్నాను.అదేంటో పెద్దయ్యాక వయసుతో పాటు వెటకారం,వెకిలితనం పెరుగుతాయేమో! అదే చిన్నప్పుడయితే 'పెద్దయ్యాక ఏమి చేస్తావు?' అని ఎవరన్నా అడిగితే ఎన్ని సమాధానాలు చెప్పేవాళ్ళం! చిన్నప్పుడొకసారి నేను కవయిత్రినయిపోవాలనుకున్నాను.అనుకోవడమేంటి,అయిపోయాను కూడా!మా నాన్న దగ్గరికెళ్ళి,"నాన్నోయ్,నేనో కవిత రాసాను" అని చెప్పా.వెంటనే మానాన్న మా కాలని వాళ్ళందరిని పిలిపించి సత్యనారాయణస్వామి వ్రతం చేయించి భోజనాలు పెట్టించి నాకు సన్మానం ఏర్పాటు చేసారు.సన్మానం అయ్యాక,ఓ పెద్దాయన,"చిట్టితల్లి! నీ కవిత ఒకటి వినాలని ఉంది" అని అన్నాడు.అందరు మొహాలన్ని ఒకింత ఆందోళనగా పెట్టినా కాని లెఖ్ఖ చెయ్యకుండా నా కవిత వినిపించాను.<br /><br /><span style="FONT-STYLE: italic">ఓ దానవుడైన మానవుడా!<br />హృదయం లేని కిరాతకుడా!<br />నువు చేసిన పాపం పండాలంటే<br />ఆయువు చాలదురా! నీ ఆయువు చాలదురా</span>!<br /><br />ఇంకా వినిపించబోతుంటే మానాన్న అడ్డుతగిలి "తల్లి! మిగతాది నాకు వినిపిద్దువులే,ఇప్పటికి ఇది చాల్లే!" అని మధ్యలో ఆపేసారు.ఆదేంటి,వాళ్ళందరికి రసస్పందన కలిగి పులి డాన్స్ లు చేస్తుంటే నాలోని కవితాసముద్రానికి ఆనకట్ట వేయాలనుకోవడం ఏమిటో!మరే! కొన్నాళ్ళకి ఆ కవితని సినిమావాళ్ళెవరో వాడుకున్నారు.ఆ తరవాత నాకవిత్వం పట్ల జనాల పెల్లుబికిన ఉత్సాహం భరించలేక సుప్తావస్థలోకి వెళ్ళిపోయాను.ఈలోపు పెద్దపరిక్షలు రానే వచ్చాయి. జీవితంలో కష్టాలెలాగో,పెద్ద పరిక్షలలాగన్నమాట.వద్దన్నా వస్తాయి.వాటికి భయపడి పారిపోయామా ఇక అంతే.పోరాటంలో ఉంది జయం అని రజినికాంత్ చెప్పినట్టు మనం పోరాడాలి,మన పేపర్లు దిద్దడానికి టీచర్లు పోరాడాలి.లేదా ఇంకో ప్లాన్ ఉంది.పరిక్ష పేపర్ లో కింది విధంగా ఉదాహరించినట్టు ఏదేను ఒకటి గుండెలు పిండేసే కారణం రాయాలి.<br /><br />* పరిక్ష తప్పితే నాన్నగారు అమ్మమ్మ వాళ్ళింటికి పంపించనన్నారు,కావున నాయందు దయుంచి పరిక్ష పాస్ చేయించగలరని ప్రార్ఢన.<br /><br />* నేను కూడ మీలాగే బాలకృష్ణ అభిమానిని.ఇక నన్ను పరిక్ష పాస్ చెయ్యకపోతే బాలయ్య మీదొట్టు!!<br /><br />* నన్ను పరిక్ష పాస్ చేయించినచో మాదొడ్లో పూసిన మల్లెపూలు,కాచిన మామిడికాయలు మీ ఇంట్లో కనుగొనవచ్చు.<br /><br />* పరిక్ష పాస్ చేయించినచో నా దగ్గరున్న 37 రూపాయలు మీకు ఇవ్వబడును.అన్నట్టు మీ పెద్దబ్బాయి మొన్న సిగరెట్ తాగుతుంటే చూసాను.<br /><br />* పరిక్ష తప్పినచో నాన్నగారు నన్ను 'చోటా హనుమాన్ ' చూడనివ్వరు.కావున నన్ను పరిక్ష పాస్ చేయించినచో ఆ పవనపుత్రుడి ఆశీస్సులు ఎల్లప్పుడు మీ కుటుంబం యందుండును.<br /><br />ఇంత చెప్పాక కూడ మీ పరిక్ష రిజల్ట్ లో తేడా వచ్చిందంటే పైన రాసిన నా కవితని మీరు వాడుకోవచ్చు.<br /><br />సరే పెద్ద పరిక్షలయిపోయిన తెల్లారే మేము అమ్మమ్మ వాళ్ళింట్లో ప్రత్యక్షమయ్యాము.ఇక సందడే సందడి.మా అమ్మ,పిన్నివాళ్ళు అందరు చుక్కల ముగ్గులు,మెలికల ముగ్గులు నేర్చుకోవడంలో బిజీ.పిల్లలందరు రాత్రవ్వగానే మిద్దెమీదెక్కి దెయ్యాల కథలు చెప్పుకోవడంలో బిజీ.పిల్లలందరిలో నేను,మా పిన్ని కొడుకు సూరిగాడే చిన్న(సూరిగాడు నేను పుట్టిన గంటకి పుట్టాడు).మా ఇద్దరి చిన్నపిల్లల గ్యాంగ్ కి నేను గ్యాంగ్ లీడర్ ని.ఇక మాఇద్దరిని ఎందులోనూ వేలు పెట్టనిచ్చేవాళ్ళు కాదు.ఓరోజు ఆవకాయ పెడుతున్నారు.మామిడికాయలు బస్తాలో తెచ్చారు.బస్తా దగ్గరికి వెళ్ళగానే మా బుజ్జిపిన్ని గుండు మీద ఒక్కట్టిచ్చింది.అవి పచ్చడికాయలు ముట్టుకోవద్దు అని వార్నింగ్ ఇచ్చింది.పచ్చడి పెట్టినంతసేపు మమ్మల్ని దగ్గరికే రానివ్వలేదు.చాలా కోపం వచ్చింది నాకు,సూరిగాడికి.సాయంత్రం వీధి అరుగు మీద కూర్చొని తీరిగ్గా బాధపడుతుంటే బ్రహ్మాండమైన ఐడియా వచ్చింది నాకు."ఒరేయ్ సూరిగా,సాయంత్రం అందరు అన్నాలు తినేటప్పుడు మనం మెల్లిగా వెళ్ళి పచ్చడి జాడిలో కుంకుడు రసం పోద్దాం రా!" అని అన్నానో లేదో మా భద్రకాళి నా వీపు విమానం మోత మోగిచ్చింది.భద్రకాళి అంటే మా అమ్మ అన్నమాట.పనిలో పనిగా మధ్యాహ్నం అప్పజెప్పాల్సిన పదమూడో ఎక్కం ఇంకా అప్పచెప్పలేదని ఇంకో నాలుగు తగిలించింది.సూరిగాడు ఈ విషయంలో చాలా అదృష్టవంతుడు.వాడికి ఎక్కాలన్నా,లెక్కలన్నా ఇష్టం.దెబ్బలు తింటే తిన్నాను కాని,ఆ దెబ్బల మోతలో నాకో ఐడియా వచ్చింది.నా జీవితానికి అర్ధం,పరమార్ధం ఆ క్షణంలోనే భోధపడింది నాకు.అదే,పిల్లలకి మాత్రమే అర్ధమయ్యేట్టు ఒక భాష ఉండాలి.పిల్లలు ఏదైనా అతి ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడుకునేటప్పుడు పెద్దవాళ్ళు ముందే వినేసి రావుగోపాల్రావు లాగా ఒకటే అడ్డుపడిపోతుంటారు.అందుకే జావా లాగ ఎవరికి అర్ధంకాని భాష ఒకటి మనం కుడా తయారు చెయ్యాల్రా సూరిగా అని చెప్పాను నేను.ఇంక brain stroming మొదలు.<br /><br />సూరిగాడు : మన భాష పేరేంటి?<br /><br />నేను : మన భాష కాదు,నేను కనిపెడుతున్నాను కాబట్టి నా భాష. జావా నుండి inspire అయ్యాము కాబట్టి espresso అని పెడదాం.<br /><br />సూరిగాడు : మరి పిల్లలు పెద్దగయిపోయాక వాళ్ళకి ఈ భాష మొత్తం వచ్చేస్తుంది కదా?<br /><br />నేను : జావా లాగే మనమూ ప్రతి సంవత్సరం ఒక కొత్త వెర్షన్ తయారు చేద్ధాం.అమీర్ పేటలో కోచింగ్ సెంటర్లు పెడదాం.ఇక మనకి ఎన్ని డబ్బులంటే,జీవితం మొత్తం బెంగుళూరు ఆటోల్లో మీటర్ కి భయపడకుండా తిరగొచ్చు.<br /><br />సరే,తరవాత రెండు రోజుల్లో Espresso 1.0 విడుదల చేసాము.పదే పదే espresso లో మాట్లాడి అందరిని భలే ఏడిపించాం.మా అమ్మమ్మ మాత్రం మా ఇద్దరికి దిష్టి తగిలిందని,అందుకే గంభోర వచ్చిన కోడిపిల్లల్లా పిచ్చి కూతలు కూస్తున్నామని తాయత్తులు తెచ్చి మెళ్ళో కట్టింది.మొత్తానికి ఆ ఎండాకాలం మొత్తం espresso బాగానే వంట పట్టించుకున్నాం.కాని ఏంటో మళ్ళీ జూన్ వచ్చేసి ఒక్క వర్షం పడగానే espresso అంతా కరిగిపోయింది.ఇప్పుడిప్పుడే మళ్ళీ Espresso 2.0 తయారుచెయ్యడానికి కొత్త టీం కోసం వెతుకుతున్నానన్నమాట.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-27420982005467218272009-02-12T16:31:00.002-06:002009-02-12T18:00:19.869-06:00హమార బజాజ్ఒకరోజు మధ్యాహ్నం నేను నిద్రలేచి చూసేసరికి మాఇంటి వరండాలో అంతా హడావిడిగా ఉంది.అమ్మ,నాన్న,ఇందిరత్తయ్య మాటలు వినిపిస్తున్నాయి.ఆ నిమ్మకాయల మధ్యలో మిరపకాయలు కూడ కలిపి కట్టాలి అని ఇందిరత్త అమ్మకి డైరెక్షన్స్ ఇస్తుంది.బయటకెళ్ళి కళ్ళు నులుముకొని చూస్తే కాపర్ సల్ఫేట్ బ్లూ కలర్ బజాజ్ కబ్ స్కూటర్ వరండాలో కనిపించింది.అమ్మని అడిగాను ఎవరిది ఈ స్కూటర్ అని?ఎవరిదో అయితే మన వరండాలో ఎందుకు ఉంటుందే పిచ్చి మొహమా! మనదే.నాన్న ఈరోజే గోదావరిఖని వెళ్ళి కొనుక్కొచ్చారు అని స్కూటర్ టైర్ల కింద నిమ్మకాయలు పెట్టడంలో బిజి అయిపోంది.ఎందుకో ఆ స్కూటర్ మాదే అంటే నమ్మబుధ్ధి కాలేదు నాకు చాలాసేపటివరకు.అప్పట్లో మా కాలనీలో చాలామందికి లూనాలు ఉండేవి.ఒకరిద్దరికి మాత్రం స్కూటర్ ఉండేది.అప్పట్లో అసలు లూనా ఉండటమే గొప్ప.ఇక స్కూటర్ ఉందంటే అబ్బో ఇహ వాళ్ళ గురించి చెప్పనే అఖ్ఖర్లేదు.<br /><br />మొదటిసారి స్కూటర్ మీద బయటికెళ్ళినప్పుడు నేను ఎంత గర్వంగా ఫీల్ అయ్యానో!మా నాన్న నన్ను ఎత్తుకొని ముందుసీటుకి,హ్యాండిల్ కి మధ్య ఉన్న కాసింత స్థలంలో నిల్చోబెట్టి హ్యాండిల్ మీద రెండు చేతులు పెట్టించి గట్టిగా పట్టుకోవాలి అని చెప్పి స్కూటర్ స్టార్ట్ చేసారు.అలా వెళ్ళేటప్పుడు నాకు రోడ్డు కనిపిందలేదు,అప్పుడు నేనింకా బుడంకాయనన్నమాట.మానాన్న చేతి సందుల్లోంచి అటుఇటు రోడ్డుమీద ఉన్నవాళ్ళకి చేతులూపి తెగ సంబరపడిపోయాను.మావీధిలో ఆచివర్నుండి ఈచివరికి తిప్పి ఇంటికి తీసుకొచ్చారు.స్కూటర్ దిగింతరవాత కూడ ఎక్కడో తేలిపోతున్న అనుభూతి.ఓహ్! స్కూటర్ మీద వెళ్తే ఇంత మజాగా ఉంటుందా అని అనుకున్నాను.<br /><br />ఇక అప్పట్నుంచి మా నాన్న అప్పుడప్పుడు నన్ను స్కూటర్ మీద బజార్ కి తీసుకెళ్ళేవాళ్ళు,స్కూల్ లో దింపేవాళ్ళు,వర్షం పడుతున్నప్పుడు వరండాలో ఉన్న స్కూటర్ పైన కూర్చొని వర్షం చినుకులతో ఆడుకోవడం,ఎంత ఆటలో మునిగిపోయి ఉన్నాకాని వీధి చివర్లో మానాన్న స్కూటర్ కనిపించగానే నేను పరిగెత్తుకొని ఎదురెళ్ళి అక్కడ్నుండి స్కూటర్ ఎక్కి ఇంటికి రావటం ఇవన్ని ఇంకా నిన్నమొన్న జరిగినట్టే నాకళ్ళ ముందు కదలాడుతున్నాయి.అసలు ఆ స్కూటర్ మీద నేను ఎన్ని రకాల ఆటలు ఆడానో!కొన్నాళ్ళకి మానాన్న కొలీగ్ వాళ్ళబ్బాయి,నవీన్ గాడు మా స్కూటర్ సీట్లన్ని బ్లేడుతో ఇష్టమొచ్చినట్టు కోసిపడేసాడు.మానాన్న చాలా భాదపడ్డారు.నాకయితే వాడిమీద పీకలదాక కోపమొచ్చింది.సీట్లు మార్పించాలంటే బోలెడంత ఖర్చు!అప్పట్లో అన్నింటికి పంచవర్ష ప్రణాళికలు రూపొందింపబడేవి కదా!కాని అలా వదిలేస్తే చూడటానికి బాగోలేదు.అప్పుడు మాఅమ్మ నల్ల సెల్లో టేప్ తెచ్చి ఎక్కడా చిరుగులు కనిపించకుండా అతికించింది.ఆ తరవాత చాలారోజులకి సీట్లు మార్పించారు.<br /><br />నేను పదోతరగతికి వచ్చేసరికల్లా నాకు స్కూటర్ వెనక సీట్ కి ప్రమోషన్ వచ్చింది.అప్పట్లో మాకాలనీలో చాలానే స్కూటర్లు కనిపించేవి.కాకపోతే బజాజ్ కబ్ లు తక్కువే! ఎందుకంటే కబ్ చాలా బరువుంటుందంట.ఎక్కువమంది చేతక్,LML వెస్పా నడిపేవారు.ఇక ఇప్పుడంటారా, అన్ని స్ప్లెండర్లు పల్సర్లే కదా!అసలిప్పుడు రోడ్లమీద స్కూటర్ కనిపించడం చాలా అరుదు.మానాన్నతో పాటు స్కూటర్లు కొన్నవాళ్ళంతా ఎప్పుడో వాటిని అమ్మేసి మోటర్ సైకిళ్ళని కొనుక్కున్నారు.మానాన్న మాత్రం ఇంకా ఆ స్కూటర్ నే నడిపిస్తున్నారు.ట్రాన్స్ ఫర్ అయిన ప్రతిచోటికి స్కూటర్ ని కూడ తీసుకొని వెళ్తారు.ఎండయినా,వానయినా దాని మీదే ఆఫీసుకెళ్తారు.మొన్నామధ్య మాటల సందర్భంగా నాన్నని "మీతోపాటు కొన్న వాళ్ళందరి స్కూటర్లు తుక్కు తుక్కు అయిపోయి మెకానిక్ షెడ్డులు చేరాయి,మరి మీ స్కూటరేమో ఇంకా ఆరోగ్యంగా ఉంది.ఏంటి రహస్యం" అని అడిగాను.దానికి నాన్న ఒక చిరునవ్వు నవ్వి "నాకు బావమరుదులు కాని,కొడుకులు కాని లేకపోవటమే!" అని అన్నారు.ఆమాటలు గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా నవ్వొస్తుంది నాకు.<br /><br />ఇప్పుడు కార్లయినా,మోటర్ సైకిళ్ళయినా లోన్లమీద కొనెయ్యటం,కొత్త మోజు పోయేవరకు లేదా బోరుకొట్టేవరకు వాడటం తరవాత మార్కెట్ లో వచ్చిన ఇంకో మోడల్ బండి కొనేసి ఉన్న బండిని అమ్మేయడం, అన్ని చకచకా జరిగిపోతున్నాయి.మహా అంటే పదేళ్ళకి మించి ఎవ్వరు వాడటం లేదు.మానాన్న లాంటి కొందరు మాత్రమే ఇలా ఒకే బండిని సంవత్సరాలు సంవత్సరాలు వాడుతుంటారు.ఇది అమ్మేసి కొత్త బండి కొనుక్కోడి నాన్న అంటే అది కేవలం స్కూటర్ అయితే అమ్మేసేవాడ్నే కాని అందులో నా ఇరవయ్యేళ్ళ జీవితం ఉంది.బుడిబుడి నడకల నా పిల్లల ఆటలు,వాళ్ళ సరదాలు ఇంకా ఆ స్కూటర్ మీద నాకు కనిపిస్తున్నాయి.నా జ్ఞాపకాల్ని నేను అమ్మలేను అని చెప్పారు.ఇప్పటికి ఇంటికెళ్తే వరండాలోనే ఎదురొచ్చి పలకరిస్తుంది మా నాన్న స్కూటర్.కాదు కాదు హమార బజాజ్!క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com28tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-83160440789431904372008-12-08T16:37:00.002-06:002008-12-08T20:01:36.508-06:00వీళ్ళు ఇంక ఎప్పుడు మారుతారో?ఈరోజు నాఫ్రెండ్ దగ్గర్నుండి నాకొక ఈ-మెయిల్ వచ్చింది.అది చదివి నేను చాలా బాధపడ్డాను.విషయమేంటంటే,ఈ-మెయిల్ పంపిన నాఫ్రెండ్ బెంగుళూరులో ఒక సాఫ్ట్ వేర్ కంపెనీలో ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్.వయస్సు రమారమి 32,అవివాహిత.ఈమధ్య ప్రాజెక్ట్ రిలీజ్ చేసే సమయం కాబట్టి ఆఫీసులో చాలా పొద్దుపోయే వరకు ఉండాల్సివస్తుందంట.రిలీజ్ టైమ్ లో ఒక్కొక్కసారి రాత్రిళ్ళు మొత్తం ఆఫీసులో ఉండాల్సి వస్తుంది,అది వేరే విషయం.ఆరోజు ఆమె రాత్రి 10.30 ప్రాంతంలో ఆఫీసు నుండి తన కైనటిక్ మీద బయలుదేరిందంట.మధ్యలో పోలిసు పెట్రోలింగ్ వారు తన బండిని ఆపారంట. ఎక్కడినుండి వస్తున్నావు,ఈటైమ్ దాక ఆఫీసులో ఏమి పని అంటూ మొదలుపెట్టారంట.తన ID కార్డు,డ్రయివర్స్ లైసెన్స్,బండికి సంబంధించిన పత్రాలు అన్నీ సరిగ్గానే ఉన్నా వదల్లేదంట.తనిఖి అంటూ తన బ్యాగు,లాప్టాపు లాక్కున్నారంట.అదే సమయంలో ఆ దార్లో వెళ్ళే ఇంక వేరే ఏ ఇతర వాహనాన్ని కూడ పోలిసులు తనిఖి కోసం ఆపలేదంట.నువ్వు ఎక్కడుంటావు,ఎవరితో కలసి ఉంటావు,ఇంకా పెళ్ళెందుకు చేసుకోలేదు అంటూ అడ్డమయిన ప్రశ్నలు వేసారంట!ఏమన్నా అంటే ముంబైలో జరిగిన పేలుళ్ళ తరవాత అందరిని తనిఖి చేస్తున్నామని చెప్పారంట.వాళ్ళు నిజంగా తనిఖి చేసేవాళ్ళయితే వేరే వాహనాల్ని ఎందుకు ఆపలేదు? అన్ని పత్రాలు సరిగ్గానే ఉన్నా కాని నాఫ్రెండ్ ని అంత రాత్రి పూట రోడ్డు పైన నిలబెట్టాల్సిన అవసరం ఏంటి? తనిఖి చెయ్యాల్సినప్పుడు లేడి కానిస్టేబుల్ తో చేయించవచ్చు కదా! కేవలం వాళ్ళకి టైమ్ పాస్ కావడానికి తనని అంతసేపు నిలబెట్టి సతాయించారు.ఇవన్ని ఏంటని అడిగిన ఆమెని పోలిసులు బెదిరించారంట.ఇక్కడ రాయలేని విధంగా భయపెట్టారంట.ఆమె చేసిన తప్పేంటి? ఎందుకు భయపడాలి పోలిసుల్ని చూసి? బాంబు పేలుళ్ళు,మతఘర్షణలు జరిగినప్పుడు ప్రాణాల్ని సైతం లెక్కచేయకుండా ప్రజల్ని కాపాడే పోలిసులకి మనం చెయ్యెత్తి జై కొడతాం.కాని అదే డిపార్ట్ మెంటులో ఉన్న ఇలాంటి బి-గ్రేడు రౌడీల్ని ఎవరు ఏమి చెయ్యలేరా?<br /><br />పోలిసుల్లో కేవలం బి-గ్రేడ్ రౌడీలు మాత్రమేనా అంటే,కాదు పరమ బద్దకస్తులు,దద్దమ్మలు కూడా ఉన్నారు.రెండేళ్ళక్రితం నేను వైజాగ్ నేవిలో ప్రాజెక్ట్ చేస్తున్నప్పుడు ఒక కంప్లయింట్ ఇవ్వడానికి నేను వైజాగ్ టూ టవున్ పోలిస్ స్టేషన్ కి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది.కంప్లయింట్ ఇచ్చే ప్రహసనం మొత్తం నా సహనానికే పరిక్ష పెట్టింది. ఇంతకీ విషయమేంటంటే ఆఫీసు ప్రెమిసెస్ లో అడుగుపెట్టడానికి నేవివాళ్ళు నాకొక ID కార్డు ఇష్యూ చేసారు.నా ఖర్మకాలి ఒకరోజు అదికాస్తా ఎక్కడో పోయింది.నేను ఆఫీసు నుండి ఇంటికి ఒక బస్సు,ఒక ఆటోలో ప్రయాణం చేసేదాన్ని.బ్యాగులో పెట్టిన పర్సు,డబ్బులు అన్ని ఉన్నాయి.కేవలం ID కార్డు మాత్రమే పోయింది.ఎవరన్నా కావలని చేసారో,లేక ఆటోలో కాని బస్సులో కాని ఎక్కడన్నా పడిపోయిందో మరి నాకయితే తెలియదు.