Tuesday, December 4, 2007

నేను ఎందుకు చదావాల్సివచ్చిందంటే..

ఏంటో ఈ పెద్దోల్ల మైండ్ సెట్ మారాలి.క్లాస్ లో ఫస్ట్ వస్తేనో,ఎమ్ సెట్ లో వెయ్యి లోపు ర్యాంకు వస్తేనే వాడు తెలివైనావాడు లేకపోతే ఎందుకు పనికి రాడు అన్నట్టు పిల్లల్ని మొదట్నుంచి చిత్రవధ చేస్తుంటారు.మొన్న శనివారం సాయంత్రం నేను మా కాలనీ పార్క్ లో కూర్చున్నాను.పిల్లలందరు ఆడుకుంటున్నారు.భలే సందడిగా ఉంది.కాసేపయ్యాక ఒక పాప వాళ్ళ అమ్మ వచ్చింది.నేను ఇంకాసేపు ఆడుకుంటాను అని మొత్తుకుంటున్నా కాని బరబరా లాక్కేళ్ళింది.ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి ఏమన్నా IAS పరీక్షలకి ప్రిపేర్ అవ్వాలా? ఆడుకోనివ్వచ్చుకదా.అర్ధం చేసుకోరు.

అసలు అమ్మలందరు ఇంతే.మా అమ్మ కూడ ఇంతే.ఎంత నేను బాగా చదవకపోతే మాత్రం అదేదో పెద్ద సమస్య అయినట్టు ఓ తెగ బాధ పడిపోయేది."మా చిన్నదానికి ఎక్కాలు రావటం లేదు,లెక్కలు సరిగ్గా చెయ్యటం లేదు,ఇంగ్లీషు సరిగ్గా రాయట్లేదు.." ఇలాంటివన్న మాట మా అమ్మ కష్టాలు.ఆ కష్టాలు విన్నవాళ్ళంతా మా అమ్మని సానుభూతితో,నన్ను విరక్తిగా చూసేవాళ్ళు.మా అమ్మ కూడ అందరిలాగ చీరల గురించి,నగల గురించి,పక్కింటి అమ్మలక్కల గురించి మాట్లాడుకోవచ్చు కదా.వీటన్నింటికన్నా ముఖ్యమైనదా నా చదువు? ఒకసారి మా అమ్మ మా బుజ్జి మామయ్యకి నా చదువు సంగతి చెప్పి బాధపడింది.(ఎప్పట్లాగనే,మళ్ళీ అవే డైలాగులు) ఇంకా నేను తరవాత సీన్ కి ప్రిపేర్ అయిపోయాను.కాని విచిత్రం,బుజ్జి మామయ్య అందర్లా నాకు క్లాస్ ఇవ్వలేదు.అసలు నన్నేమి అనలేదు.పైగా అమ్మతో "నువ్వు చూస్తు ఉండు అక్క,మన పిల్లందరిలోకి అదే బాగా చదువుతుంది" అని అన్నారు.మొదటిసారి నా చదువు గురించి అంత పాజిటివ్ గా మాట్లాడింది బుజ్జి మామయ్యే! అసలు నేను గట్టిగా పూనుకొని చదవట్లేదు కాని లేకపోతే మామయ్య అన్నట్టు చదవలేక కాదు.మరీ మామయ్య మాటలు సీరియస్ గా తీసుకోని చదివేస్తే ఫస్ట్ ర్యాంకు వచ్చేసే ప్రమాదముందని మర్చిపోయినట్టు యాక్షన్ చేసా.అమ్మో,ఈ పెద్దోల్లతో చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి.పోనిలే పాపం బాధపడుతున్నారు కదా అని ఒకసారి ఫస్ట్ ర్యాంక్ తెచ్చుకుంటే ఇంక అంతే.ఎప్పుడు ఫస్ట్ ర్యాంకు రావాలంటారు.కష్టం బాబు వీళ్ళతో.