ఆఫీసులో చెప్తే మాబాసు నేవి కమాండర్ నామీద చిందులు తొక్కాడు.పోలిస్ స్టేషన్ లో కంప్లయింట్ ఇచ్చి,కంప్లయింట్ నంబర్ తెచ్చి నేవి సెక్యూరిటి ఆఫీసర్ కి ఇచ్చి,ఆయనతో అక్షింతలు వేయించుకొని,బుద్ధితక్కువయి ID కార్డు పోగొట్టాను లెంపలేసుకుంటున్నాను అని ఒక లెటర్ రాసి సంతకం పెట్టి ఇస్తే,వాళ్ళు ఒక కమిటి ఏర్పాటు చేసి కార్డు పోగొట్టుకున్న పరిస్థితులు తెలుసుకొని కన్విన్స్ అయితే వాళ్ళు నాకు ఇంకొక కార్డు ఇష్యూ చేస్తారు.లేదా నేవి వాళ్ళు నామీద పోలిసులకి కంప్లయింటు ఇస్తారు నేను ID కార్డుని దుర్వినియోగం చేసినట్టు,లేదా ఎవరన్నా సంఘవిద్రోహ శక్తులకి కార్డు ఇచ్చినట్టు!!<br /><br />ఇప్పటివరకు నాజీవితంలో నాకొచ్చిన పెద్ద కష్టం ఇది.తెల్లరి పొద్దున్నే పోలిస్ స్టేషన్ కి వెళ్ళాను.స్టేషన్ బయటే ఒక చిన్న బల్ల వేసి ఉంది.కంప్లయింట్లు అక్కడే రాసి ఇవ్వాలంట.అక్కడ కూర్చున్న లేడి కానిస్టేబుల్ దగ్గరికెళ్ళి విషయం చెప్పడానికి ప్రయత్నించాను.ముందు నువ్వెళ్ళి ఆ బెంచీమీద కూర్చోపో అని కసిరింది.నాపక్కన కూర్చున్న చాలామంది కట్నం వేధింపులని,భర్త కొడుతున్నాడని కంప్లయింటు ఇవ్వడానికి వచ్చినవాళ్ళే.కంప్లయింట్లు తీసుకోవాల్సిన ఆ లేడి కానిస్టేబుల్ ఒక్క కంప్లయింట్ రాయించుకొని వెళ్ళిపోయింది.ఎంతకీ తిరిగి రాదే!ఆమె కోసం చూసి చూసి నాకు విసుగొచ్చి,ఆకలేసి సాయంత్రం 5.30 ప్రాంతంలో ఇంటికొచ్చేసాను.తరవాత మూడురోజులు ఇదే పరిస్థితి.నాలుగోరోజు నావంతు వచ్చింది.కంప్లయింట్ రాసిస్తే అసలు ఆమెకి విషయమే అర్ధం కాలేదు.కంప్లయింట్ తీసుకోనని పేపర్ నామొహాన కొట్టింది.ఆక్షణాన నాకు ఎంత కోపమొచ్చిందో,కాని ఏమి చెయ్యలేను.అక్కడే బెంచీమీద కాసేపు కూర్చున్నాను.ఏంటో నను జైలుకెళ్ళినట్టు,నాకు ఉరిశిక్ష పడ్డట్టు పిచ్చి పిచ్చి ఆలోచనలొచ్చాయి.ఇక తప్పదని ఇంకో కానిస్టేబుల్ తో మాట్లాడాను.ఆయన రైటరంట,ఆ స్టేషన్ కి.కంప్లయింట్ రాసివ్వమన్నాడు,కాని దాని మీద SI సంతకం చేస్తేనే కంప్లయింట్ నంబర్ ఇస్తానన్నాడు.ఇంక ఆ SI మహానుభావుడు అసలు స్టేషన్ కి ఎప్పుడు వస్తాడో ఆ భగవంతుడికి కూడ తెలియదేమో.ఆయన్ని పట్టుకొనేసరికి ఇంకో నాలుగురోజులయ్యింది.కేవలం ID కార్డు పోయిందంటే ఎవ్వరు నమ్మటం లేదు.అందుకే దొంగ కంప్లయింట్ రాసిచ్చాను.పర్సు పోయిందని అందులో డబ్బులతోపాటు కార్డు కూడ ఉందని చెప్పాను.మొత్తానికి కంప్లయింట్ నంబర్ చేతికొచ్చే సరికి ఎనిమిది రోజులు పట్టింది.ఈ ఎనిమిది రోజులు బాస్ తో ఫోన్ లో షంటిగ్స్,కొలిగ్స్ ఓదార్పులు,నిజంగా నరకం కనిపించింది.అంతా చేస్తే ఆ కంప్లయింట్ నంబర్ అనేది చిన్న స్లిప్,హోటల్లో భోజనం చేసాక ఇచ్చే బిల్లంత ఉంది.పోలిసు ఇంకొంచెం భాధ్యతగా వ్యవహరించి ఉంటే నా పని ఒక్క రోజులో అయిపోయేది.తీసుకున్న జీతాలకి సరిపడా పనిచేస్తే బాగుంటుంది కదా! ఇలాంటి పోలిసులంతా ఎప్పటికన్నా బాగుపడతారని,బాగుపడాలని ఆశిస్తూ ముగిస్తున్నాను.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-12931304446153708272008-10-20T17:26:00.001-05:002008-10-22T21:39:16.634-05:00అమెరికా పోదాం రా!ఒకరోజు మధ్యాహ్నం పెరుగన్నం తిని ఆఫీసులో నేను సీరియస్ గా పనిచేసుకుంటున్నాను.(నేను పని చేస్తున్నాని మీరంతా నమ్మితీరాల్సిందే!). ఇంతలో 'బర్..ర్..ర్..ర్' మని శబ్దం.ఏంటో చూద్దును కదా,మా ఆయన ఫోను చేస్తున్నాడు.అబ్బ ఈ సెల్ ఫోన్లతో పెద్ద చిక్కొచ్చి పడింది.ప్రశాంతంగా నిద్ర కూడ పోనియ్యవు.అదే!ప్రశాంతంగా పనికూడ చేసుకోనియ్యవు.ఏందబ్బా అని అడిగితే "మనం ఎమ్మటే అమెరికా పోవాలి, ఇంటికి రాగానే బట్టలు సర్దు" అని చెప్పాడు.ఇదేమన్నా అమలాపురమా! ఎప్పుడనుకుంటే అప్పుడు పెట్టెలో నాలుగు జతల బట్టలు పెట్టుకొని పోవడానికి? ఏదో తమాషా చేస్తున్నాడులే అని "ఆ! సర్దుతాలే!" అని చెప్పి ఫోన్ పెట్టేసా.బహుశా మాఆయనకి కూడ పెరుగన్నం ఎక్కువయ్యిందేమో! అందుకే ఏంటేంటో మాట్లాడుతున్నాడు.<br /><br />కాని సాయంత్రం ఇంటికెళ్ళాక అర్ధమయ్యింది,నిజంగానే మా ఆయన అమెరికా వెళ్ళాలని.అయ్యో రామా! మళ్ళీ నేను హాస్టల్ లో ఉండాలా? అసలీ హాస్టల్ ల గొడవ భరించలేకే కదా పెళ్ళి చేసుకుంది.మూడ్నాళ్ళ ముచ్చట లాగా మళ్ళీ హాస్టల్ లో బేర్..ర్..ర్..మనాలి కావొచ్చు."డిపెండెంట్ గా నువ్వు కూడ నాతో రావచ్చు" అని చెప్పాడు."మరి నా ఉద్యోగమో!" అంటే,"కొన్నాళ్ళు బ్రేక్ తీసుకో" అని చెప్పాడు.బ్రేక్ తీసుకొని బెంగుళూరులో ఉంటే నా డ్రీమ్ జాబ్ టీచర్ ఉద్యోగం చెయ్యొచ్చు! కాని అమెరికాలో నేనేమి చెయ్యాలి? టీచర్ ఉద్యోగం అంటే గుర్తొచ్చింది,నేను ఇంజనీరింగ్ లో ఉన్నప్పుడు సెలవులకి ఇంటికెళ్ళినప్పుడు మాకాలనీలో ఉన్న ట్రినిటి స్కూల్ లో పదోతరగతి పిల్లలకి ఇంగ్లీషు,ఫిజిక్స్ చెప్పేదాన్ని.అబ్బో! స్కూల్ లో మనకి విపరీతమయిన ఫాలోయింగ్ ఉండేది!కాబట్టి నా టీచర్ ఉద్యోగానికి ఢోకా లేదు.కాని ఎంత ఆలోచించినా నాకేమి పెరుగుబోవటం లేదు.ఇట్లా కాదని,న్యూజెర్సీలో ఉన్న మా శశిగాడికి ఫోన్ చేసాను.<br /><br />శశిగాడు ఎవరో మీకు చెప్పలేదు కదూ! శశి,నేను మూడో తరగతి నుండి ఫ్రెండ్స్.పొద్దున్నే "మళ్ళీ నీ మొహం చూడను" అనే రేంజ్ లో కొట్టుకొని,సాయంత్రం వాళ్ళమ్మ పెట్టిన పులిహోర తిని మళ్ళీ ఫ్రెండ్స్ అయిపోవడం మాకు మామూలే.ఎంతయినా పులిహోర చెయ్యడంలో శశి వాళ్ళమ్మ తరవాతే ఎవరయినా! ఆ పులిహోరే అసలు వాడ్ని ఇన్నాళ్ళ నుండి కాపాడుతుంది.ఫోన్ చెయ్యగానే "కాంత్! శశికాంత్ హియర్" అన్నాడు."నీ మొహంలే కాని,నేను అమెరికా వద్దామనుకుంటున్నాను" అని చెప్పాను.అంతే పగలబడి నవ్వాడు."నీ దయ వల్ల అసలే అమెరికా ఆర్దిక వ్యవస్థ అంతంత మాత్రంగా ఉంది.ఇంకా ఏమి ఉద్ధరించాలని అమెరికా వస్తున్నావు?"అని అడిగాడు.అవును మరి,కాలం కలసి రాకపోతే శశిగాడి చేతిలో కూడ మాటలు పడాల్సి వస్తుంది.వాడికి విషయమంతా చెప్పి,అమెరికాలో నాకు పొద్దుబోతుందా? అని అడిగాను."ఎందుకు పొద్దుబోదు? చీరలమీద బూట్లేసుకుని వాకింగ్ చేసే ఆంటీలు,నున్నగా నూనె పెట్టుకొని తలలో తులిప్స్ పెట్టుకొనే తమిళ తంగచ్చిలు బోలెడు మందే ఉంటారు.ఎవరో ఒకరు తగులుతారులే నీకు కూడా!" అని చెప్పాడు."నీకు ఇంకో విషయం చెప్పనా! ఇక్కడి ఇండియన్ రెస్టారెంట్లో జిలేబి ఆర్డరిస్తే వేడి వేడిగా ప్లేట్లో ప్రత్యక్షమవుతాయి.ఇంక నువ్వేమి ఆలోచించకు,ప్రయాణానికి అన్ని సిద్ధం చేసుకో " అని చెప్పాడు.అలా జిలేబికి కక్కుర్తి పడి నేను అమెరికాకి ప్రయాణం కట్టాను.<br /><br />సరే అమెరికా వెళ్ళేటప్పుడు మధ్యలో ఫ్రాంక్ ఫర్ట్ లోనో,ఆమ్ స్టర్ డామ్ లోనో విమానం ఆపుతాడు కదండీ! అని మా అయన్ని అడిగితే,మనం వెళ్ళేది ఆ రూట్ లో కాదు,ఇవతలి పక్కనుండి అంటే హాంగ్ కాంగ్ మీద నుండి అని చెప్పాడు.అయ్యో రామా! సినిమాల్లో లాగా ఆమ్ స్టర్ డామ్ చూడొచ్చు కదా! అని అనుకున్నాను,కాని కుదర్లేదు. ప్రయాణం రోజు రానే వచ్చింది.ఏంటో, రెండు సుమోలకి సరిపడా జనం వచ్చారు మమ్మల్ని ఎయిర్ పోర్టులో దించడానికి.అదృష్టం కొద్ది ఎవ్వరూ ఏడుపులు,పెడబొబ్బలు పెట్టలేదు.బయలుదేరాక నాకు ఒకటే చెవునొప్పి! మా ఆయనకి చెప్తే ఇలా ఎక్సర్సైజులు చెయ్యాలని ఏంటో విచిత్రమయిన ఎక్స్ ప్రెషన్లు చూపెట్టాడు.అలాంటి ఎక్స్ ప్రెషన్స్ పెట్టడం నాకు చేతగాక,కన్నడ సినిమా హీరోలా ఏరకమయిన ఎక్స్ ప్రెషన్ పెట్టకుండా గమ్మున కూర్చున్నాను.ఇంక ఈ ప్రయాణంలో నాకు బాగా చిరాకు తెప్పించిందేంటంటే,మంచినీళ్ళు! నేనేమో,ఎంతలేదన్నా రోజుకు కనీసం ఐదు లీటర్ల నీళ్ళు తాగుతాను.ఫ్లయిట్ అటెండెంట్ అమ్మని మంచినీళ్ళు అడిగినప్పుడల్లా చాలా పొదుపుగా చిన్న కప్పులో సగం నీళ్ళు నింపి జయలలితలాగ నవ్వి నవ్వనట్టు ఒక నవ్వు నవ్వి ఇచ్చేది.నాకేమో ఆ మంచినీళ్ళు సరిపోవాయే! ఇలా కాదని,మా అయనకి రెండు గ్లాసులు,నాకు మూడు గ్లాసుల మంచినీళ్ళు కావాలని అడిగాను.అప్పుడు ఆయమ్మ చూసిన చూపులు మళ్ళీ ఇండియా వెళ్ళేదాక మర్చిపోను నేను.అందుకే చికాగోలో దిగగానే తనివితీరా లీటర్ నీళ్ళు తాగేసాను.ఇంక అసలు తలనొప్పి చికాగో ఎయిర్ పోర్ట్ లోనే మొదలయ్యింది.ఇమిగ్రేషన్ క్లియరెన్స్ అని ఒక గంటసేపు లైన్ లో నిలబెట్టారు.తరవాత ఒక కౌంటర్ దగ్గరికెళ్తే ఒక నల్లాయన(అయ్యో,ఇక్కడ నలుపు,తెలుపు అనే పదాలు వాడొద్దని మాఆయన చెప్పాడు) ఉన్నాడు.వీసా మీద ఒక స్టాంపు గుద్ది పంపేదానికి,నా మొహం కాసేపు,మాఆయన మొహం కాసేపు,ఇండియా గురించి కాసేపు మాట్లాడి ప్రాణం తీసాడు.<br /><br />బయటికొచ్చి చూద్దును కదా,అబ్బో చికాగో ఎయిర్ పోర్టు చాలా పెద్దగా ఉంది సుమీ!మా ఆయన అటూ,ఇటూ కాసేపు తిరిగొచ్చి మనం ఎక్కాల్సిన విమానం ఆరు గంటల తరవాత ఉంది అని చెప్పాడు.సరే అని ఒకచోట లాంజ్ లో కూర్చున్నాము.మా పక్కనే ఒకాయన కూర్చున్నాడు.చూస్తే ఇండియన్ లాగానే ఉన్నాడు."ఏవండీ,ఇండియన్ అనుకుంటా,మాట్లాడనా?" అంటే,"ఒద్దు,అలా ఎవరితో పడితే వాళ్ళతో మాట్లాడకు" అని చెప్పి నిద్రపోయాడు.నాకేమో నిద్ర రాదాయే! కాసేపటికి నా పక్కనాయనకి ఫోన్ వచ్చింది.ఫోన్ లో "అరేయ్,నా బట్టలు కవర్ లో పెట్టి గారేజిలో పెట్టాను,లాండ్రీలో ఇచ్చేసేయ్" అని చెప్తున్నాడు.అంతే,మా ఆయన జబ్బ మీద ఒక్కటి చరిచి "ఏవండీ,మన పక్కనున్నాయన తెలుగువాడేనండి,పాపం ఏదో లాండ్రీ కష్టాల్లో ఉన్నాడు" అని తలతిప్పి చూసే సరికి ఆ తెలుగాయన వెళ్ళిపోతూ కనిపించాడు.అలా తెలుగాయనతో మాట్లాడే బంగారంలాంటి అవకాశం చేజారి పోయింది.ఆ తరవాత బోలెడంతసేపు వెయిట్ చేసాక మేము ఎక్కాల్సిన విమానమొచ్చింది.ఎక్కి కూర్చున్నాక.....క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-23805756752010196622008-10-16T11:58:00.005-05:002008-10-16T14:27:41.034-05:00బ్లాగు ప్రయాణంలో నేను - క్రాంతి<a href="http://2.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/SPeJZsgqOPI/AAAAAAAAABA/joGkEVkpXh8/s1600-h/blog.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5257822164516223218" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="http://2.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/SPeJZsgqOPI/AAAAAAAAABA/joGkEVkpXh8/s320/blog.jpg" border="0" /></a><br /><a href="http://3.bp.blogspot.com/__Q50HPUWhK8/SPbjVmfQOgI/AAAAAAAAAM4/4znzQz_Sw8s/s1600-h/33.jpg"></a><div><br />ఒకరోజు గూగుల్ లో దేనికోసమో వెతుకుతూ ఉంటే అనుకోకుండా <a href="http://sodhana.blogspot.com/">శోధన్ సుధాకర్ </a>గారి బ్లాగు చూసాను.ఒక రెండు గంటలు ఆయన బ్లాగులోని టపాలన్ని చదివాను."చాలా బాగా రాసారే!" అని అనుకున్నాను.(కాని ఎందుకో ఆయన ఈమధ్య రాయటం లేదు).తరవాత ఆయన బ్లాగులో కామెంట్లు రాసిన <a href="http://snehama.blogspot.com/">రాధిక గారి బ్లాగు</a>,<a href="http://praveengarlapati.blogspot.com/">ప్రవీణ్ గార్లపాటి గారి బ్లాగు </a>చూడటం జరిగింది.ఇంతకు మునుపు నాకు కవితలన్నా,కవులన్నా చాలా చిరాకొచ్చేది.నాకు ఎదురయిన సంఘటనలు అలాంటివి మరి!కాని రాధిక గారి బ్లాగు చూసాక నా అభిప్రాయాన్ని మార్చుకున్నాను.చిన్న చిన్న పదాలతో మనసుకు హత్తుకునే అర్ధవంతమయిన కవితలెన్నో చదివాను నేను ఈబ్లాగులో.ఇక ప్రవీణ్ రాసే టెక్నికల్ టపాలు కూడ క్రమం తప్పకుండా చదివేదాన్ని.</div><div> </div><div></div><div></div><div>కొన్నాళ్ళకి నేను ఎలా తయారయ్యానంటే శని,ఆదివారాల్లో కూడా నేను ఈమూడు బ్లాగులతోనే గడిపేసేదాన్ని(అప్పటికింకా నాకు కూడలి గురించి తెలియదు నాకు).అప్పుడే నాకు నేను కూడ తెలుగులో రాయాలనే దుర్భుద్ధి పుట్టింది.అలా నేను బ్లాగు ప్రారంభించడానికి వీరు ముగ్గురు నాకు inspiration.మెదట్లో రాయడానికి చాలా కష్టపడ్డాను.అప్పుడు నాబ్లాగుకి సోలో రీడర్ మా అక్కే! పాపం నా టపాల మీద తన అభిప్రాయాన్ని నొప్పింపక తానొవ్వక అన్న రీతిలో చెప్పేది.ఒకరోజు ప్రవీణ్ బ్లాగులో అన్ని బొత్తాముల మీద నొక్కుతుంటే నాకు కూడలి గురించి తెలిసి నా బ్లాగుని కూడ జత చెయ్యడం జరిగింది.అలా నా బ్లాగు ప్రయాణం మెదలయ్యింది.అప్పట్నుంచి బుర్రలోని ఙ్ఞాపకాలని బ్లాగులో భద్రపరచుకొంటున్నాను.<br /></div><div></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-28005321264592761642008-09-14T19:01:00.004-05:002008-09-15T19:07:11.008-05:00సినిమా కష్టాలుచల్లగా సాగిపోతున్న నాజీవితంలోకి ఒకసారి ఎండాకాలం వచ్చింది.ఎండాకాలం అంటే రోజంతా ఇంట్లోనే ఉండాలి.కనీసం రెండు గంటలయినా లెక్కలు చేసుకోవాలి లేదా ఎక్కాలు చదవాలి.ఇంతకన్నా పెద్ద శిక్ష ఉంటుందని నేను అనుకోను.నేనయితే నాపిల్లల్ని ఎండాకాలంలో చదివించను.ఊరిమీద పడి ఊరేగండ్రా! అని బయటకి పంపిస్తా.అయినా క్యాలిక్యులేటర్లు,కంప్యూటర్లు కనుక్కున్నాక కూడ ఎక్కాలు చదవడం ఏంటో చాదస్తం కాకపోతే!<br /><br />అందుకే ఒకరోజు ధైర్యం చేసి నాన్నని అడిగా సినిమాకి తీసుకెళ్ళమని.ఒక చూపు చూసారు నన్ను."సినిమాలో ఏముంది?మూడుగంటలు టైమ్ వేస్టు.అదే ఒక మంచి పుస్తకం చదివితే తెలియని విషయాలు తెలుస్తాయి,నిద్రపోతే రెస్టుగా ఉంటుంది,లేకపోతే ఇంటిపనిలో అమ్మకి హెల్ప్ చెయ్యొచ్చు కదా!" అని నాకే క్లాస్ పడింది.అదేంటి నాన్న అలా అంటారు? "అమ్మాయి-అబ్బాయి-ప్రేమ" అనే ఒకేఒక్క కాన్సెప్ట్ మీద ఎన్ని వందల సినిమాలు తీయ్యొచ్చో తెలుగు సినిమాలు చూసి తెలుసుకోవచ్చుకదా అని అందామనుకొని ఎందుకో నాకుడి కన్ను అదురుతుంటే ఎందుకొచ్చిన గోలలే అని నోరుమూసుకున్నాను.సినిమాల విషయంలో మాఅమ్మ కూడ మాకే సపోర్టు.ఎప్పుడు సినిమాకి తీసుకెళ్ళరని నాన్నతో నిష్ఠూరమాడుతుంది.<br /><br />కాని మానాన్న సినిమాకి తీసుకెళ్ళక పోవటానికి ఒక కారణముంది.మాకాలనీలో థియేటర్లు లేవు కాబట్టి సినిమా అంటే గోదావరిఖనికి వెళ్ళాలి.అంటే రాను నలభై నిమిషాలు,పోను నలభై నిమిషాలు ప్రయాణం.ఆ! నలభై నిమిషాలే కదా అని అనుకోవచ్చు మీరు కాని మధ్యలో అంతా చిట్టడవిలాగా ఉంటుంది.ఏచెట్టు చాటు నుండి ఏఅన్నో,అక్కో ప్రత్యక్షమవుతారో తెలియదు.సినిమాకెళ్ళి వస్తున్న ఒకరిద్దరిని పోలిసులనుకుని లేపేసిన దాఖలాలు కూడ ఉన్నాయి.కాబట్టి మానాన్న థియరీ ప్రకారం ప్రాణాల్ని పణంగా పెట్టి మరీ 'అమ్మాయి-అబ్బాయి-ప్రేమ' టైపు సినిమాలు చూడటం అస్సలు అవసరం లేదు.అలా మా ఎండాకాలం సెలవులన్ని దాదాపు ఒకేలాగా జరిగిపోతుండేవి.ఉదయాన్నే మానాన్న ఆఫీసుకెళ్ళడం,పదింటికళ్ళా మాఅమ్మ మాకు తలకి నూనె పెట్టి అటొక పిలక,ఇటొక పిలక జడలు కట్టి పుస్తకాల ముందు కూర్చోబెట్టడం(ఎంత బతిమాలినాకాని మాఅమ్మ ఒక్క జడ మాత్రం అస్సలు వేసేది కాదు),సాయంత్రం నాలుగింటికి కొబ్బరిబొండాలు తాగడం,మానాన్న రాత్రి పదకొండింటి వరకు దలాల్ స్ట్రీట్ పుస్తకం చదవడం...ఇలా అన్నమాట.<br /><br />అలాంటిది ఎప్పుడు లేని విధంగా ఒకరోజు మానాన్న సాయంత్రం నాలుగింటికే ప్రత్యక్షమయ్యారు.ఇంటిముందు లావణ్యవాళ్ళతో ఆడుకుంటున్న నన్ను పిలిచి "తొందరగా తయారవ్వండి,సినిమాకెళ్దాం" అని చెప్పారు."నాన్న, నిజంగా నిజమేనా?" అని అడిగాను.మానాన్న ఒక చిరునవ్వు నవ్వి నిజంగానే వెళ్దాము,తొందరగా వెళ్ళకపోతే టిక్కెట్లు దొరకవు మరి అని చెప్పారు.వీరస్పీడులో నేను ఇంటివెనక కూరగాయలు కోస్తున్న మాఅమ్మ దగ్గరికెళ్ళి,"అమ్మోయ్,నాన్న సినిమాకి తీసుకెళ్తానన్నారు,నన్ను తొందరగా తయారు చేయించు" అని చెప్పాను."ఎండకి నీకు మతిగాని తప్పిందటే!సినిమా,గినిమా అన్నావంటే వీపు చింతపండవుతుంది.ఇంకా నువ్వు పదమూడో ఎక్కం అప్పజెప్పనేలేదు" అని కోస్తున్న దొండకాయని నామీదకి విసిరింది."ఎప్పుడు పదమూడో ఎక్కమేకాదమ్మా ప్రపంచం అంటే,ఒకసారి బయటకొచ్చి చూడు ఎన్ని తెలుగుసినిమాలున్నాయో.అయినా సినిమా విషయం నువ్వు నాన్ననే అడుగు" అని చెప్పాను.ఈలోపే మానాన్న టైమ్ వేస్ట్ చెయ్యకుండా,ముందురోజు చదివేసిన దలాల్ స్టీట్ పుస్తకాన్ని మళ్ళీ చదువుతున్నారు.<br /><br />అమ్మ: ఏంటండీ,తొందరగా వచ్చారీరోజు?<br /><em>(నేను:అబ్బ!! ఈఆడవాళ్ళు ఏవిషయమైనా తిన్నగా అడగరు కదా!)</em><br />నాన్న: అవునోయ్! తొందరగా తయారవ్వండి,సినిమాకెళ్దాం.<br />అమ్మ: ఏవండీ..! ! ! ! ! (హాశ్చర్యానందాలు కలగలిపిన కేక)<br /><br />అంతే దెబ్బకి మానాన్న చదువుతున్న పుస్తకాన్ని విసిరిగొట్టారు ఆకేకకి.ఆతరవాత గంటలో మేము గోదావరిఖని,కవిత థియేటర్లో ప్రత్యక్షం.ఆవిధంగా మేము కుటుంబ సమేతంగా చూసిన తొలి తెలుగు సినిమా 'సీతారామయ్య గారి మనవరాలు'.ఆసినిమా మా అమ్మకి,నాన్నకి విపరీతంగా నచ్చేసింది.ఇప్పటికి కూడ "సినిమా బాగుంది కదరా!" అని అంటారు మానాన్న."ఏ సినిమా నాన్న?" అంటే,"అదే అప్పుడే మర్చిపోయావా,మనందరం కలిసి చూసాము కదా,సీతారామయ్యగారి మనవరాలు" అంటారు.అలా మానాన్న దృష్టిలో సినిమా అంటే సీతారామయ్యగారి మనవరాలే!వేరేవన్ని పిచ్చి గంతులే.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-25242966327449485652008-08-30T02:26:00.002-05:002008-08-30T03:37:08.763-05:00ముంబై మేరి జాన్మాములుగా నేను ఏదయినా సినిమాకెళ్ళాలంటే ఒక పది రివ్యూలు చదివి, ఆఫీస్ లో పదిమందిని వాళ్ళ అభిప్రాయాల్ని కనుక్కొని మరి చూస్తాను.అలాంటి నేను ఈ సినిమాకి ఎలాంటి రివ్యూస్ చదవకుండా,ఎలాంటి ఎక్స్పెక్టేషన్స్ లేకుండా వెళ్ళాను.అందుకే కాబోలు నేను మొదటిసారిగా ఒక సినిమాకి రివ్యూ రాస్తున్నాను.2006 జూలై 11వ తారిఖున ముంబైలోని ఒక లోకల్ ట్రైన్ లో జరిగిన పేలుళ్ళు ఇతివృత్తంగా సాగుతుంది ఈ సినిమా.అయిదుగురు సాధారణ వ్యక్తుల జీవితాల్లో ఈపేలుళ్ళు ఎలాంటి మార్పుల్ని తెచ్చాయి అన్నది కథాంశం.ప్రతి సంఘటనని కమర్షియలైజ్ చేసి రేటింగ్స్ పెంచుకోవాలని తాపత్రయపడే న్యూస్ ఛానల్స్ ని,అమెరికాలోనో,UK లోనో సెటిల్ అయితే ఇక భవిష్యత్తుకి ఢోకా ఉండదన్న భావనలో ఉన్న నేటి యువతరాన్ని చక్కగా ఆవిష్కరించారు ఈ సినిమాలో.<br /><br />స్వతహగా పరేష్ రావల్ అభిమానినయిన నేను ఈ సినిమాలో ఆయన నటనకి మరొక్కసారి జై కొడుతున్నాను.ఒకరకంగా ఈ సినిమాకి ఆయన హీరో అని చెప్పవచ్చు.రిటైర్ మెంటుకి చేరువలో ఉన్న ఒక హెడ్ కానిస్టేబుల్ తన ముప్పయ్ అయిదు సంవత్సరాల సర్వీసులో డిపార్ట్ మెంటులోని అధికారుల అలసత్వాన్ని,లంచగొండితనాన్ని ప్రశ్నించలేక తనకు తానుగా అసమర్ధునిగా,లంచగొండిగా మారి మధనపడే పాత్రలో ఆయన అద్భుతంగా నటించారు.ఆవేశపరుడైన కానిస్టేబుల్ పాత్రలో విజయ్ మౌర్య కూడా బాగ నటించారు.మరొక ముఖ్యమయిన పాత్రని ఇర్ఫాన్ ఖాన్ పోషించారు.సైకిల్ మీద టీ అమ్ముకునే చిరువ్యాపారి పాత్రలో ఆయన కనిపిస్తారు.తమిళ క్రిస్టియన్ అయిన ఈ పాత్ర(ఈపాత్రని తమిళయన్ గా ఎందుకు చూపించారో నాకయితే అర్ధం కాలేదు.పైగా ఇర్ఫాన్ ఖాన్ తమిళియన్ గా అస్సలు సూట్ అవ్వలేదు :)) ఒక సందర్భంలో షాపింగ్ మాల్ లో తనకి జరిగిన అవమానం వల్ల మొత్తం డబ్బున్న వాళ్ళంటేనే ద్వేషం పెంచుకుంటాడు.తనకి జరిగిన అవమానానికి ప్రతీకారంగా కాయిన్ బాక్స్ ఫోన్ ద్వార పోలిసులకి షాపింగ్ మాల్ లో బాంబు ఉందంటు తప్పుడు సమాచారాన్ని అందించి,తరవాత జరిగే గలాటాని చూసి సాడిస్టిక్ ఆనందాన్ని పొందుతాడు.క్రమంగా అది అతనికొక అలవాటుగా మారి రోజుకొక మాల్ లో బాంబు ఉందని పోలిసులకి ఫోన్ చెయ్యటం తరవాత జరిగే తమాషాని ఎంజాయ్ చెయ్యడం మాములైపోతుంది.తరవాత ఈ పాత్రలో మార్పు తెచ్చిన తీరు చాలా బాగుంది.<br /><br />ప్రతి ముస్లిమ్ తీవ్రవాదే అని వితండవాదం చేసే హిందు నిరుద్యోగి పాత్రలో K.K.మీనన్ ఎప్పటిలాగానే బాగా నటించారు.మాధవన్ ఒక యువ ఉద్యోగిగా,సోహా అలీఖాన్ న్యూస్ రిపోర్టర్ గా కనిపించారు.మెదటిసారి సోహా ఈ సినిమాలో నటించడానికి ప్రయత్నించింది :)!!!! మొదటిసినిమా అయినప్పటికి ఎక్కడా సాగదీయకుండా,బోర్ కొట్టించకుండా చక్కగా తీసారు దర్శకుడు నిశికాంత్ కామత్.<br /><br />ఏ దిల్ హై ముషికిల్ జీనా యహా<br />జర హట్ కె జర బచ్ కె,<br />యేహే ముంబై మేరి జాన్!!!!...<br />అంటు ముగుస్తుంది ఈ సినిమా.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-48238520329811060502008-07-08T02:46:00.002-05:002008-07-08T04:48:47.299-05:00ఉప్మా పురాణంతెలుగు భాషలో నాకు నచ్చని పదం ఏదయినా ఉంది అంటే అది "ఉప్మా".ఉప్మా నిజంగా తెలుగు పదమేనా,కాదా అంటే నాకు తెలియదు.ఉప్మా పుట్టుపూర్వోత్తారాలు తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి కూడ లేవు నాకు.ఉప్మా అంటే ఎందుకు నాకు అంత చిరాకంటే రెండు,మూడు,నాలుగు కారణాలున్నాయి.మొదటిది నాకు జ్వరమొచ్చినప్పుడల్లా అమ్మ ఉప్మానే చేస్తుంది.ఎందుకంటే అంటే తొందరగా జీర్ణం అవుతుందని చెప్పేది.ఇప్పుడంత తొందరగా జీర్ణం అవ్వకపోతే ఏమి కొంపలు మునిగిపోతాయో నాకు అర్ధం కాదు.రెండవది,నేను రకరకాల హాస్టల్స్ లో రకరకాల ఉప్మాలు తిన్నాను(ఏమని చెప్పను నా ఉప్మా కష్టాలు!).మూడవది,పై రెండు కారణాల్లో ఏదో ఒకటి.నాలుగవది,పై మూడు కారణాలు.<br /><br />చిన్నప్పట్నుంచి కూడ మా ఇంట్లో ఉప్మా టిఫిన్ అయినరోజు నేను ప్రళయం సృష్టించేదాన్ని.భాదాకరమయిన విషయమేంటంటే మానాన్న కూడ ఈ విషయంలో నాకు సపోర్ట్ చేసేవాళ్ళు కాదు."బాగానే ఉంది కదరా,తినొచ్చు కదా!" అని చెప్పేవాళ్ళు.మీకు తెలియదు నాన్న ఉప్మా తినడం ఎంత నరకమో అని అనుకునేదాన్ని నేను.అయినా ఉప్మా తినడమే ఎక్కువంటే అందులో మా అమ్మ వేసే చెత్త చెదారం అంతా ఇంతా కాదు.కరివేపాకు(ఉప్మా తరవాత నాకు అత్యంత చిరాకు తెప్పించే పదార్ధం ఇది),కొత్తిమీర,అల్లం ముక్కలు,బీన్స్,క్యారెట్,నా మొహం..etc అన్నమాట.మా అమ్మకంతా నా పోలికే,నాకన్నా పంతం కాస్త ఎక్కువే.ఉప్మా చేసిన రోజు కావాలని నన్ను మానాన్న ముందు కూర్చోబెట్టి తినిపించేది.కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకున్నా కాని కనికరించేది కాదు మా కనకదుర్గ! నాకు ఉప్మా తినిపించాక అమ్మ మొహంలో విజయ గర్వం కనిపించేది.ఉప్మారవ్వతో చేసే ఉప్మా కాకుండ మాఅమ్మ ఇంక రకరకాల ఉప్మా ప్రయోగాలు చేసేది.ఇడ్లీ ఉప్మా,బ్రెడ్ ఉప్మా,సేమ్యా ఉప్మా..ఇంకా రకరకాలవి.నేనొకసారి అమ్మకి చెప్పాను,"అమ్మా! నువ్వు ఎన్ని రకాలుగా చేసినాకాని,ఉప్మాపట్ల నా మనసు మార్చుకోను.ఉప్మా,నేను బద్దశత్రువులం.మా ఇద్దరి మధ్య ఎప్పటికి ప్రేమ పుట్టదు..పుట్టదు".మాఅమ్మ కోపం నటిస్తూ "ఈ తెలివితేటలకేం తక్కువలేదు" అంటూ నవ్వేసింది.అయినా నాకు అర్ధంకాక అడుగుతాను ఇడ్లీని ఇడ్లీగా,బ్రెడ్ ని బ్రెడ్ లా తినొచ్చుకదా,మళ్ళీ అన్ని efforts పెట్టి ఉప్మాలా మార్చడం అవసరమా? ఒకసారి మీరే ఆలోచించండి.ఇంకా విచిత్రం ఏంటంటే పెసరట్టు-ఉప్మా!నేను పెసరట్టు తిని ఉప్మా మాఅక్కతో తినిపించేదాన్ని.<br /><br />ఉప్మా నాకు శత్రువులని కూడ తెచ్చిపెట్టిందంటే మీరు నమ్ముతారా! కాని ఇది నిజం.చిన్నప్పుడు నేను Rose buds convent school లో LKG చదివేదాన్ని.మానాన్న నన్ను బళ్ళో చేర్చేటప్పుడు టీచర్ కి "మాఅమ్మాయికి చదువు రాకపోయినా పర్వాలేదు కాని కొట్టొద్దు" అని చెప్పారు.కాబట్టి టీచర్ నన్నేమి అనేది కాదు.రోజు మాటీచర్ నాకు అటుకులు,పంచదార కలిపిస్తే తినేసి అరుగు మీద పడుకునేదాన్ని.స్కూల్ అయిపోయే టైమ్ కి కృష్ణ నన్ను నిద్ర లేపేవాడు.వాడితో కలసి ఇంటికొచ్చేదాన్ని.కృష్ణ మా పక్కింట్లో ఉండేవాడు.వాడు కూడ నాక్లాసే! ఒకరోజు కృష్ణ నన్ను ఫాస్ట్ గా లాక్కెళ్తున్నాడు స్కూల్ కి.నేను ఆ పేస్ కి మ్యాచ్ అవ్వలేకపోయా.అంత ఫాస్ట్ గా నడవలేక నేను నీతో రాను అని ఒక చెట్టుకింద కూర్చున్నాను.కృష్ణకి చాలా కోపమొచ్చింది."తొందరగా నడుస్తావా,లేదా?ఉప్మా మొహమా!" అని అన్నాడు.నన్ను ఉప్మా మొహం అంటావా అని పక్కనే ఉన్న రాయితో వాడి తలమీద ఒక్కటిచ్చా! అంతే క్షణాల్లో వాడి మొహమంతా రక్తం.తెల్లటి వాడి షర్ట్ కూడ ఎర్రగా అయిపోయింది.మా ఇద్దరికి రక్తం చూసేసరికి కంగారు పుట్టింది.ఇద్దరం రోడ్డుమీదే నిల్చోని ఏడుస్తుంటే ఎవరో ఒకాయన మమ్మల్ని సైకిల్ మీద ఇంటికి తీసుకొచ్చాడు.హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళాక వాడి గుండుకి కుట్లు పడ్డాయి.నేను కొట్టిన ఉప్మా దెబ్బతో వాడి డిప్ప షేపు మారిపోయింది.ఆ తరవాత కృష్ణ మళ్ళీ ఎప్పుడు నన్ను స్కూల్ కి తీసుకెళ్ళలేదు.ఆడుకోవడానికి కూడ మా ఇంటికి వచ్చేవాడు కాదు.అసలు నన్ను చూస్తేనే చాలు భయపడేవాడు.వాడు మాట్లాడకపోతే వాడి ఉప్మా ఖర్మ అనుకొని నేను కూడ వదిలేసాను.అయినా ఫ్రెండ్షిప్ లో ఆ మాత్రం చిన్న చిన్న గొడవలు రావా ఏంటి? ఆమాత్రానికే మాట్లాడటం మానేస్తే ఎలా?<br /><br />ఇంక పెళ్ళిళ్ళప్పుడు,వ్రతాలప్పుడు చూడాలి,సామిరంగా! ఒక్కొక్కడు మానెడు ఉప్మాలో సోలెడు చట్నీ పోసుకొని లాగిస్తుంటాడు.మళ్ళీ గడికొకసారి ఎవరోఒకరు వచ్చి "పలహారాలు తిన్నారా?" అని అడుగుతారు.ఆ పెద్ద పెట్టావులేవోయ్ గొప్ప పలహారం అని అనుకుంటాను నేను.ఇంతకీ ఉప్మా పురాణంలో నేను చెప్పొచ్చేది ఏంటంటే,ఉప్మాది మైనపు నమూనా చేసి మేడమ్ టుస్సాడ్స్ మ్యూజియంలో పెట్టాలి.అంతటి ఐటమ్ ఛీజ్ ఉప్మా.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com70tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-87597768499461448932008-06-10T00:12:00.002-05:002008-06-10T04:32:24.371-05:00వర్షం...మొదలయ్యిందినిన్న నేను ఆఫీస్ నుండి ఇంటికెళ్ళేసరికి మా వీధీలో పిల్లల్లందరు క్రికెట్ ఆడుతున్నారు.ఇప్పుడా ఇంకాసేపటికా అన్నట్టు వర్షం పడటానికి ఆకాశమంతా మేఘాలతో సిద్ధంగా ఉంది.జూన్ నెలతో వచ్చే కళే వేరు.అసలు జూన్ అంటేనే వర్షాలు,జూన్ అంటేనే స్కూల్,జూన్ అంటేనే కొత్త పుస్తకాలు,దాదాపు రెండు నెలల వేసవి సెలవుల తరువాత కలుసుకోబోయే స్నేహితులు,ఇంకా ఎన్నో! <br /><br />చిన్నప్పుడు నాకు వర్షం ఎలా,ఎందుకు పడుతుందో అస్సలు అర్ధమయ్యేది కాదు.మా అమ్మని అడిగితే,"ఎండ తగ్గడానికి వినాయకుడు తొండంతో నీళ్ళు చల్లుతున్నాడు" అని చెప్పేది.తరువాత ఎప్పుడో ఏదో తరగతి సామాన్య శాస్త్రంలో వర్షం ఎలా పడుతుందో తెలుసుకొని బోలెడంత హాశ్చర్యపోయాననుకోండి.అది వేరే విషయం.అదిరిపొయే మా రామగుండం ఎండల్లో తొలిసారి వర్షం పడగానే ఒక్కసారిగా మా కాలని రూపురేఖలు మారిపోయేవి.వర్షంలో తడుస్తూ నేల బండ ఆడుకునేవాళ్ళం.దొరికిన కాగితానల్లా పడవలు చేసి వాటి పైన పేర్లు రాసుకొని వర్షపు నీళ్ళల్లో వదిలేవాళ్ళం.ఇంకా అప్పటిదాక లేని హాబి "గార్డెనింగ్" వర్షం పడగానే పుట్టుకొచ్చేది.ఫ్రెండ్స్ ఇంటికెళ్ళి గులాబి,మందారం కొమ్మలు తెచ్చి మా పెరట్లో నాటి రోజు పొద్దున్నే నిద్రకళ్ళతో వెళ్ళి వాటిని చూసుకోవడం,దాదాపు మా కాలనీలో అందరి ఇళ్ళలో ఇదే జరిగేది.<br /><br />కాని వర్షాకాలంలో నాకు ఒకటే నచ్చేది కాదు.అదేంటంటే,నాకు మా అక్కకి కలిపి ఒకటే గొడుగు ఉండేది.వర్షంలో స్కూల్ కి వెళ్ళేటప్పుడు గొడుగులో వెళ్ళినంతసేపు దానిదే పెత్తనం.ఒక్కసారి కూడ నన్ను గొడుగు పట్టుకోనిచ్చెది కాదు.పోని స్కూల్ కి వెళ్ళాకయినా గొడుగు నాతో క్లాస్ కి తీసుకెళ్తానంటే ఇచ్చేది కాదు."నువ్వు పడేస్తావు,నేను జాగ్రత్తగా దాచిపెడతా" అని ఎప్పుడు తనతోనే తీసుకెళ్ళేది.ఇంతవరకు దాదాపు ఎప్పుడు నేను గొడుగులో ఒక్కదాన్ని వెళ్ళలేదు.ఎప్పుడు నా గొడుగులో వేరే వాళ్ళని తీసుకెళ్ళడమో,లేకపొతే నేనే వేరే వాళ్ళ గొడుగులో వెళ్ళడమో జరుగుతుంటుంది.<br /><br />ఇంజనీరింగ్ లో ఉన్నప్పుడు మాత్రం వర్షం పడితే,అది కూడ మంగళవారం వర్షం పడితే నేను literally ఎగిరి గంతేసేదాన్ని(ప్రతి మంగళవారం మాకు లాబ్ వర్క్ ఉండేది).ఎందుకంటే వర్షం పడితే మా ఎలక్ట్రికల్ మెషిన్స్ లాబ్ లోకి నీళ్ళు వచ్చేసేవి.అప్పుడు మెషిన్స్ అన్ని shutdown చేసేవాళ్ళు.సో ఆరోజు లాబ్ కి వెళ్ళనవసరం లేదు.ఒక మూడు గంటలు క్యాంటీన్లో పడి దొరికింది దొరికినట్టు తినేసేవాళ్ళం. ఒకరి మీద ఒకరు జోకులేసుకుంటూ సరదగా గడిచిపోయేది.<br /><br />రెండు సంవత్సరాల క్రితం నేను వైజాగ్ లో ఉన్నప్పుడయితే దాదాపు నెల రోజులు ఎడతెరిపి లేకుండా వర్షం పడింది.ఇల్లు,బట్టలు అన్ని తడిచిపోయేవి.transportation చాల ఇబ్బంది అయ్యింది.వర్షాలకి కూరగాయలన్ని పాడయిపోయి ధరలు ఎంత పెరిగిపోయాయంటే,ఒక చిన్న సొరకాయ అరవయి రూపాయలు పెట్టి కొన్న రోజులు కూడ ఉన్నాయి.ఇంకా ఒక స్పెషల్ ఎఫెక్ట్ ఏంటంటే,వైజాగ్ లో వర్షం పడితే అదొక రకమయిన వాసనొస్తుంది.భరించలేము.కాని వర్షం పడుతున్నప్పుడు R.K బీచ్ లో ఆడుకోవడం మాత్రం బాగుంటుంది.బెంగళూరుకి వచ్చాక నాకు వర్షానికి కొత్త అర్ధం తెలిసింది.సాయంత్రం సరిగ్గా ఆఫీస్ నుండి బయటకి రాగానే,అప్పటిదాక మనకోసమే ఎదురుచూస్తున్న వర్షం మెల్లగా మొదలవుతుంది.దడ దడ ఒక పది నిమిషాలు పడి తగ్గిపోతుందా అంటే,అలా తగ్గదు.డ్రెస్స్ మీద బురద పడి వేసుకున్న డ్రెస్స్ అత్యంత వికారంగా తయారయ్యాక,ఇంక మనం ఇంటికి చేరుకున్నామని వర్షానికి confirm అయ్యాక అప్పుడు తగ్గుతుంది.మళ్ళీ రోజు పది పదిహేను నిమిషాల తేడాతో ఆఫీస్ అయిపోయే టైమ్ కే వర్షం పడుతుంది.అబ్బ! ఒకటే నస ఈ బెంగళూరు వర్షాలతో.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-59948949301405046812008-05-16T04:25:00.009-05:002008-05-19T03:07:39.422-05:00ఇంగ్లీష్ నేర్చుకుందాం<span class="transl_class" id="0" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="0" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span></span> <span class="transl_class" id="1" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="1" title="Click to correct">అంటేనే</span></span> <span class="transl_class" id="2" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="2" title="Click to correct">ఒక</span></span> <span class="transl_class" id="3" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="3" title="Click to correct">విచిత్రమయిన</span></span> <span class="transl_class" id="4" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="4" title="Click to correct">భాష</span></span>.<span class="transl_class" id="5" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="5" title="Click to correct">నాకు</span>,</span><span class="transl_class" id="6" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="6" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span></span> <span class="transl_class" id="7" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="7" title="Click to correct">కి</span></span> <span class="transl_class" id="8" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="8" title="Click to correct">చాలా</span></span> <span class="transl_class" id="9" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="9" title="Click to correct">దూరం</span></span>.<span class="transl_class" id="10" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="10" title="Click to correct">నేను</span></span> <span class="transl_class" id="11" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="11" title="Click to correct">వీలయినంతవరకు</span></span> <span class="transl_class" id="12" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="12" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span></span> <span class="transl_class" id="13" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="13" title="Click to correct">లో</span></span> <span class="transl_class" id="14" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="14" title="Click to correct">మాట్లాడను</span></span>,<span class="transl_class" id="15" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="15" title="Click to correct">ఎందుకంటే</span></span> <span class="transl_class" id="16" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="16" title="Click to correct">నాకు</span></span> <span class="transl_class" id="17" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="17" title="Click to correct">రాదు</span></span> <span class="transl_class" id="18" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="18" title="Click to correct">కాబట్టి</span></span>. <span class="transl_class" id="19" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="19" title="Click to correct">మా</span></span> <span class="transl_class" id="20" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="20" title="Click to correct">టీమ్</span></span> <span class="transl_class" id="21" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="21" title="Click to correct">లో</span></span> <span class="transl_class" id="22" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="22" title="Click to correct">అందరు</span></span> <span class="transl_class" id="23" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="23" title="Click to correct">అరవము</span></span>,<span class="transl_class" id="24" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="24" title="Click to correct">కన్నడ</span></span> <span class=" transl_class" id="4" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="25" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="25" title="Click to correct">వాళ్ళే</span></span>!</span> <span class="transl_class" id="26" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="26" title="Click to correct">అందరికి</span></span> <span class="transl_class" id="27" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="27" title="Click to correct">మన</span></span> <span class="transl_class" id="28" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="28" title="Click to correct">తెలుగు</span></span> <span class="transl_class" id="29" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="29" title="Click to correct">కొద్దో</span></span> <span class="transl_class" id="30" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="30" title="Click to correct">గొప్పో</span></span> <span class="transl_class" id="31" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="31" title="Click to correct">నేర్పించేసాను</span></span> <span class="transl_class" id="32" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="32" title="Click to correct">కాబట్టి</span></span> <span class="transl_class" id="33" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="33" title="Click to correct">నా</span></span> <span class="transl_class" id="34" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="34" title="Click to correct">పని</span></span> <span class="transl_class" id="35" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="35" title="Click to correct">తేలికయిపోయింది</span></span>.<span class="transl_class" id="36" title="Click to correct">కాని</span> <span class="transl_class" id="37" title="Click to correct">ఈమధ్యే</span> <span class="transl_class" id="38" title="Click to correct">రీహాబిలిటేషన్</span> <span class="transl_class" id="39" title="Click to correct">సెంటర్</span> <span class="transl_class" id="40" title="Click to correct">నుండి</span> <span class="transl_class" id="41" title="Click to correct">తప్పించుకొచ్చిన</span> <span class="transl_class" id="42" title="Click to correct">మా</span> <span class="transl_class" id="43" title="Click to correct">సునీల్</span> <span class="transl_class" id="44" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span> <span class="transl_class" id="45" title="Click to correct">తో</span> <span class="transl_class" id="46" title="Click to correct">ఠారెత్తించేస్తున్నాడు</span>.<span class="transl_class" id="51" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="47" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span></span> <span class="transl_class" id="52" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="48" title="Click to correct">మాట్లాడటం</span></span>,<span class="transl_class" id="53" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="49" title="Click to correct">వినడము</span></span> <span class="transl_class" id="54" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="50" title="Click to correct">అలవాటు</span></span> <span class="transl_class" id="55" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="51" title="Click to correct">తప్పి</span></span> <span class="transl_class" id="56" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="52" title="Click to correct">అసలు</span></span> <span class="transl_class" id="57" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="53" title="Click to correct">ఆయనేమి</span></span> <span class="transl_class" id="58" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="54" title="Click to correct">మాట్లడుతున్నాడో</span></span> <span class="transl_class" id="59" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="55" title="Click to correct">ఆయనకి</span>,</span><span class="transl_class" id="60" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="56" title="Click to correct">మాకు</span></span> <span class="transl_class" id="61" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="57" title="Click to correct">ఎవ్వరికి</span></span> <span class="transl_class" id="62" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="58" title="Click to correct">అర్ధం</span></span> <span class="transl_class" id="63" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="59" title="Click to correct">కాకుండా</span></span> <span class="transl_class" id="64" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="60" title="Click to correct">పోతుంది</span></span>.<span class="transl_class" id="65" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="61" title="Click to correct">అందుకే</span></span> <span class="transl_class" id="66" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="62" title="Click to correct">మా</span></span> <span class=" transl_class" id="1" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="67" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="63" title="Click to correct">టీమ్</span></span></span> <span class=" transl_class" id="2" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="68" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="64" title="Click to correct">లో</span></span></span> <span class="transl_class" id="69" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="65" title="Click to correct">అందరము</span></span> <span class="transl_class" id="70" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="66" title="Click to correct">మా</span> <span class="transl_class" id="67" title="Click to correct">అంతట</span> <span class="transl_class" id="68" title="Click to correct">మేము</span> <span class="transl_class" id="69" title="Click to correct">సొంతంగా</span> <span class="transl_class" id="70" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span> <span class="transl_class" id="71" title="Click to correct">నేర్చుకోవాలనుకున్నాము</span>.<span class="transl_class" id="72" title="Click to correct">మేము</span> <span class="transl_class" id="73" title="Click to correct">కూడ</span> <span class="transl_class" id="74" title="Click to correct">సునీల్</span> <span class="transl_class" id="75" title="Click to correct">లాగ</span> <span class="transl_class" id="76" title="Click to correct">సెంటర్</span> <span class="transl_class" id="77" title="Click to correct">లో</span> <span class="transl_class" id="78" title="Click to correct">చేరదామనుకున్నాము</span> <span class="transl_class" id="79" title="Click to correct">కాని</span> <span class="transl_class" id="80" title="Click to correct">వాళ్ళు</span> <span class="transl_class" id="81" title="Click to correct">కేవలం</span> <span class="transl_class" id="82" title="Click to correct">ప్రాజెక్ట్</span> <span class="transl_class" id="83" title="Click to correct">మేనేజర్లనే</span> <span class="transl_class" id="84" title="Click to correct">చేర్చుకుంటారంట</span>!</span><br /><br /><span class="transl_class" title="Click to correct"><span class="transl_class" id="85" title="Click to correct">నాకు</span> <span class="transl_class" id="86" title="Click to correct">పదో</span> <span class="transl_class" id="87" title="Click to correct">తరగతి</span> <span class="transl_class" id="88" title="Click to correct">దాక</span> <span class="transl_class" id="89" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span> <span class="transl_class" id="90" title="Click to correct">లో</span> <span class="transl_class" id="91" title="Click to correct">మంచి</span> <span class="transl_class" id="92" title="Click to correct">మార్కులే</span> <span class="transl_class" id="93" title="Click to correct">వచ్చినట్టు</span> <span class="transl_class" id="94" title="Click to correct">గుర్తు</span>,<span class="transl_class" id="95" title="Click to correct">మరి</span> <span class="transl_class" id="96" title="Click to correct">ఇప్పుడెందుకు</span> <span class="transl_class" id="97" title="Click to correct">ఒక్క</span> <span class="transl_class" id="98" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span> <span class="transl_class" id="99" title="Click to correct">ముక్క</span> <span class="transl_class" id="100" title="Click to correct">కూడ</span> <span class="transl_class" id="101" title="Click to correct">గుర్తు</span> <span class="transl_class" id="102" title="Click to correct">రావటం</span> <span class="transl_class" id="103" title="Click to correct">లేదా</span> <span class="transl_class" id="104" title="Click to correct">అని</span> <span class="transl_class" id="105" title="Click to correct">బాగ</span> <span class="transl_class" id="106" title="Click to correct">ఆలోచించాను</span>.<span class="transl_class" id="107" title="Click to correct">అప్పుడు</span> <span class="transl_class" id="108" title="Click to correct">గుర్తొచింది</span> <span class="transl_class" id="109" title="Click to correct">నాకు</span> <span class="transl_class" id="110" title="Click to correct">మా</span> <span class="transl_class" id="111" title="Click to correct">ఇంగ్లీష్</span> <span class="transl_class" id="112" title="Click to correct"><span class=" transl_class" id="113" title="Click to correct">సిలబస్.</span>active voice,passive voice.</span></span><br /><br />Rama killed Ravana అంటే active voice.<br /><br />Ravana was killed by Rama అంటే passive voice.<br /><br />అంతే పదో తరగతి పెద్ద పరీక్షల దాక అదే active voice,passive voice.అయినా ఇంగ్లీష్ నేర్చుకోవటనికి అన్నట్టు ఎవరు చదివారు కనుక,ఎంతసేపు మార్కుల గొడవే.పదో తరగతిలో 500 పైన మార్కులు రాకపోతే ఇంక అంతే.వాడ్ని పురుగుని చూసినట్టు చూస్తారు.ఇది చాలదన్నట్టు,పదో తరగతి సంక్రాంతి సెలవల దగ్గర్నుండే ఇంటర్ కాలేజీల వాళ్ళు తయారయ్యే వాళ్ళు.500 దాటితే ఎంత ఫీజు తగ్గిస్తారో 510 దాటితే ఎంత తగ్గిస్తారో.. చెప్పి చిన్న మెదడులో బోలెడంత టెన్షన్ పెట్టించేవాళ్ళు.ఇప్పుడయితే పరిస్థితి చెయ్యి దాటిపోయింది.పదో తరగతిలో 600కి 650 మార్కులొస్తేనే శ్రీచైతన్యలో కాని,నారాయణలో కాని ఇంటర్ చదవగలరు పిల్లలు.పదో తరగతి దాకే ఇంగ్లీషు చదివేది.ఇంటర్ లో ఇంగ్లీష్ ఉన్నాకాని చదవనిచ్చేవాళ్ళు కాదు.ఇంక "స్కోరింగ్ సబ్జెక్ట్" అయిన సంస్కృతం సంగతి అయితే చెప్పనవసరం లేదు.ఎంతసేపు లెక్కలు,ఫిజిక్స్,కెమిస్ట్రీ అంతే.ఒకసారి మా చైతన్య కాలేజీలో రాత్రి 10.30కి స్టడీ అవర్ లో నేను మా వార్డెన్ కి ఇంగ్లీష్ చదువుతూ ఎర్రచేతులతో పట్టుపడ్డాను.అంతే తెల్లారి మా పెద్దసార్ దగ్గర నాకు అరగంట క్లాస్.జీవితంలో ఏద్దన్నా సాధించాలంటే integration,trignometry,బెంజీన్ రింగు ఎంత ముఖ్యమో నాకు కళ్ళు తెరిపించి,మళ్ళీ ఇంగ్లీష్ పుస్తకం ముట్టుకోనని నాతో రాతపూర్వకంగా రాపించుకొని అప్పుడు లెక్కల క్లాస్ కి పంపించాడు.కాబట్టి నా ఇంగ్లీష్ active voice,passive voice దగ్గరే ఆగిపోయింది.ఇంక ఇంజనీరింగులో మనము ఏది చదివాము కనుక ఇంగ్లీష్ చదవడానికి.నాలాంటి వాళ్ళందరికి GRE,TOEFLరాసేటప్పుడు అర్ధమవుతుంది ఇంగ్లీష్ అంటే active voice,passive voice మాత్రమే కాదు,ఇంకా బోలెడు ఉన్నాయని.కాబట్టి అద్యక్షా! నేను చెప్పేదెంటంటే తెలుగు,సంస్కృతం,లెక్కలు,ఫిజిక్స్,కెమిస్ట్రీ,ఇంకా నాకు అర్ధం కాని జంతు శాస్త్రం...అన్ని చదువుకోవాలి,కాని వాటితోపాటు ఇంగ్లీష్ కూడ చదువుకోవాలి/నేర్చుకోవాలి.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-82519781076404307832008-05-15T11:21:00.002-05:002008-05-15T12:58:53.550-05:00బ్లాగుతా తీయగా చల్లగాఅని ఎప్పటికప్పుడు కొత్త కొత్త బ్లాగులు బర బర,చిర బర బ్లాగేయాలని ఉంటుంది నాకు.కాని ఎలా? నేను <span class="">ఏమో బోలెడన్ని కష్టాల్లో ఉన్నాను.అదేంటో అన్ని కష్టాలు నాకే,అదీ ఒకేసారి వచ్చిపడతాయి.</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">నాకు వచ్చిన అతి పెద్ద కష్టమేంటంటే,నాకు ఈ మధ్యే పెళ్ళయ్యింది.పెళ్ళి తరవాత మా అమ్మ,అత్తయ్య విడి విడిగా,జాయింట్ గా కలిపి మొక్కిన మొక్కుబడులన్ని తీర్చడానికి మేము దాదాపు మన రాష్ట్రంలో ఉన్న పుణ్యక్షేత్రాలన్ని తిరిగాము.ఇంకా పక్క రాష్ట్రాల్లోవి కొన్ని మిగిలి ఉన్నాయి.నాకు పెళ్ళయ్యాక ఒక పెద్ద నిజం తెలిసింది.పెళ్ళంటే సినిమాల్లో చూపించినంత కలర్ ఫుల్ గా ఏమి ఉండదు.ముఖ్యంగా అమ్మాయిలకి అయితే మరీ!నన్నే చూడండి,పెళ్ళికి ముందు మహారాణి లాగ ఉండేదాన్ని.మరి ఇప్పుడో,ఇల్లు నేనే సర్దాలి,వంట నేనే సర్దాలి.నచ్చినా,నచ్చకపోయినా అందరు వేసే సొల్లు జోకులకి నవ్వాలి.అబ్బ సోది లైఫ్!!పైగా నాకు,మా ఆయనకి ఒక్క విషయంలో ఏకాభిప్రాయం కుదరదు.కాబట్టి సమాన హక్కుల కోసం జరిగే పోరాటలతోనే సరిపోతుంది.</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">ఇది చాలదన్నట్టు సిటీ మధ్యలో ఉన్నమా ఆఫీస్ ని ఊరు అవతల ఉన్న వైట్ ఫీల్డ్ కి మార్చారు.మా సెంటర్ డైరెక్టర్ హాయిగా మెర్సిడెస్ లో వస్తాడు.మమ్మల్ని మాత్రం డొక్కు బస్సుల్లో చంపుతున్నాడు.ఉదయాన్నే,అంటే చాలా ఉదయాన్నే అన్నమాట..నా జన్మలో ఎప్పుడు నేను అంత తొందరగా నిద్రలేచి ఉండను.రోజు ఉదయాన్నే అయిదు గంటలై లేచి ఆరు గంటలకల్లా బస్టాపులో ఉండాలి.అడ్డామీద కూలీల్లా బస్సు కోసం వెయిట్ చెయ్యాలి.మాయదారి బస్సు ఒకరోజు వచ్చిన టైమ్ కి ఇంకొక రోజు రాదు.మెడలో బిళ్ళ,చేతిలో లాప్ టాప్,పార,పలుగు,తలమీద తట్టతో రెడీగా ఉండాలన్నమాట.బస్ ఎక్కగానే నేను నా సరంజామ అంతా పక్కనోల్ల మీద పడేసి నిద్రపోతా.మరి రోజులో పదహారు గంటలు నిద్రపోయే నన్ను ఉదయాన్నే అయిదు గంటలకి లేవమంటే ఇలానే ఉంటుంది.ఇక వారాంతపు సెలవుల్లో పగలు,రాత్రి తేడా తెలియకుండా నిద్రపోతున్నాను నేను.</span><br /><span class=""></span><br /><span class="">వీటికి తోడు నాకు ఇంకొక కొత్త అలవాటు కూడ పుట్టుకొచ్చింది.అదే టీవి.హాస్టల్ లో ఉన్నప్పుడు కూడ టీవి ఉండేది కాని నేను ఎక్కువ చూసేదాన్ని కాదు.రిమోట్ ఎవరో చేతిలో ఉన్నప్పుడు టీవి చూడాలంటే నాకు పరమ చిరాకు.అదే ఇప్పుడయితే ఎంచక్కా రిమోట్ నా చేతిలోనే ఉంటుంది కాబట్టి తెగ టీవి చూస్తున్నాను.చూడటమే కాదు,ఒక తెలుగు సీరియల్ ని నేను విపరీతంగా,రెగ్యులర్ గా ఫాలో అయిపోతున్నాను.చూడగా,చూడగా జీడిపాకం సీరియల్స్ నచ్చేస్తున్నాయి నాకు.ఇంక మా పనమ్మాయి తో కన్నడలో,మా ఇంటి ఓనర్ వాళ్ళమ్మాయితో ఇంగ్లీషులో మాట్లాడేసరికి ఆయాసం వస్తుంది.మా ఓనర్ వాళ్ళమ్మాయి నన్ను "ఆంటీ" అని పిలిచినప్పుడల్లా నాకు ఏడుపు తన్నుకొస్తుంటుంది కాని ఏదో అలా నెట్టుకొస్తున్నాను.అదేంటో పెళ్ళయితే చాలు వద్దన్నా కాని ఆంటీగా ప్రమోషన్ ఇచ్చేస్తారు.ఖర్మ!</span><br /><span class=""></span><br />కొత్తపాళీ గారు అప్పుడెప్పుడో ఇచ్చిన "తెల్లకాగితం" అనే కథాంశానికి ఇన్ని రోజులకి బుర్ర వెలిగింది కాని ఇప్పుడు ఆ కథని బ్లాగులో రాస్తే అందరు తిడతారని నా కథని టపా కట్టించేసా.ఇంక రెండో కథాంశం "షేర్ ఆటో" కి ఇంకొక ఆరునెలలకి కాని అవుడియా రాదనుకుంట!అన్నట్టు ఈ సందట్లో పడి అసలు విషయం మర్చిపోయాను.నా బ్లాగు ఈ మధ్యే మొదటి పుట్టినరోజు జరుపుకుంది.<br /><span class=""></span><br /><span class=""></span><br /><span class=""></span><br /><span class=""></span>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com27tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-17025088372395891652008-03-18T01:05:00.003-05:002008-03-18T06:32:51.451-05:00బెంగుళూరుఉదయం తొమ్మిది గంటలవుతుంది.బస్టాపు అంతా జనాలతో నిండిపోయి ఉంది.జోదా అక్బర్ సినిమాలో యుద్ధం సీన్ లో ఉన్న సైనికుల మొహాల్లో కనిపించిన expression ఇప్పుడు బస్టాపులో ఉన్న జనాల మొహాల్లో కనిపిస్తుంది.అందరు బ్యాగులు,లంచ్ బాక్స్ లు తగిలించుకొని బస్ కనపడితే చాలు దాడి చెయ్యడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు.తల పైకెత్తి చూసాను.ఎండ నా మొహం మీద ఈడ్చికొట్టింది.అమ్మో ఇదేమి ఎండ!అదే మన హైదరాబాదులో అయితేనా...అనుకొని ,వెంటనే మెహదీపట్నం బస్టాపులో బస్సుకోసం వెయిట్ చేసిన రోజులు గుర్తొచ్చాయి.ఈ బారు నుండి ఆ బారు దాక బస్సులు,జనాలు,ఎండ...నేను ఎక్కాల్సిన 19 నంబర్ బస్సు తప్ప అన్ని బస్సులు వచ్చేవి.ఒకవేళ నేను ఎక్కాల్సిన బస్సు వచ్చినా కాని నిండా జనాలతో వచ్చేది.అదేంటి ఇదే మొదటి స్టాపు కదా,అప్పుడే బస్సు ఎలా నిండిపోయింది? వాళ్ళంతా బస్సు స్టాపులోకి రాక ముందే బస్సుని ఎక్కడ హైజాక్ చేసి ఎక్కేవారో నాకు ఇప్పటికి అర్ధం కాదు.అవన్ని గుర్తొచ్చినప్పుడు బెంగళూరే కాస్త నయమనిపిస్తంది.కనీసం ఎండ తీవ్రతన్నా తక్కువగా ఉంటుంది.బయట ఎండ వాచిపోతుంటే టీవీలో ఆంటీ మాత్రం పగటి వాతావరణం పొడిగాను,ఉష్ణోగ్రత సామాన్య స్థాయిలోనూ ఉంటాయి అని చెప్తుంది.అసలు ఆవిడని ఒకసారి మెహదీపట్నం నుంచి కూకట్ పల్లికి బస్సులో తీసుకెళ్ళాలి,అప్పుడు కాని సామాన్య స్థాయి ఉష్ణోగ్రత అంటే ఏంటో తెలుస్తుంది.<br /><br />బస్సుల కోసం దేబిరిస్తూ నిల్చున్నప్పుడు ఠీవిగా కారులో వెళ్తున్న వాళ్ళని చూస్తే నామీద నాకే జాలేస్తుంది.అసలు బెంగుళూరులో ఉదయం తొమ్మిది గంటలకి,సాయంత్రం ఆరు గంటలకి రోడ్లపైన కార్లు,ఫుట్ పాత్ ల పైన బైకులు తప్ప ఏమి కనిపించవు.ఫుట్ పాత్ పైన బైకు నడిపేవాడి కాలర్ పట్టుకొని బైక్ ఆపి నువ్వు ఫుట్ పాత్ పైన బండి నడిపితే బస్సుల కోసం నిలబడే మేము ఎక్కడ దేబిరించాలి అని అడగాలనిపిస్తుంది.మరీ ఇంత కష్టపడి బస్సులు ఎక్కే బదులు ఆటోలో వెళ్ళొచ్చు కదా అని అనిపిస్తుంది కాని ఇదేమన్నా హైదరాబాదా!హైదరాబాదులో అయితే రోడ్డుమీద కాలు పెట్టగానే రయ్యిమని మన మీదకి కనీసం నాలుగు ఆటోలు దూసుకొస్తాయి.పైగా మీటర్ పదిరూపాయలనుండి మొదలవుతుంది."ఆటో కావాలా మేడం" అని అడిగితే చాలు నేను ఆటో ఎక్కేస్తాను.నన్ను ఎవరన్నా మేడం అంటే చాలు నేను వాళ్ళకోసం ఏ పనైయినా చేసేస్తాను.<br /><br />అదే బెంగుళూరులో అయితే ఆటోవాడ్ని బ్రతిమాలాలి.ఆటోదగ్గరికి వెళ్ళి మెజెస్టిక్ బస్టాండు అని అడిగితే చీదరింపుగా ఒక చూపు చూసి మొహం తిప్పుకుంటాడు."రాను" అని నోటితో ఒక్క మాట చెప్పొచ్చు కదా! ఆమాత్రం అదృష్టానికి కూడా నోచుకోలేదా నేను? ఒకవేళ మన పంట పండి వాడు వస్తాను అన్నా కాని వెంటనే "సౌ రుపయా" అంటాడు.మెజెస్టిక్ కి సౌ ఎందుకురా అంట్ల వెధవా అని తిట్టుకొని ఎక్కిన ఆటో దిగేసిన సందర్భాలు ఎన్నో!పోని మీటర్ వేసినా కాని,అది పద్నాలుగు రూపాయలతో మొదలవుతుంది.క్షణక్షణానికి అర్ధరూపయి పెరుగుతుంది.మీటర్ తో పాటు మన బిపి కూడ పెరుగుతుంది.తిప్పిన రోడ్డులోనే నాలుగుసార్లు ఆటోని అటూ ఇటూ పరిగెత్తించి మీటర్ తొంభై తొమ్మిది రూపాయల యాభై పైసలు అయినప్పుడు మెజెస్టిక్ బస్టాండు ముందు దించి వంద లాక్కొని వెళ్ళిపోతాడు.<br /><br />ఈమధ్య నాజీతమంతా ఆటోలకి,షాపింగ్ మాల్స్ లో దిక్కుమాలిన సినిమాలు చూడడానికే సరిపోతుంది.అందుకే నేను ఒట్టుపెట్టుకున్నాను.మళ్ళీ ఆటో ఎక్కితే సునీల్ మీద ఒట్టు అని.సునీల్ అంటే మా మేనేజర్.చాలా గట్టోడు.ఒట్టు పెట్టిన తరవాత కూడ నాలుగైదుసార్లు ఆటో ఎక్కాను నేను.ఇంక సినిమాల విషయానికొస్తే హాల్లో సినిమాలు చూడటం మానేసాను నేను.ఫోరం షాపింగ్ మాల్ ముందు ఫుట్ పాత్ మీద మనకి దొరకని సీడీ అంటూ ఉండదు. ఇంగ్లీషు,హిందీ,తెలుగు,తమిళం...ఆఖరికి స్వాహిలి భాష సినిమా సీడీలు కూడ దొరుకుతాయి వెతకాలే కాని! కాని అప్పుడెప్పుడో మహేష్ బాబు టీవీలో కనిపించి "కిల్ పైరసీ" అని చెప్పాడు.అందుకే నేను దొంగ సీడీలు కొనను.మరి ఈ సమస్యకి పరిష్కారం లేదా అంటే ఉంది.మా టీమ్ లో ఎవరు ఏ సీడీలు కొన్నా కాని,సర్వర్ లో కాపీ చేస్తారు.ప్రతి శుక్రవారం మధ్యాహ్నం నేను సినిమాలన్ని లాప్ టాప్ లో కాపీ చేసుకొని బస్సు ఎక్కి హాస్టల్ కి వెళ్ళి సినిమాలు చూస్తాను.మహేష్ బాబు సీడీలు కొనద్దని చెప్పాడు కాని చూడొద్దని చెప్పలేదు కదా! :-)క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com31tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-68662543222127271632008-01-27T22:17:00.000-06:002008-01-27T22:19:57.118-06:00తలనొప్పా!..అయితే జండు బామ్ రాసుకోండి అనే యాడ్ టీవిలో చూసినప్పుడల్లా నా కడుపు రగిలిపోతుంది.అసలు వీళ్ళు చెప్పేవన్ని అబద్దాలే.తలనొప్పి చిటికెలో తగ్గిపోతుంది అని చెప్పాడు టీవిలో.ఏది?నేను పదిసార్లు చిటికె వేసినా తగ్గలేదు సరికదా,చిటికెలు వేసి వేసి నాకు చెయ్యి నొప్పి కూడ వచ్చింది.<br /><br />అదొక కాళసాయంత్రం.(కాళరాత్రి టైపులో అన్నమాట)ఆఫీసు నుండి హాస్టల్ కి వచ్చేసరికి రూమ్ లో ఎవ్వరు లేరు.ద్రాక్షయణి అంతకు పదిరోజుల ముందే కెనడా వెళ్ళింది.దీప్తి సేలం వెళ్ళింది.నాకేంటో విపరీతంగా తలనొప్పి.చిన్నప్పట్నుంచి కూడ నాకెప్పుడు నిజంగా తలనొప్పి రాలేదు.ఉత్తుత్తినే అబద్దంగా మాత్రం చాలాసార్లు వచ్చింది.హాస్టల్ కి రాగానే మంచం మీద వాలిపోయాను.వెంటనే నిద్ర పట్టేసింది.రాత్రి ఎనిమిది గంటలప్పుడు నాన్న ఫోన్ చేసారు.ఏమి మాట్లాడానో కూడ గుర్తులేదు నాకు.ఆకలేస్తుంది.అన్నం తిందామని మంచం మీద నుండి లేచాను.అంతే,తల మీద ఎవరో క్రికెట్ బ్యాట్ తీసుకొని కొట్టినట్టు నొప్పి.అంతే కదలకుండా కూర్చున్నాను.అమ్మో ఇప్పుడు ఎలా?కొంచెం తల తిప్పినా కాని విపరీతంగా నొప్పి వస్తుంది.ఛీ! నాయాల్ది రూమ్ లో కూడ ఎవ్వరు లేరు.అవసరమైనప్పుడే అందరు మయమవుతారు.అప్పుడు నాకు టక్కున మా నాయనమ్మ గుర్తొచ్చింది.<br /><br />నా చిన్నప్పుడు మా నాయనమ్మ దగ్గర ఎప్పుడు అమృతాంజనం ఉండేది.ఇప్పుడు మా నాయనమ్మ రేంజ్ పెరిగిపోయింది.ఇప్పుడు జండుబామ్ వాడుతుంది.అసలు అదేమన్నా మాయిశ్చరైజరో,సన్ స్క్రీన్ లోషన్ అనుకుంటుందో నాకు అర్ధం కాదు కాని డబ్బాలు డబ్బాలు రాసుకుంటుంది.ఒకసారి నేను సైకిల్ నేర్చుకుంటు కిందపడ్డాను.మోకాలికి దెబ్బ తగిలి రక్తమొస్తుంటే మా నాయనమ్మ గబగబా వచ్చి మంచినీళ్ళతో దెబ్బని కడిగి దాని మీద అమృతాంజనం రాసింది.అంతే,ఆ దెబ్బకి నాకు మా నాయనమ్మ వాళ్ళ నాయనమ్మ కూడ కనిపించింది.మా అమ్మ ఏదో అనబోతే,నాయనమ్మ అమ్మని కసురుకుంది."నాకు తెలియదా పిల్లల్ని ఎలా పెంచాలో,ఏమి తెలియకుండానే వాడ్ని ఇంతవాడ్ని చేసానా" అని అమ్మని,నాన్నని కలిపి తిట్టింది.నాయనమ్మకి ఛాన్స్ ఇవ్వాలి కాని అమృతాంజనంతో మాములు నొప్పులేంటి క్యాన్సర్,ఎయిడ్స్ లాంటి రోగాల్ని కూడ తగ్గిస్తుంది.(నాయనమ్మకి క్యాన్సర్ గురించి తెలుసు కాని,ఎయిడ్స్ గురించి తెలుసో లేదో మరి) నాయనమ్మ దృష్టిలో అమృతాంజనం అంటే సర్వరోగనివారిణి అన్నమాట!<br /><br />సరే,నాయనమ్మ చెప్పింది,ఇంకా టీవిలో కూడ చూపించాడు కదా అని జండుబామ్ రాసుకున్నాను నుదిటి మీద.అబ్బ ఒకటే మంట.లేని భాద తెచ్చిపెట్టుకున్నట్టు అయ్యింది అని మొత్తం తుడిచేసాను.రాత్రి అంతా అలాగే కదలకుండా పడుకున్నాను.కాని నాకెందుకో అదే నాకు ఆఖరిరోజు అనిపించింది.అమ్మో,ఎలా నేను ఇంకా LIC పాలసి కూడ తీసుకోలేదు.అసలు పోయిన శనివారం tax exemption కోసమని LIC పాలసి తీసుకుందామని భవానికి తెలిసిన ఏంజెట్ దగ్గరికి వెళ్ళాము.నేను నాకు ఒక లక్ష రూపాయాలకి జీవన్ ఆనంద్ పాలసీ కావాలని చెప్తే వినిపించుకోకుండా ముప్పై ఏడేళ్ళ రిటైర్ మెంట్ ప్లాన్ వినిపించాడు.ఇప్పట్నుంచి నాకు 58ఏళ్ళు వచ్చేదాక సంవత్సరానికి ముప్పైరెండు వేలు కడితే తరవాత ఎప్పుడో నాకు రెండు కోట్లు ఇస్తాడంట.ఎందుకు నాకు రెండు కోట్లు?ఏం చేసుకోవడానికి?అదికూడ డెబ్బయి ఏళ్ళ తరవాత!డెబ్బయి ఏళ్ళ తరవాత నేను ఏరకంగా చనిపోతే ఎంత డబ్బు వస్తుందో చెప్పి నామీద నాకే విరక్తి తెప్పించాడు.ఈ పాలసి స్పెషల్ ఏంటంటే suicide చేసుకున్నా కూడ డబ్బులిస్తారంట!అసలు డెబ్బయి ఏళ్ళప్పుడు నేను suicide ఎందుకు చేసుకుంటాను? ఏమో నాకు ఇప్పటికి అర్ధం కాలేదు.ఆ ఏజెంట్ ఇచ్చిన షాక్ కి నేను అసలు పాలసీయే తీసుకోలేదు.ఛీఛీ!ఇప్పుడు నాకేమన్నా అయినా కాని ఎవ్వరికి ఉపయోగం లేదు.<br /><br />ఇంక లాభం లేదు.నాకు ఆఖరి గడియలు వచ్చేసాయి.అయినా కాని మానవ ప్రయత్నంగా BTMలో ఉన్న మా అక్కకి ఫోన్ చేసాను.తెల్లవారు జామున 4గంటలవుతుంది.వాళ్ళు వచ్చి నన్ను హాస్పిటల్ కి తీసుకెళ్ళే సరికి 5.30 అయ్యింది.నేను అస్సలు నడవలేకపోతుంటే వీల్ ఛైర్ లో కూర్చోబెట్టి తీసుకెళ్ళారు.నైట్ షిప్ట్ లో జూనియర్ డాక్టర్ ఉంది నేను వెళ్ళేసరికి.డాక్టర్ కూడ నా అంతే ఉంది.ఈ అమ్మాయా నాకు తలనొప్పి తగ్గించేది అని అనుకున్నాను.బెడ్ మీద పడుకోబెట్టి కడుపులో నొక్కుతుంది.ఆహా!ఈమె కూడ నాలాగే requirements ఒకలాగ ఉంటే implementation ఇంకోలాగ చేస్తుంది అనుకొని,నాకు కడుపునొప్పి కాదు,తలనొప్పి అని చెప్పాను.ఒక నవ్వు నవ్వింది నన్ను చూసి.తరవాత అర్ధం అయ్యింది ఎందుకు నవ్విందో.పది నిమిషాల తేడాతో మూడు ఇంజెక్షన్లు ఇచ్చింది.ఒక గంట తరవాత నాకు చాలావరకు తలనొప్పి తగ్గిపోయింది.అసలు నాకు తలనొప్పి ఎందుకు వచ్చింది అని అడిగాను.బిపి ఎక్కువ ఉంది,అందుకే తలనొప్పి వచ్చింది అని చెప్పింది.అదేంటి? నేను కదా,వేరే వాళ్ళకి బిపి తెప్పించేది,నాకు బిపి వచ్చిందేంటా అని అనుకున్నాను.కాని ఈ తలనొప్పి ఎపిసోడ్ వల్ల నాకొక గొప్ప నిజం తెలిసింది.అన్ని తలనొప్పులు జండుబామ్ రాసుకొని,చిటికె వెయ్యగానే తగ్గవు.మాడు ఇంజెక్షన్లు వేసుకుంటేనే తలనొప్పి తగ్గుతుంది.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com20tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-23041383907719595152007-12-04T22:30:00.000-06:002007-12-04T22:32:06.241-06:00నేను ఎందుకు చదావాల్సివచ్చిందంటే..ఏంటో ఈ పెద్దోల్ల మైండ్ సెట్ మారాలి.క్లాస్ లో ఫస్ట్ వస్తేనో,ఎమ్ సెట్ లో వెయ్యి లోపు ర్యాంకు వస్తేనే వాడు తెలివైనావాడు లేకపోతే ఎందుకు పనికి రాడు అన్నట్టు పిల్లల్ని మొదట్నుంచి చిత్రవధ చేస్తుంటారు.మొన్న శనివారం సాయంత్రం నేను మా కాలనీ పార్క్ లో కూర్చున్నాను.పిల్లలందరు ఆడుకుంటున్నారు.భలే సందడిగా ఉంది.కాసేపయ్యాక ఒక పాప వాళ్ళ అమ్మ వచ్చింది.నేను ఇంకాసేపు ఆడుకుంటాను అని మొత్తుకుంటున్నా కాని బరబరా లాక్కేళ్ళింది.ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి ఏమన్నా IAS పరీక్షలకి ప్రిపేర్ అవ్వాలా? ఆడుకోనివ్వచ్చుకదా.అర్ధం చేసుకోరు.<br /><br />అసలు అమ్మలందరు ఇంతే.మా అమ్మ కూడ ఇంతే.ఎంత నేను బాగా చదవకపోతే మాత్రం అదేదో పెద్ద సమస్య అయినట్టు ఓ తెగ బాధ పడిపోయేది."మా చిన్నదానికి ఎక్కాలు రావటం లేదు,లెక్కలు సరిగ్గా చెయ్యటం లేదు,ఇంగ్లీషు సరిగ్గా రాయట్లేదు.." ఇలాంటివన్న మాట మా అమ్మ కష్టాలు.ఆ కష్టాలు విన్నవాళ్ళంతా మా అమ్మని సానుభూతితో,నన్ను విరక్తిగా చూసేవాళ్ళు.మా అమ్మ కూడ అందరిలాగ చీరల గురించి,నగల గురించి,పక్కింటి అమ్మలక్కల గురించి మాట్లాడుకోవచ్చు కదా.వీటన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనదా నా చదువు? ఒకసారి మా అమ్మ మా బుజ్జి మామయ్యకి నా చదువు సంగతి చెప్పి బాధపడింది.(ఎప్పట్లాగనే,మళ్ళీ అవే డైలాగులు) ఇంకా నేను తరవాత సీన్ కి ప్రిపేర్ అయిపోయాను.కాని విచిత్రం,బుజ్జి మామయ్య అందర్లా నాకు క్లాస్ ఇవ్వలేదు.అసలు నన్నేమి అనలేదు.పైగా అమ్మతో "నువ్వు చూస్తు ఉండు అక్క,మన పిల్లందరిలోకి అదే బాగా చదువుతుంది" అని అన్నారు.మొదటిసారి నా చదువు గురించి అంత పాజిటివ్ గా మాట్లాడింది బుజ్జి మామయ్యే! అసలు నేను గట్టిగా పూనుకొని చదవట్లేదు కాని లేకపోతే మామయ్య అన్నట్టు చదవలేక కాదు.మరీ మామయ్య మాటలు సీరియస్ గా తీసుకోని చదివేస్తే ఫస్ట్ ర్యాంకు వచ్చేసే ప్రమాదముందని మర్చిపోయినట్టు యాక్షన్ చేసా.అమ్మో,ఈ పెద్దోల్లతో చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి.పోనిలే పాపం బాధపడుతున్నారు కదా అని ఒకసారి ఫస్ట్ ర్యాంక్ తెచ్చుకుంటే ఇంక అంతే.ఎప్పుడు ఫస్ట్ ర్యాంకు రావాలంటారు.కష్టం బాబు వీళ్ళతో.<br /><br />అలా చదువుతూ చదువుతూ నేను నాలుగో తరగతికి వచ్చేసా.ఎండకాలం సెలవుల తరవాత మళ్ళీ బడులు తెరిచారు.అబ్బో ఎండాకాలం సెలవులంటే ఇంకో నరకం."టచ్"లో ఉండాలని మా అమ్మ నాతో రోజంతా ఎక్కాలు చదివించేది.నాలుగో తరగతిలో మాకు లెక్కలు చెప్పటానికి మంజుల టీచర్ వచ్చారు.ఆవిడ మా స్కూల్ కి కొత్త టీచర్.మాములుగా కొత్త టీచర్ అంటే పిల్లలందరికి భలే క్యూరియాసిటి ఉంటుంది.మాకు క్లాస్ టీచర్ కూడ ఆవిడే.మొదటిరోజు క్లాస్ కి రాగానే అందరి పేర్లు అడిగారు.ఎందుకోగాని నాకు ఆవిడ భలే నచ్చేసారు.రెండురోజుల తరవాత,ఒకరోజు క్లాస్ లో నన్ను నిల్చోబెట్టి "నువ్వు ఇప్పట్నుంచి రోజు ఫస్ట్ బెంచిలో కూర్చో" అని చెప్పారు.మాములుగా అయితే మా క్లాస్ లో బాగా చదివేవాళ్ళు,ఫస్ట్ ర్యాంకులోల్లు కూర్చుంటారు ముందు బెంచీల్లో.నాలాగ అతివీర భయంకరమైన ర్యాంకుల్లోల్లంతా వెనకెక్కడో కూర్చునేవాళ్ళు.ఏంటి ఈవిడకి మన టాలెంటు తెలియదా? ఫస్ట్ బెంచీలో కూర్చోమంటుంది అని అనుకుంటు వెళ్ళి కూర్చున్నాను.అబ్బో టీచర్ నాకు రోజు రోజుకి తెగ నచ్చేస్తున్నారు.ఏంటో నాకు లెక్కలు కూడ తెగ అర్దమవుతున్నాయి.అప్పుడప్పుడు నాతో లెక్కలు బోర్డు మీద కూడ చేయించేవాళ్ళు.లెక్కలు బాగ చెయ్యకపోతే మా టీచర్ బాధపడతారని ఇంట్లో అన్ని ఒకటికి రెండుసారు చేసుకునేదాన్ని.ఎక్కాలు మాత్రం మనవల్ల కాని పని.ఇప్పటికి కూడ మూడు ఐదులెంత అంటే ఒక్క క్షణం ఆలోచించుకుంటాను పదిహేనా,పదహారా అని.<br /><br />కొన్నాళ్ళకి ఫస్ట్ యూనిట్ టెస్ట్ జరిగింది.తరవాత కొన్నాళ్ళకి అసలయిన ఘట్టం,ప్రోగ్రెస్ కార్డులిచ్చారు.ప్రోగ్రెస్ కార్డులిచ్చేటప్పుడు టీచర్ ర్యాంకులు చదువుతూ ఇస్తారు.నా ర్యాంకు చదివినప్పుడు క్లాస్ లో అందరు నన్ను ఎగాదిగా చూసారు.నాకేదో దయ్యం పట్టింది అనుకున్నారు అందరు.స్కూల్ అయిపోగానే నేను గబాగబా ఇంటికెళ్ళాను.నేను వెళ్ళేసరికి నాన్న నిద్రపోతున్నారు.నాన్న మీద పడి కుదిపి నిద్రలేపి ప్రోగ్రెస్ కార్డు చేతిలో పెట్టాను.ఆ,ఇందులో చూడటానికి ఏముందిలే అన్నట్టు ఒకసారి ప్రోగ్రెస్ కార్డు చూసిన నాన్న డంగైపోయారు.ఎప్పుడు ముప్పయ్యో ర్యాంకు,నలభైయో ర్యాంకు చూడటానికి అలవాటు పడిన నాన్నకి ఈసారి నా ప్రోగ్రెస్ కార్డు చూసేసరికి నిద్ర ఎగిరిపోయింది.పొరపాటున వేరే వాళ్ళ కార్డు తెచ్చానేమోనని వెనక్కి తిప్పి "విద్యార్థి పేరు","తండ్రి పేరు" అని ఉన్నచోట ఒకసారి చెక్ చేసారు.అన్ని కరెక్ట్ గానే ఉన్నాయి.అప్పుడు నమ్మకం కుదిరింది నాన్నకి.అప్పుడు నాన్న మొహంలో ఎంత ఆనందం కనిపించిందంటే అబ్బో మాటల్లో వర్ణించలేను.మా అమ్మని పిలిచి "నా చిన్నకూతురికి ఎనిమిదో ర్యాంకు వచ్చింది తెలుసా" అని చెప్పారు.ఇంట్లో అందరు చాలా సంతోషపడ్డారు.మా అక్కకి ఫస్ట్ ర్యాంకు వచ్చినప్పుడు కూడ ఇంత రియాక్షన్ ఇవ్వలేదు.ఆ రోజంతా ఇంట్లో మనకి స్పెషల్ ట్రీట్ మెంటు.అబ్బ వీళ్ళతో చదివినా బాధే,చదవకపోయినా బాధే.<br /><br />తరవాత రోజు ఉదయం నాన్న నాకొక ఫోటో ఆల్బమ్ ఇచ్చారు.నేనందుకున్న మొదటి బహుమతి అది.అంతే ఇంక అప్పట్నుంచి మంజుల టీచర్ కోసం,నాన్న కోసం చదువుతానే ఉండాల్సొచ్చింది.ఇంతా చేసి చదివింది నేనయితే,అమ్మ మాత్రం బుజ్జిమామయ్య అన్న మాట నిజమయ్యింది.మామయ్య అన్నాడు కాబట్టే నువ్వు చదవగలిగావు అని అంటుంది.ఇలా ఇంతమందిని ఇంప్రెస్ చెయ్యాలంటే మాటలా.అసలు నాలుగో తరగతి లెక్కలు ఎంత కష్టమో వీళ్ళకేమి తెలుసు?క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-68317129757842493022007-11-20T23:00:00.000-06:002007-11-20T23:02:21.112-06:00నవ్వుతూ బ్రతకాలిరా!మా ఆఫీస్ లో ఒక ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్ ఉంటాడు.ఆయన నవ్వుతుండగా ఇప్పటివరకు ఒక్కసారి కూడ చూడలేదు నేను.ఆయనకి వేరే ఎక్స్ ప్రెషన్ పెట్టడం వచ్చోలేదో నాకయితే డౌటే! అసలు మనుషులు నవ్వకుండా ఎలా ఉండగలుగుతారు?ఆయన్నే అడగాలనిపిస్తుంది కాని ఆయనకి నాకు ఎక్కువ పరిచయం లేదు :-) మన న్యూస్ రీడర్లే నయం,"ముఖ్యాంశాలు మరోసారి" అని చేటంత మొహం చేసుకొని నవ్వుతారు.మరీ మాటీవిలో వార్తలు చదవడానికి ఒకయన వస్తాడు.ఆయన పేరేంటో గుర్తురావటం లేదు కాని,"ఇప్పుడు కాసేపు బ్రేక్" అంటాడు."బ్రేక్" అనే పదాన్ని చిత్రవధ చేసి ముప్పుతిప్పలు పెడతాడు.అబ్బో ఎంత ఫీల్ అయిపోతాడో,బర్కా దత్ కూడ ఈయనగారంత ఫీల్ అవ్వదు.హాస్టల్ లో మేమంతా కలసి న్యూస్ చూసేటప్పుడు ఈయన "బ్రేక్" అనకముందే మేమే పెద్దగా అనేసి నవ్వుతాం.అప్పుడప్పుడు నేను ఎప్పుడో జరిగినవి కూడ గుర్తుచేసుకొని నవ్వుకుంటాను.వాటిల్లో కొన్ని ఇక్కడ రాస్తున్నాను.<br /><br /><strong>తిరుపతి సర్</strong><br /><strong></strong><br />మా హిందీ సర్.ఈయన మూడ్ ఎప్పుడు ఎలా ఉంటుందో ఆ బ్రహ్మ దేవుడు కూడ గెస్ చెయ్యలేడు.సడన్ గా క్లాస్ లో ఎవరో ఒక అబ్బాయిని నిలబెట్టి వీపు మీద దబదబా బాదేసేవాడు.లేకపోతే "నీ నల్లమొకం పాడుగాను" అని తిట్టేవాడు.ఎందుకు కొడతాడో,ఎందుకు తిడతాడో ఎవ్వరికి అర్ధమయ్యేది కాదు.Thank god! అమ్మాయిల్ని మాత్రం ఏమనేవాడు కాదు.అప్పుడు ఆయన క్లాస్ అంటే అందరం భయపడి చచ్చేవాళ్ళం కాని,ఇప్పుడు నేను,మా అక్క ఆయన్ని గుర్తు చేసుకొని నవ్వుకుంటాము.<br /><br /><strong>గోపి సర్,పరమ్</strong><br /><strong></strong><br />మాకు ఇంజనీరింగ్ ఫస్టియర్ లో "ఎలక్ట్రానిక్ డివైసెస్ అండ్ సర్క్యూట్స్" అని ఒక థియరీ పేపర్,ల్యాబ్ క్లాస్ ఉండేది.ఈ రెండు క్లాసులు గోపిసారే తీసుకునేవారు.ఈయన చాలాబాగ టీచ్ చేసేవారు కాని అదేంటో క్లాసంతా అమ్మాయిల్ని చూస్తునే చెప్పేవారు.అబ్బా! ఎంత ఇబ్బందిగా ఉండేదో! క్లాస్ లో అబ్బాయిలేమో "సార్,మాకు అర్దం కావటం లేదు,మమ్మల్ని చూసుకుంటు చెప్పండి" అని లేకపోతే "మేము ఫీజులు కడుతున్నాం,మమ్మల్ని చూసుకుంటు చెప్పండి" అని గొడవ చేసేవాళ్ళు.మళ్ళీ ఏమో,సమయం సందర్భం లేకుండా "electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అనేవాడు.ఒకరోజు మేము ల్యాబ్ లో PNP,NPN transistor configurations ఎక్స్ పెరిమెంటు చేస్తున్నాం.సర్క్యూట్ కనెక్షన్ సరిగ్గానే చేసినా కాని మాకు ఆమ్మీటర్ లో కరెంటు రీడింగ్ సరిగ్గా రావటం లేదు.మా బ్యాచ్ మేట్ పరమ్ కి చాలా విసుగొచ్చింది."దీన్ తల్లి,రీడింగ్ వస్తలేదేంది" అని ఆమ్మీటర్ మీద గట్టిగా ఒక్కటిచ్చాడు.అదికాస్తా గోపి సర్ చూసాడు."పరమ్,electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అన్నాడు.అందరం నవ్వాం.అక్కడితో ఆగితే ఆయన 'గోపి సర్' ఎలా అవుతారు? "Silence,I repeat,electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అన్నారు.అంతే ల్యాబ్ లో ఉన్న మేమంతా పగలబడి నవ్వాం.తరవాత నుండి ఆయన ఎప్పుడు కారిడార్స్ లో వెళ్తున్నా,అబ్బాయిలంతా కోరస్ పాడేవాళ్ళు.."electronic devices are..."<br /><br /><strong>ప్రవీణ్</strong><br /><br />నేను ఇదివరకు హైదరాబాద్ ఆఫీస్ లో ఉన్నప్పుడు,మా బాస్ మా టీమ్ అందర్ని ఒకసారి డిన్నర్ కి బయటకి తీసుకెళ్ళారు.బాస్ తో బయటికెళ్ళినప్పుడు అందరం ఎలా ఉంటామో తెలుసు కదా,అందరం కామ్ గా తిన్నాం.భోజనం తరవాత మా బాస్ అందరికి ఐస్ క్రీం ఆర్డర్ చేసారు."అందరికి వెనిలా తెప్పించనా" అని అడిగారు.మేమంతా "ok sir" అన్నాం.ప్రవీణ్ మాత్రం మెనూ కార్డ్ తెరిచి లిస్ట్ చూసి "నాకు బట్టర్ స్కాట్చ్" కావాలి అన్నాడు.కాసేపటి తరవాత అందరం ఐస్ క్రీం తింటున్నాం.ప్రవీణ్ నా పక్కనే కూర్చున్నాడు ఐస్ క్రీం తినకుండా.ఏంటి తినట్లేదు,ప్రత్యేకంగా తెప్పించుకున్నావు కదా అని అడిగితే,బిక్కమొహం వేసుకొని చెప్పాడు,"క్రాంతి,ఘోరం జరిగింది.నా ఐస్ క్రీంలో ఎవరో బండలేసారు చూడు" అని ఐస్ క్రీం లో ఉన్న క్రిస్టల్స్ ని చూపించాడు.అందరం గొల్లుమని నవ్వాం.అప్పటిదాక కామ్ గా,సీరియస్ గా ఉన్న పార్టీ మొత్తం నవ్వుల్తో నిండిపోయింది.అప్పట్నుంచి ఎప్పుడు బట్టర్ స్కాట్చ్ ఐస్ క్రీం తింటున్నాకాని ప్రవీణే గుర్తొస్తాడు.<br /><br />(అమ్మో,ఈ మధ్య టపాలకి శీర్షికలు పెట్టడం చాలా కష్టమనిపిస్తుంది.ఈ టపాకి టైటిల్ పెట్టడానికి చాలాసేపు ఆలోచించాను.కాసేపు "ప్రేమించుకుందాం..రా!" సినిమా చూసాక నాకు అద్భుతమైన అవుడియా వచ్చి ఈ టైటిల్ పెట్టేసాను.ఇది ఎంతవరకు సూట్ అయ్యిందో మరి.)క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-68886098882019328102007-11-15T21:50:00.000-06:002007-11-15T21:51:21.956-06:00పెళ్ళిఏంటో కాని ఈ మధ్య నా చుట్టుపక్కల ఉన్నవాళ్ళంతా నాకు పెళ్ళి సంబంధాలు చూస్తామని తెగ ఉత్సాహపడుతున్నారు.వాళ్ళ ఆనందాన్ని ఎందుకు కాదనాలని "సరే,చూసుకోండి" అని చెప్పాను.హేమ అయితే మరీను,ఆఫీస్ అవర్స్ లో ఫోన్ చేసి మా ఆయన ఫ్రెండు ఒకతను ఉన్నాడు,బాగ సెటిల్ అయ్యాడు,"ఆండాళ్ సాఫ్ట్ వేర్ సొల్యుషన్స్" లో ఆవకాయ ప్రాజెక్ట్ కి ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్,"చేసుకుంటావా?" అని అడిగింది.నాకు భలే నవ్వొచ్చింది.చేసుకుంటావా అని అడిగితే నా మొహం అప్పటికప్పుడు నేనేమి సమాధానం చెప్తాను.అసలు జనాలకి నాకు పెళ్ళి చెయ్యాలనే ఆలోచన ఇప్పుడొచ్చింది కాని నేను మాత్రం ఒకటో తరగతిలో ఉన్నప్పుడే పెళ్ళి చేసుకుందామనుకున్నాను.<br /><br />నేను ఒకటో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు మా చిన్నపిన్ని పెళ్ళయ్యింది.అప్పుడు తను డిగ్రీ రెండవ సంవత్సరం చదువుతుండేది.పెళ్ళయిన తరవాత చదువుకి ఫుల్ స్టాప్ పెట్టేసింది.'ఓహొ,పెళ్ళి చేసుకుంటే చదువుకోనవసరం లేదు' అని అర్ధమయ్యింది నాకు.వెంటనే అమ్మదగ్గరికెళ్ళి "అమ్మా,నేను పెళ్ళి చేసుకుంటాను" అని చెప్పాను.అంతే అందరు పగలబడి నవ్వారు.ఇందులో నవ్వడానికి ఏముంది అని అనుకున్నాను.ఏంటో నేను ఇంత సీరియస్ గా చెప్తున్నాకాని ఎవ్వరు పట్టించుకోరేం? తరవాత కొన్నాళ్ళకి నేను టీవిలో "సోగ్గాడు" సినిమా చూసాను.సినిమాలో శోభన్ బాబుని చూసి ఉక్కిరిబిక్కిరైపోయి మనసు పారేసుకున్నాను."అమ్మా నేను శోభన్ బాబుని పెళ్ళిచేసుకుంటాను" అని చెప్పాను.ఇదివరకు పెళ్ళి చేసుకుంటానని చెప్పాను,ఇప్పుడు ఎవర్ని చేసుకుంటానో కూడ చెప్పాను.అబ్బ! ఎంత డెవలప్ మెంటు!!కాని నన్నెవ్వరు సీరియస్ గా తీసుకోలేదు.నేను మాత్రం డిసైడైపోయాను.పెళ్ళంటు చేసుకుంటే శోభన్ బాబునే చేసుకోవాలని.ఎప్పుడు టీవిలో శోభన్ బాబు సినిమా వచ్చినా కాని నోరు వెళ్ళబెట్టుకోని చూసేదాన్ని.అసలు ఇప్పటివరకు శోభన్ బాబు అంత handsome గా ఉన్నవాళ్ళని నేను చూడలేదు.ఇంక గాగుల్స్ పెట్టుకోని పాటల్లో డాన్స్ వేస్తుంటే..ఆహా! చూడాల్సిందేకాని చెప్పడానికి మాటలు సరిపోవు.నేను హీరోయిన్ మొహం ప్లేస్ లో నా మొహం అతికించుకొని చుసేదాన్ని సినిమాలన్ని.<br /><br />ఒకసారి మా అమ్మ "శోభన్ బాబుకి పెళ్ళయిపోయింది" అని చెప్పింది.ఆ భయంకరమైన నిజాన్ని విని నేను తట్టుకోలేకపోయాను.చాలా బాధపడ్డాను.నా ప్రోగ్రెస్ కార్డ్ చూసుకొని కూడ నేను ఎప్పుడు అంత బాధపడలేదు.తరవాత నేను మా అమ్మ మీద చాలా పోట్లాడాను నన్ను ఇంకా ముందే ఎందుకు పుట్టించుకోలేదని.అసలు ఈ విషయంలో నాకు చాలా అన్యాయం జరిగింది.దేవుడా,వచ్చే జన్మలోనైనా నన్ను,శోభన్ బాబుని ఒకే జనరేషన్ లో పుట్టించి మా ఇద్దరికి పెళ్ళి జరిపించు.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-68624487571545789692007-11-06T07:35:00.000-06:002007-11-06T07:38:51.077-06:00నేను భయపడ్డానుఅసలు నేనేంటి,భయపడటేమేమిటని నాకు ఇప్పటికి అనిపిస్తుంది.కాని నిజంగా నిజం చెప్పాలంటే నేను అప్పుడప్పుడు చాలా భయపడతాను.ఈ మాయరోగం నాకు ఎనిమిదో తరగతిలో అంటుకుంది.నేను ఎనిమిదో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు లెక్కల ట్యూషన్ కి వెళ్ళేదాన్ని.సాయంత్రం 6గంటల నుండి 9గంటల వరకు.అసలు నాకు ట్యూషన్ కి వెళ్ళటమే ఇష్టం లేదు.దానికి తోడు ఆ లెక్కలు చెప్పే మాష్టారంటే నాకు అసలే ఇష్టం లేదు.అక్కడ నేను ఇరగదీసేదేమి లేకపోయినా చచ్చినట్టు 6నుండి 9గంటల వరకు కూర్చోవాలి.6గంటలకి ట్యూషన్ కి వెళ్ళేటప్పుడు సైకిల్ మీద వెళ్ళేదాన్ని.రాత్రి తొమ్మిది గంటలకి మా నాన్న స్కూటర్ వేసుకొని ట్యూషన్ కి వచ్చేవారు.నేను సైకిల్ మీద వస్తుంటే నాన్న మెల్లగా నన్ను స్కూటర్ మీద ఫాలో చేసేవారు.కాని ఒక రోజు ఏదో పని ఉంటే నాన్న వేరే ఊరికెళ్ళారు.ఆరోజు రాత్రి నన్ను తీసుకెళ్ళటానికి ఎవ్వరూ రాలేదు.రాత్రి ట్యూషన్ వదిలే టైమ్ కి చిన్నగా వర్షం పడుతుంది.ఏంటో నా మనసంతా అదో లాగ అయిపోయింది.పుస్తకాలు తడుస్తాయని ట్యూషన్ లోనే పెట్టేసాను.సైకిల్ తాళం తీసి రోడ్డు మీదకొచ్చి గబగబా తొక్కుకుంటూ ఇంటిదారి పట్టాను.<br /><br />వర్షం కదా,రోడ్డుమీద ఎవ్వరు లేరు.నేను సైకిల్ చాలా స్పీడుగా తొక్కుతున్నాను.వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి వచ్చేసింది.హమ్మయ్యా! ఇంకొక రెండు నిమిషాల్లో ఇంట్లో ఉంటాను అని అనుకున్నాను.అంతే సడన్ గా ఎక్కడ్నుంచి వచ్చాడో కాని నా పక్కన సైకిల్ మీద ఒకడు ప్రత్యక్షమయ్యాడు."ఏంటి,ఈ రోజు మీ డాడీ రాలేదా?" అంటూ నా సైకిల్ దగ్గరదగ్గరికి వచ్చాడు.నాకు కాళ్ళు చేతులు ఆడలేదు.సైకిల్ ఎలా తొక్కానో కాని ముందు చక్రానికి చిన్నపాటి బండ తగిలి పక్కనే ఉన్న బురదగుంటలో పడ్డాను.అంతే నేను హిస్టీరియా వచ్చిన దానిలాగ పెద్దపెద్దగా అరిచాను.అసలు నాకు అంత పెద్ద గొంతు ఉందని నాకు ఆ రోజే తెలిసింది.నా అరుపులు విని గుడిలో ఉండే వాచ్ మెన్,ఇంకొకతను ఎవరో పరిగెత్తుకొస్తుంటే సైకిల్ వాడు వెళ్ళిపోయాడు.ఆ సైకిల్ వెధవ వాడు దొంగసచ్చినోడు,వాడికి కుష్టురోగమొచ్చి దిక్కుమాలిన చావు చావాలి.ఆ తరవాత నేను ఇంటికి ఎలా చేరానో నాకే తెలియదు.ఆ దెబ్బకి నాకు వారం రోజులు విపరీతంగా జ్వరం వచ్చింది.లైఫ్ లో నేను మొదటిసారి భయపడ్డాను.అప్పట్నుంచి నాకు చీకటన్నా,గడ్డం ఉన్న మగవాళ్ళన్నాచాలా భయం.(ఆ సైకిల్ వెధవకి గడ్డముంది.) ఇంత జరిగినా మా నాన్న ట్యూషన్ మాత్రం మాన్పించలేదు.ఎప్పుడన్నా మా నాన్నకి నన్ను తీసుకెళ్ళడానికి రావటం కుదరకపోతే మా సుబ్బులు,శశిగాడు,రాము,రామక్రిష్ణ,పక్క సెక్షన్ శ్రీనివాస్ వచ్చి నన్ను ఇంటిదగ్గర దింపి వెళ్ళేవాళ్ళు.నేను అద్రుష్టవంతురాల్ని,నాకు మంచి ఫ్రెండ్స్ చాలా మంది ఉన్నారు.<br /><br />తరవాత అలా అలా చూస్తుండగానే నేను ఇంజనీరింగ్ కి వచ్చేసాను.నేను సెకండియర్ లో ఉన్నప్పుడు నాన్నకి ట్రాన్స్ ఫర్ అయ్యింది.కొత్త కాలనీకి మారినాక కూడ నేను రెండు,మూడుసార్లు ఇంటికి వచ్చివెళ్ళాను,కాని ఒకరోజు ఎందుకో సాయంత్రం బయలుదేరాల్సి వచ్చింది ఇంటికి.అప్పట్లో సెల్ ఫోన్స్ లేవు కదా,ఇంటికి ఫోన్ చేసి ఏడు గంటలకల్లా వచ్చేస్తానని చెప్పాను.నాన్న బస్టాప్ లో వెయిట్ చేస్తానని చెప్పారు.నా ఖర్మకాలి నేను ఎక్కిన బస్సు మధ్యలోనే ఏదో ట్రబుల్ ఇచ్చి ఆగిపోయింది.దాదాపు రెండు గంటల తరవాత ఆ రూట్ లో నేను వెళ్ళాల్సిన కాలనీ బస్సు వస్తే ఎక్కాను.అసలే కొత్త రూట్,చీకటయ్యింది.నాకు మళ్ళీ టెన్షన్ మొదలయ్యింది.కండక్టర్ కి,డ్రయివర్ కి పదిసార్లు చెప్పాను స్టాప్ వచ్చినప్పుడు చెప్పండని.కండక్టర్ కి గడ్డముంది.వాడ్ని చూస్తేనే ఎందుకో నాకు చిర్రెత్తింది.ఒక అరగంట గడిచాక "నువ్వు ఎక్కడ దిగాలి?" అని అడిగాడు.నేను చెప్పాను.ఆ కాలనీ ఎప్పుడో వెళ్ళిపోయిందని చెప్పాడు.అంతే నాకు గుండె ఆగినంత పనయ్యింది.కోపం,ఏడుపు అన్ని ఒకేసారి తన్నుకొచ్చాయి."అదేంటి,స్టాప్ వచ్చినప్పుడు చెప్పమన్నాను కదా" అని అడిగితే,కండక్టర్ ఆ మధ్య దారిలో బస్సు ఆపించి దిగమన్నాడు.కనీసం తరవాత స్టాప్ లో దిగుతానంటే కూడ ఒప్పుకోలేదు.చేసేది లేక నా బ్యాగు తీసుకొని దిగాను.బస్సు దిగి రోడ్డు పక్కన నిల్చున్నాను.అడపాదడపా బైక్ ల మీద వెళ్ళేవాళ్ళు నన్ను అదోరకంగా చూస్తున్నారు.అసలు ఎటువైపు వెళ్తే మా ఇల్లు వస్తుందో కూడ తెలియదు నాకు.ఇంక లాభం లేదనుకొని ఒక స్కూటర్ వస్తుంటే ధైర్యం చేసి ఆపాను.మానాన్న పేరు,కాలనీ పేరు,మానాన్న ఎక్కడ పని చేస్తారో చెప్పి నన్ను ఇంటి దగ్గర దింపమని రిక్వెస్ట్ చేసాను.ఆ స్కూటర్ మీద వచ్చినాయన నేను చెప్పింది విని బోలెడంత ఆశ్చర్యపోయి నేను కూడ మీ నాన్న పనిచేస్తున్న చోటే పనిచేస్తున్నాను అని చెప్పి స్కూటర్ ఎక్కమన్నారు.కాని ఎక్కిన తరవాత నాకు టెన్షన్ మొదలయ్యింది.ఈయన నిజంగా నన్ను ఇంటికే తీసుకెళ్తున్నాడా లేక ఇంక ఎక్కడికయినా తీసుకెళ్తున్నాడా అని భయమేసింది.కాని పాపం చాలా మంచాయన.మా కాలనీకే తీసుకెళ్ళారు.నాన్న ఇంకా బస్టాపులోనే వెయిట్ చేస్తున్నారు.నన్ను మా నాన్నకి అప్పచెప్పి వాళ్ళమ్మయి కూడ హాస్టల్ నుండి వస్తుందంట,రీసీవ్ చేసుకోవటానికి వెళ్ళాలని చెప్పి హడావిడిగా వెళ్ళిపోయారు.తరవాత రోజు నేను,మా నాన్న వాళ్ళింటికెళ్ళి పర్సనల్ గా థాంక్స్ చెప్పాము.ఆయన చాల సంతోషపడ్డారు.కాని నేను ఆ బస్సు డ్రైయివర్ ని,కండక్టర్ని జన్మలో క్షమించను.గడ్డం పెంచుకున్న వాళ్ళు మంచివాళ్ళు కాదని మళ్ళీ ఒకసారి నిరూపించారు.<br /><br />మొన్నటికి మొన్న నేను ఒకరోజు సాయంత్రం ఆఫీస్ నుండి గుడికెళ్ళి కాసేపు కూర్చొని హాస్టల్ కి బయలుదేరాను.తిప్పితిప్పి కొడితే టైమ్ ఏడు కూడ కాలేదు.నేను ఏదో సీరియస్ గా ఆలోచించుకుంటూ నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే,ఒకడు బైక్ మీద వచ్చి నా పక్కన బండి ఆపి,"మేడమ్,నాకు మీ హాస్టల్ తెలుసు,నన్ను డ్రాప్ చెయ్యమంటారా?" అని అడిగాడు(ఇంగ్లీషులో).ఈసారి నేను భయపడలేదు."పనిచూస్కో,ఎక్కువతక్కువ చేసావంటే పోలిసుల్ని పిలుస్తానని చెప్పాను".వాడు helmet పెట్టుకొని ఉన్నాడు కాబట్టి నేను సరిగ్గా చూడలేదు కాని,ఈ వెధవకి కూడ గడ్డం ఉండే ఉంటుంది.<br /><br />ఇలాంటివన్ని జరిగినప్పుడు నాకు చాలా భాదేస్తుంది.నేను ఎప్పుడు దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకున్నప్పుడు ఒకటే కోరుకుంటాను."దేవుడా,నన్ను మళ్ళీ ఆడపిల్లగా పుట్టించకు,రేపు నాకు పెళ్ళయ్యాక కూడ నాకు ఆడపిల్లనివ్వకు" అని.జీవితాంతం నన్ను,నా కూతుర్ని కాపాడుకుంటు బ్రతికే బ్రతుకు నాకొద్దు.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com24tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-28194293114721274782007-10-03T22:18:00.000-05:002007-10-03T22:21:36.384-05:00నా రహస్య ఎజెండాఈమధ్య ఏ టీవి ఛానెల్ పెట్టినా ఏదో ఒక రకమైన పాటల పోటీలు.పాడుతా తీయగా,పాడాలని ఉంది,నువ్వు వద్దన్నా నేను పాడుతా..ఇలాంటివన్నమాట.ఈ ప్రోగ్రామ్స్ లో పాటలు పాడేవాళ్ళని చూస్తే ముచ్చటేస్తుంది.అంతలోనే ఒక విషాదం నన్ను అల్లుకుంటుంది.ఈ సమాజం నాలో ఉన్న ఒక గాయనిని ఎదగనివ్వలేదు.అందుకే నాకు ఈ సమాజం అంటే ఏవగింపు కలిగింది.అసలు నేను కూడ నక్సలైట్లలో కలసిపోదామనుకున్నాను, కాని అది మన ఒంటికి సరిపోయే వ్యవహారం కాదని ఆ ఆలోచనని విరమించుకున్నాను.నేను ఎందుకు ఇంత భాదపడుతున్నానో తెలియాలంటే మాత్రం గుండ్రం గుండ్రంగా తిరిగి ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్ళాల్సిందే.<br /><br />నాకు చిన్నప్పట్నుంచి మంచి సింగర్ అనిపించుకోవాలనే ఉబలాటం చాలా ఎక్కువ.ఒకసారి ఏదో పుస్తకంలో చదివాను,ఒక మనిషి మనసుని చేరుకోవాటనికి సులువైన రెండు మార్గాలు,ఒకటి మంచి భోజనం చేసి పెట్టడం.రెండు,వాళ్ళు అలసట మర్చిపోయేలా చక్కగా పాట పాడి వినిపించడం.మొదటిది ఎలాగు మనకి చేతకాదు కాబట్టి,బాగా పాటలు పాడి అందర్ని పడగొట్టేయాలన్నది నా ప్లాన్ అన్నమాట.అనుకున్నదే తడవుగా దూరదర్శన్లో ప్రతిరోజు వచ్చే లలిత సంగీత కార్యక్రమాలన్ని జాగ్రత్తగా ఒక్కటి కూడ మిస్సవ్వకుండ చూసేదాన్ని.అప్పట్లో నాకొక గొప్ప సందేహమొచ్చింది.కొన్ని పాటల్ని ఏమో లలిత గీతాలు అనేవారు.ఇంకొన్నింటిని యుగళగీతాలు అనేవాళ్ళు.మా అమ్మనడిగితే లలిత సంగీతం అంటే ఒక్కరే పాడుతారు,యుగళగీతాలంటే Duet అని చెప్పింది.కాని నాకిప్పటికి డౌటే! ఈ క్లాసిఫికేషన్ నాకు ఎప్పుడు అర్దమవుతుందో ఏమో? ఏది ఏమైనా,కొన్ని రోజుల ప్రాక్టిస్ తరవాత మా ఇంట్లో ఉన్న డొక్కు టేప్ రికార్డర్ లో మా అమ్మ నా పాట రికార్డ్ చేసింది.(నా గొడవ భరించలేక రికార్డ్ చేసారు అని చదువుకోగలరు) నేను చాలా ఉత్సాహంగా "మిలే సుర్ మేరే తుమ్హారా.." పాడి 'నా పాట హిట్టు' అని అనుకుంటు రీ-ప్లే బటన్ నొక్కాను."కె..వ్..వ్..వ్..వ్" ఇది నా గొంతు కాదు!! ఈ రికార్డింగ్ ఏమో కాని,ఇంట్లో మన ఇమేజికి ఘోరమైన డామేజి జరిగింది.ఆ తరవాత ఇప్పటివరకు నేను ఎప్పుడు నా వాయిస్ ని రికార్డు చెయ్యలేదు.<br /><br />స్కూల్ లో మేము ముగ్గురం ఫ్రెండ్స్ ఉండేవాళ్ళం.క్లాస్ లో మొదటి మూడు ర్యాంకులు మా ముగ్గురివే. సుజాత,సునీత,నేను అన్నింట్లో ఒకరికొకరం గట్టి పోటి.కాకపోతే వాళ్ళిద్దరు పాటలు కూడ చాలా బాగా పాడతారు. శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకోకపోయినా,ఏపాటనైనా సరే రెండుసార్లు వింటే చాలు పాడేసేవాళ్ళు. మేము ఎప్పుడు కలిసే ఉండటం వల్ల స్కూల్ లో టీచర్లందరు నేను కూడ పాడతానని అనుకునేవాళ్ళు. మాకు స్కూల్ లో రోజు ఉదయం ప్రార్ధనలో పాటలు పాడటానికి నాలుగు టీమ్స్ చేసారు. ఆ రోజు పాటలు పాడాల్సిన తొమ్మిదో తరగతి అక్కయ్యలు రాకపోతే,మా P.E.T సార్ మైక్ లో సుజాత,సునీత,క్రాంతి రావాలి అని పిలిచారు. నాకు రెండు లైన్ల అవతల నిల్చున్న మా అక్క షాక్ కొట్టినట్టు,నన్ను చూసి "కొంపదీసి నువ్వు పాడతావా ఏంటి" అని అడిగింది.నా మనసు మళ్ళీ అతుక్కోవడానికి వీలు లేకుండా చిన్న చిన్న ముక్కలైపోయింది.<br /><br />ఇన్ని అవమానాలు,అగచాట్ల మధ్య ఒక సుముహూర్తాన నేను ఇంజనీరింగ్ లో జాయిన్ అయ్యాను. ఆ రోజే మొదటిరోజు.కాలేజిలోనే హాస్టల్ ఉంది.అందరి అమ్మానాన్నలు వచ్చి పిల్లలందర్ని దిగబెట్టి కొట్టుకోవద్దని జాగ్రత్తలు చెప్పి సాయంత్రం ఐదింటికల్లా వెళ్ళిపోయారు. ఒక గంట తరవాత అమ్మాయిలందరం హాస్టల్ మెట్ల మీద కూర్చున్నాం.అందరం ఒకర్ని ఒకరు పరిచయం చేసుకుంటున్నాం.ఇంతలో కార్తీక లక్ష్మి అనే అమ్మాయి నాపేరు అడిగింది.నేను పేరు చెప్పాను.వెంటనే "హే,నీ వాయిస్ చాలా టిపికల్ గా ఉంది" అని అంది. 'Not again!!' అని అనుకొని,టిపికల్ అంటే బాగుందనా,బాగాలేదనా అని అడిగాను.అర్ధంకాని నవ్వొకటి నవ్వింది.టిపికల్ అంటే టిపికల్, బాగుంది బాగాలేదు అని కాదు అంది."an electron is missing in your outer most orbit" అని చెప్పింది. 'వార్ని..దెబ్బకొట్టిందిరా' అని అనుకొని నోరు మూసుకున్నాను. తరవాత రోజు క్యాంపస్ లో సీనియర్స్ చాలా మందిని పాట పాడమని అడిగారంట.నన్ను ఒక్క వెధవ కూడ పాట పాడమని అడగలేదు.అసలు వీళ్ళేమి సీనియర్స్? ఇదేం ర్యాగింగ్ అని భాదపడ్డాను. ఇంటర్లో ఉన్నప్పుడు ర్యాగింగ్ గురించి కథలు కథలుగా చెప్పుకునేవాళ్ళం.ఇక్కడికొచ్చి చూస్తే ర్యాగింగ్ లేదు నా మొహం లేదు.<br /><br />ఇంజనీరింగ్ అయిపోయాక అదృష్టం నన్ను ఎడమకాలుతో తన్నింది.ఆ దెబ్బకి నేను వైజాగ్ నేవి సర్వీసెస్ సెంటర్ లో వచ్చి పడ్డాను.అక్కడ దగ్గర దగ్గర ఒక యేడాది పాటు ఉద్యోగం వెలగపెట్టాను.నేను అద్దెకుండే ఇంటి ఓనర్ ప్రతి గురువారం సాయిబాబ భజన అంటూ భీభత్సమైన గొంతేసుకొని మైకులో పాడి చావదొబ్బేవాడు. ఇంక మా టీమ్ లో సుభాష్ అని ఒక బీహారీ ఉండేవాడు.అమ్మో,వీడు చాలా డేంజర్ మనిషి.పాటలు చాలా బాగా పాడతానని సొంత డబ్బా కొట్టుకొనేవాడు. ఒకరోజు "కిశోర్ కుమార్ వాయిస్ నా వాయిస్ లాగ ఉంటుంది" అని చెప్పాడు.నేను డంగైపోయాను. "నీ వాయిస్ కిశోర్ కుమార్ వాయిస్ లాగా ఉంటుందా లేక కిశోర్ కుమార్ వాయిసే నీ వాయిస్ లాగా ఉంటుందా" అని అడిగాను. మళ్ళీ అదే కూత కూసాడు. ఇక వీడితో మాట్లాడటం అనవసరం అని అనుకున్నాను. ఒకరోజు ఆఫీస్ అయిపోయాక నేను చాలా హుషారుగా ఏదో పాట పాడుతూ మెట్లు దిగుతున్నాను.నా పక్కనుండి వెళ్తున్న మా టీమ్ లీడర్ శ్యామ్ తూలి పడిపోయినట్టు యాక్షన్ చేసి "అమ్మో,నువ్వు ఇంక ఎప్పుడు పాటలు పాడకు" అని చెప్పాడు.<br /><br />కాని బాగా ఆలోచించినప్పుడు నాకనిపిస్తుంది,కడుపులో కెలికేసినట్టు పాడే రమణ గోగుల, చక్రి, R.P.పట్నాయక్ వీళ్ళందరికన్నా నేను బాగానే పాడతాను అని. ఈమధ్య Zoom TV లో చూపించారు,జూహి చావ్లా శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకొని తన మొదటి ప్రదర్శన ఇచ్చింది.ఇది చూడగానే నాకు బుర్రలో బల్బు వెలిగింది. మనం కూడ ఇంకో రెండు మూడేళ్ళు ఉద్యోగం చేసి డబ్బు పోగుచేసి ఫుల్ టైమ్ సంగీతం నేర్చుకొని ప్రదర్శన ఇవ్వాలని డిసైడ్ చేసేసుకున్నాను. అప్పుడప్పుడు నాకు ఒక కలొస్తుంది.నా మొదటి ప్రదర్శనకే Standing Ovation సంపాదించేసినట్టు.ఏదో ఒక రోజు నా కల నిజమవుతుంది.ఇన్ని రోజులు నా పాటని,నన్ను చూసి నవ్విన వాళ్ళంతా నా ఆటోగ్రాఫ్ కోసం ఎగబడతారు అప్పుడు.ఇది సత్యం,తథ్యం,నిత్యం.ఇదే నా రహస్య ఎజెండా.కొంచెం ఎక్కువయ్యిందా??క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-10278659141835648862007-09-16T22:00:00.001-05:002008-12-08T18:17:42.016-06:00అమ్మో..సిద్ధుగాడుసిద్ధుగాడు ఉరఫ్ సిద్ధార్ధ.మా అక్క ముద్దుల కొడుకు.వాడి వయస్సు రెండున్నర సంవత్సరాలు.మా ఇంట్లో నేనే చిన్నదాన్ని.నా తరవాత దాదాపు ఇరవై సంవత్సరాల తరవాత మళ్ళీ మా ఇంట్లో ఒక చిన్నపిల్లాడు వచ్చాడు.చాలా రోజుల తరవాత చిన్నపిల్లల్ని పెంచడం రావల్సినందునో లేక మా అమ్మావాళ్ళకి మగపిల్లల్ని పెంచిన అలవాటు లేకపోవటం వల్లనో కాని వాడు ఏది చేసినా అందరికి అదో పెద్ద విచిత్రంగా కనపడుతుంది.అసలు సిద్ధుగాడికి ఆరునెలలు వచ్చేదాక ఇంట్లో ఒక్కరోజు కూడ ఏడుపు వినిపించలేదు.ఎప్పుడో టీకాలంటు ఇంజక్షన్ వేసిన రోజు తప్ప ఎప్పుడు ఏడ్చేవాడు కాదు.అప్పట్లో మావాళ్ళకి అదో పెద్ద గొప్ప.అందరు కలసి వాడికి బుద్దిమంతుడు,మంచి బాలుడు వగైరా బిరుదులు ఇచ్చేసారు.కాని తరవాత తరవాత వాడు చేసే పనులు చూసి అందరు ముక్కున వేలు వేసుకున్నారు.తొందరపడి బిరుదులు ఇచ్చేసామా అని భాదపడ్డారు.<br /><br />సిద్ధుగాడు కామ్ గా ఉన్నాడంటే దేనికో మూడిందన్నట్లే.మా ఇంట్లో ఫ్రిజ్ ఎప్పుడో నేను మూడవ తరగతిలో ఉన్నప్పుడు కొన్నారు.ఇప్పుడంటే ఎయిర్ కంప్రెసర్ ఫ్రిజ్ అడుగు భాగాన ఇచ్చి అవుటర్ ఫ్రేమ్ అంతా నీట్ గా కవర్ చేస్తున్నాడు కాని,మా ఫ్రిజ్ కి కంప్రెసర్ వెనకవైపు ఓపెన్ గానే ఉంటుంది.వీడెకేదో పనున్నట్లు ఎప్పుడు ఆ కంప్రెసర్ లో వేలు పెట్టి గెలుకుతూ ఉంటాడు.వాడు మా ఇంట్లో ఉన్నన్ని రోజులు మేము ఫ్రిజ్ వాడము.అది ఎండాకాలమైనా ఇంకా ఏకాలమైనా వాడొస్తే ఫ్రిజ్ మూల పడాల్సిందే.టమోటాల్ని పిసికి మంచినీళ్ళ బిందెలో వేస్తాడు.చెప్పులు బయట పడేస్తాడు.పట్టుచీరల మీద కొబ్బరినూనె ఒలకపోస్తాడు.టీవి రిమోట్ ని నేలకేసి బాదుతాడు.పెన్సిల్ తో గోడలమీద మోడ్రన్ ఆర్ట్ చెక్కుతాడు.ఒకటా రెండా వాడు చేసే పనులు.వాడొస్తున్నాడంటే "అమ్మో,సిద్ధుగాడు వస్తున్నాడు" అని అనాల్సిందే ఎవ్వరైనా.వాడు ఇంత అల్లరి చేసినా మా అమ్మ మాత్రం వాడ్ని ఒక్క మాట అనదు.పైపెచ్చు "కన్నయ్యా" అని పిలుచుకుంటుంది.అసలు మా అమ్మ సపోర్టు చూసుకొనే వాడు ఇంకాస్త ఎక్కువ అల్లరి చేస్తాడు.సిద్ధుగాడికి,నాకు ఒక్క క్షణం పడదు.మా అమ్మ ఏమో "పసిపిల్లాడితో నీకేంటే ఎప్పుడు గొడవ,వాడ్ని గిల్లుకోపోతే నీకు ప్రశాంతంగా ఉండదా?" అని అంటుంది.అమ్మో వాడు పసిపిల్లడా? కాదు పిల్ల రౌడి.అయినా వాడ్ని నేను గిల్లుకోను,వాడే నన్ను గిల్లుకుంటాడు.<br /><div><br />సిద్ధుగాడు ప్రస్తుతం గోవాలో ఉంటున్నాడు.మా బావగారికి(సిద్ధువాళ్ళ నాన్న) చదువుకోవటం అంటే చాల ఇష్టం.ఎప్పుడు ఏవో పరీక్షలు రాసి డిగ్రీల మీద డిగ్రీలు చదివేస్తుంటారు.ఆయన దేన్నయినా సహిస్తారు కాని ఆయన పుస్తకాల్ని ఎవరయినా ముట్టుకుంటే మాత్రం అస్సలు ఊరుకోరు.ఒకరోజు రాత్రి ఆయన చదువుకొంటుంటే సిద్ధుగాడు వెళ్ళి,"నాన్న,సిద్ధు సదుతా" అని అనేసరికి వాళ్ళ నాన్న "అమ్మో,నా కొడుక్కి చదువుకోవాలనే మూడొచ్చింది" అని రెచ్చిపోయి మరీ వన్,టూ,త్రీ..నేర్పించారంట.తరవాత ఆయన చదివే పుస్తకంలో పేజి అడుగున పేజి నంబర్ 39 అని రాసి ఉంటే మా బావగారు అది చూపించి "థర్టీ నయిన్" అని మూడు నాలుగుసార్లు పలికించారంట.చివరికి కష్టపడి "తత్తి నై" అనటం నేర్చుకున్నాడు సిద్ధుగాడు.అంతవరకు బాగానే ఉంది.మరుసటి రోజు ఉదయం మా బావగారు ఇంట్లో లేరంట,మా అక్క వంటింట్లో ఏదో పనిలో బిజీగా ఉందంట.వీడు అంతకు ముందురోజు చదివిన పుస్తకం దొరికించుకొని చక్కగా గది మధ్యలో కూర్చొని "తత్తి నై" అని అనటం ఒక పేజి చింపటం,మళ్ళీ "తత్తి నై" అనటం ఇంకో చింపటం.ఇలా ఒక పది,పదకొండు పేజీలు చింపేసాడంట.మా అక్క తేరుకొని వచ్చేలోపల జరగాల్సిన డామేజి జరిగిపోయింది.మా బావగారికి ఇంటికొచ్చి పుస్తకం చూసుకొన్నాక చాలా కోపమొచ్చిందంట.మా అక్కపైన,సిద్ధుగాడిపైన అలిగి రెండు రోజులు మాట్లడటం మానేసారంట.తరవాత మళ్ళీ మాములే.నాకు మా అక్కని ఎప్పుడన్నా ఏడిపించాలనిపిస్తే,ఫోన్ చేసి "మీ తత్తి నై గాడు ఏమి చేస్తున్నాడు" అని అడుగుతాను.మా అక్క భలే ఉడుక్కుంటుంది.</div><div><br />గత వారంరోజుల బట్టి సిద్ధుగాడు ప్లే-స్కూల్ కి వెళ్తున్నాడు.వాడ్ని ప్లే-స్కూల్ లో చేర్పించడానికి కూడ ఇంటర్వ్యూ ఉందంట.మా అక్క,బావగారు రాత్రి పగలు కష్టపడి ఎలాగో వాడ్ని ఇంటర్వ్యూలో పాస్ చేయించారు.స్కూల్ కి వెళ్ళిన రెండో రోజే క్లాస్ లో వేరే పిల్లడి చొక్కా చింపేసాడంట.సిద్ధుగాడి టీచర్ మా అక్కని పిలిపించి అరగంటసేపు క్లాస్ పీకి,ఆ చొక్కా చినిగిన వాళ్ళ అమ్మ కొంచెం డేంజర్ మనిషి అని చెప్పిందంట.ఆ భయంతో మా అక్క,సిద్ధుగాడు ప్రస్తుతం అఙ్ఞాతంలో ఉన్నారు.</div><div> </div><div>(ఫోటోలో సిద్ధుగాడు,వాడి అత్త కూతురు నీతు)</div><div> </div><div><a href="http://3.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/Ru3wSLpvSMI/AAAAAAAAAAU/two69eLYuCs/s1600-h/001.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5111005347291547842" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="http://3.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/Ru3wSLpvSMI/AAAAAAAAAAU/two69eLYuCs/s320/001.jpg" border="0" /></a><br /></div><div></div><br /><div><a href="http://4.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/Ru3vRbpvSLI/AAAAAAAAAAM/tCt1OkRo_gw/s1600-h/001.jpg"></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/Ru3vRbpvSLI/AAAAAAAAAAM/tCt1OkRo_gw/s1600-h/001.jpg"></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/_lfdUC8U6ip8/Ru3vRbpvSLI/AAAAAAAAAAM/tCt1OkRo_gw/s1600-h/001.jpg"></a></div><br /><div></div>క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-2144729539897933108.post-66149658410905648512007-09-02T22:48:00.000-05:002007-09-02T22:56:45.902-05:00మా కాలనిసింగరేణిలో పనిచేసే ఉద్యోగులందరికి సంస్థ వారే క్వార్టర్లు ఇస్తారు.చిన్న చిన్న కాలనీలు ఏర్పాటు చేసి వారి వారి ఉద్యోగస్థాయిని బట్టి క్వార్టర్లు ఇస్తారు.అలా మేము ఇరవయి సంవత్సరాలు 8వ ఇంక్లైన్ కాలనిలో ఉన్నాము.చుట్టూ బోలెడన్ని క్వార్టర్లు,ఒక చిన్న షాపింగ్ కాంప్లెక్స్,బస్టాప్,బస్టాప్ దగ్గర బజ్జీల బండి,వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి,సరస్వతి శిశు మందిరం స్కూల్,సింగరేణి హైస్కూల్,రిక్రియేషన్ క్లబ్,చిల్డ్రన్స్ పార్క్...(ఇంకా అటు ఒక పక్కకి నడచి వెళ్తే వైన్ షాప్ కూడా ఉంటుంది కాని నేను ఎప్పుడు వెళ్ళలేదు.) ఇలా అన్ని ఒక క్రమ పద్ధతిలో ఉంటుంది కాలని.చుట్టుపక్కల చిన్న చిన్న పల్లెటూర్లు ఉండేవి.పాలు,కూరగాయలు చిన్నచిన్న బుట్టల్లో,తోపుడు బండ్ల మీద పెట్టుకొని తెచ్చి అమ్మేవారు.కొంత పల్లెటూరి వాతావరణం,కొంత టవున్ వాతవరణం కలిపి, కలగాపులగంగా చాలా బాగుండేది మాకాలని.మరి అంతా ప్రశాంతంగా ఉంటే ఎలా? ఏదో ఒకటి ఉండాలి కదా.అప్పట్లో కరీంనగర్,వరంగల్,ఆదిలాబాద్ జిల్లాల్లో అన్నల ప్రభావం చాల ఎక్కువగా ఉండేది.ఇప్పుడంటే మావోయిస్టులని పేరు మార్చుకున్నారు కాని గతంలో రాడికల్స్ అని,నక్సలైట్లు అని పిలిచేవాళ్ళు.మరీ ముద్దొస్తే "అన్నలు" అని పిలిచేవాళ్ళు.<br /><br />వీళ్ళ ప్రభావం ఎంతగా ఉండేదంటే భార్యాభర్తల గొడవల దగ్గర్నుండి బొగ్గుగనుల్లో ప్రొడక్షన్ కి సంబంధించిన విషయాల వరకు అన్నింట్లో తల దూర్చేవాళ్ళు.అసలు గనుల్లో పనిచేసే కార్మికుల్లో ఈ అన్నల తమ్ముళ్ళు చాలా మందే ఉండేవాళ్ళు.ఈ అన్నలకి అప్పుడప్పుడు ఎందుకు కోపమొచ్చేదో కాని, కోపమొచ్చినప్పుడు ఎవరో ఒక ఆఫీసర్ని కిడ్నాప్ చేసి వాళ్ళ డిమాండ్లు ఒక కాగితం మీద రాసి ఆ ఆఫీసర్ ఇంటి గోడ మీద అతికించటం కాని, లేకపొతే ఆ ఇంటావిడ చేతిలొనో పెట్టి వెళ్ళేవారు.ఇక ఆ కిడ్నాప్ అయిన ఉద్యోగి ఇల్లు చేరే వరకు ఆఫీసర్ల భార్యల ర్యాలీలు,ఈనాడు జిల్లా మధ్య పేపర్లో వీళ్ళ ఫోటోలు,పోలిసుల హడావిడి అంతా టెన్షన్ టెన్షన్.నేను ఏడవ తరగతి చదివేటప్పుడు సింగరేణి కార్మిక సంఘాల ఎన్నికలు,జనరల్ ఎలక్షన్స్ రెండు నెలల తేడాతో ఒకేసారి జరిగాయి.అన్నలేమో ఎన్నికలు జరగటానికి వీల్లేదంటూ అల్టిమేటం ఇచ్చేసారు.పోలింగ్ బూత్ లు పేల్చేస్తామని వార్నింగ్ ఇచ్చారు.ఎన్నికలు ఎలాగయినా జరిపిస్తామని పోలిసులు కూడా శపథం చేసారు."ఎలా జరిపిస్తారబ్బా?" అని అనుకుంటూ ఉండగానే "ర్యాపిడ్ యాక్షన్ ఫోర్స్ పోలిసులు" అంటూ సింగరేణి కమ్యూనిటి హాల్లో దిగబడ్డారు.వీళ్ళు కూడా వచ్చాక కాలనీవాళ్ళ పరిస్థితి పెనం మీద నుండి పొయ్యిలో పడిన చందాన తయారయ్యింది.<br /><br />ఈ ర్యాపిడ్ యాక్షన్ వాళ్ళని చూస్తేనే చాలు ఎంత భయమేసేదంటే,ఒక్కొక్కడు ఆరు అడుగుల పైనే ఉండేవాళ్ళు.నల్ల డ్రస్సులు వేసుకొని,తలకి ఎర్రరంగు గుడ్డ కట్టుకోనే వాళ్ళు.ఎక్కువగా పంజాబీలే ఉండేవాళ్ళు.మూడేళ్ళ పాప దగ్గర్నునుండి, అరవై ఏళ్ళ ముసలి వాళ్ళ వరకు ఆడవాళ్ళు కనిపిస్తేచాలు ఎంత వెకిలి వేషాలు వేసేవారో.వీళ్ళ పుణ్యమా అని ఆడపిల్లల్ని ఉదయాన్నే ట్యూషన్లకి,యోగా,డ్యాన్స్ క్లాస్ లకి పంపించటం మానేసారు.ఈ నల్ల పోలిసులు బస చేసిన కమ్యూనిటి హాల్ మా ఇంటికి నాలుగు అడుగుల దూరంలోనే ఉండేది.వీళ్ళ భయానికి మరీ మమ్మల్ని ఇంటిముందు కూడా ఆడుకోనిచ్చేవారు కాదు అమ్మా వాళ్ళు.<br /><br />అందరు భయపడి చచ్చే ఈ పోలిసులకి మా KP గాడు మంచి ఫ్రెండు అయ్యాడు.వీడికి సంవత్సరంలో 365 రోజుల్లో 360 రోజులు కడుపు నొప్పి వచ్చేది.ఎప్పుడు స్కూల్ కి సరిగ్గా వచ్చేవాడు కాదు.ఏంటని అడిగితే అపెండిసైటిస్ నొప్పి అని చెప్పేవాడు.రోజు మాత్రం సైకిల్ తొక్కుకుంటూ పోలిసులున్న కమ్యూనిటి హాల్ కి వెళ్ళేవాడు.పోలిసులు ఒకసారి KPకి చేపల కూర కూడ చేసి పెట్టారంట.ఒకరోజు కమ్యూనిటి హాల్ బయటి గోడలకి అన్నలు తెలుగులో రాసి ఉన్న కాగితాల్ని అంటించి వెళ్ళారు.నల్ల పోలిసులు KPవాళ్ళింటికొచ్చి KPని తీసుకొని వెళ్ళి అవి చదివించి హిందీలో చెప్పించుకున్నారు.<br /><br />పార్టీల వాళ్ళు నక్సలైట్లకి భయపడి ప్రచారం కూడా పెద్దగా చెయ్యలేదు.అప్పట్లో కాంగ్రెస్ కి మా దగ్గర మంచి సపోర్ట్ ఉండేది.ప్రచారం చేసినా చెయ్యకపోయినా కాంగ్రెస్సే గెలిచేది.మొత్తానికి ఒకటి,రెండు మందుపాతర పేలుళ్ళ మధ్య ఎలక్షన్స్ జరిగాయి.కాంగ్రెస్ సిట్టింగ్ MLA శ్రీపాదరావు గారు గెలిచారు.ఆ తరవాత కొన్నాళ్ళకు నల్ల పోలిసులు వెళ్ళిపోయారు.కొన్నాళ్ళకి అంతా సద్దుమణిగింది అని అనుకొంటుండగా అన్నలు శ్రీపాదరావు గారి కారు పేల్చేసి ఆయన్ని చంపేసారు.మళ్ళీ ఎన్నికలు జరిపించాల్సి వచ్చింది.తరవాత శ్రీపాదరావు గారి అబ్బాయి శ్రీధర్ MLA అయ్యారు.మేము ఆ కాలనీ నుండి వచ్చేసి దాదాపు ఎనిమిది సంవత్సరాలు అవుతుంది.మొన్నామధ్య స్కూల్ లో నాతోపాటు చదువుకున్న నా ఫ్రెండు కలసినప్పుడు ఇవన్ని మాట్లడుకున్నాము.ఇప్పుడు కాలనీ కూడ చాలా మారిపోయిందంట.మాతో కలసి చదివిన వాళ్ళు కాని,మాకు పాఠాలు చెప్పిన టీచర్లు కాని ఎవ్వరు ఇప్పుడు ఆ కాలనీలో ఉండటంలేదంట.ఇప్పుడు కాలనీ ఎలా ఉందో చూడాలనిపిస్తుంది.ఎప్పుడయినా టైమ్ చూసుకొని ఒక్కసారి మా కాలనీ కి వెళ్ళాలి.మాటల మధ్యలో తెలిసిందేమిటంటే KP ఇప్పుడు అమెరికాలో సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ అంట.క్రాంతిhttp://www.blogger.com/profile/02988721227262799835noreply@blogger.com5