అలా చదువుతూ చదువుతూ నేను నాలుగో తరగతికి వచ్చేసా.ఎండకాలం సెలవుల తరవాత మళ్ళీ బడులు తెరిచారు.అబ్బో ఎండాకాలం సెలవులంటే ఇంకో నరకం."టచ్"లో ఉండాలని మా అమ్మ నాతో రోజంతా ఎక్కాలు చదివించేది.నాలుగో తరగతిలో మాకు లెక్కలు చెప్పటానికి మంజుల టీచర్ వచ్చారు.ఆవిడ మా స్కూల్ కి కొత్త టీచర్.మాములుగా కొత్త టీచర్ అంటే పిల్లలందరికి భలే క్యూరియాసిటి ఉంటుంది.మాకు క్లాస్ టీచర్ కూడ ఆవిడే.మొదటిరోజు క్లాస్ కి రాగానే అందరి పేర్లు అడిగారు.ఎందుకోగాని నాకు ఆవిడ భలే నచ్చేసారు.రెండురోజుల తరవాత,ఒకరోజు క్లాస్ లో నన్ను నిల్చోబెట్టి "నువ్వు ఇప్పట్నుంచి రోజు ఫస్ట్ బెంచిలో కూర్చో" అని చెప్పారు.మాములుగా అయితే మా క్లాస్ లో బాగా చదివేవాళ్ళు,ఫస్ట్ ర్యాంకులోల్లు కూర్చుంటారు ముందు బెంచీల్లో.నాలాగ అతివీర భయంకరమైన ర్యాంకుల్లోల్లంతా వెనకెక్కడో కూర్చునేవాళ్ళు.ఏంటి ఈవిడకి మన టాలెంటు తెలియదా? ఫస్ట్ బెంచీలో కూర్చోమంటుంది అని అనుకుంటు వెళ్ళి కూర్చున్నాను.అబ్బో టీచర్ నాకు రోజు రోజుకి తెగ నచ్చేస్తున్నారు.ఏంటో నాకు లెక్కలు కూడ తెగ అర్దమవుతున్నాయి.అప్పుడప్పుడు నాతో లెక్కలు బోర్డు మీద కూడ చేయించేవాళ్ళు.లెక్కలు బాగ చెయ్యకపోతే మా టీచర్ బాధపడతారని ఇంట్లో అన్ని ఒకటికి రెండుసారు చేసుకునేదాన్ని.ఎక్కాలు మాత్రం మనవల్ల కాని పని.ఇప్పటికి కూడ మూడు ఐదులెంత అంటే ఒక్క క్షణం ఆలోచించుకుంటాను పదిహేనా,పదహారా అని.

కొన్నాళ్ళకి ఫస్ట్ యూనిట్ టెస్ట్ జరిగింది.తరవాత కొన్నాళ్ళకి అసలయిన ఘట్టం,ప్రోగ్రెస్ కార్డులిచ్చారు.ప్రోగ్రెస్ కార్డులిచ్చేటప్పుడు టీచర్ ర్యాంకులు చదువుతూ ఇస్తారు.నా ర్యాంకు చదివినప్పుడు క్లాస్ లో అందరు నన్ను ఎగాదిగా చూసారు.నాకేదో దయ్యం పట్టింది అనుకున్నారు అందరు.స్కూల్ అయిపోగానే నేను గబాగబా ఇంటికెళ్ళాను.నేను వెళ్ళేసరికి నాన్న నిద్రపోతున్నారు.నాన్న మీద పడి కుదిపి నిద్రలేపి ప్రోగ్రెస్ కార్డు చేతిలో పెట్టాను.ఆ,ఇందులో చూడటానికి ఏముందిలే అన్నట్టు ఒకసారి ప్రోగ్రెస్ కార్డు చూసిన నాన్న డంగైపోయారు.ఎప్పుడు ముప్పయ్యో ర్యాంకు,నలభైయో ర్యాంకు చూడటానికి అలవాటు పడిన నాన్నకి ఈసారి నా ప్రోగ్రెస్ కార్డు చూసేసరికి నిద్ర ఎగిరిపోయింది.పొరపాటున వేరే వాళ్ళ కార్డు తెచ్చానేమోనని వెనక్కి తిప్పి "విద్యార్థి పేరు","తండ్రి పేరు" అని ఉన్నచోట ఒకసారి చెక్ చేసారు.అన్ని కరెక్ట్ గానే ఉన్నాయి.అప్పుడు నమ్మకం కుదిరింది నాన్నకి.అప్పుడు నాన్న మొహంలో ఎంత ఆనందం కనిపించిందంటే అబ్బో మాటల్లో వర్ణించలేను.మా అమ్మని పిలిచి "నా చిన్నకూతురికి ఎనిమిదో ర్యాంకు వచ్చింది తెలుసా" అని చెప్పారు.ఇంట్లో అందరు చాలా సంతోషపడ్డారు.మా అక్కకి ఫస్ట్ ర్యాంకు వచ్చినప్పుడు కూడ ఇంత రియాక్షన్ ఇవ్వలేదు.ఆ రోజంతా ఇంట్లో మనకి స్పెషల్ ట్రీట్ మెంటు.అబ్బ వీళ్ళతో చదివినా బాధే,చదవకపోయినా బాధే.

తరవాత రోజు ఉదయం నాన్న నాకొక ఫోటో ఆల్బమ్ ఇచ్చారు.నేనందుకున్న మొదటి బహుమతి అది.అంతే ఇంక అప్పట్నుంచి మంజుల టీచర్ కోసం,నాన్న కోసం చదువుతానే ఉండాల్సొచ్చింది.ఇంతా చేసి చదివింది నేనయితే,అమ్మ మాత్రం బుజ్జిమామయ్య అన్న మాట నిజమయ్యింది.మామయ్య అన్నాడు కాబట్టే నువ్వు చదవగలిగావు అని అంటుంది.ఇలా ఇంతమందిని ఇంప్రెస్ చెయ్యాలంటే మాటలా.అసలు నాలుగో తరగతి లెక్కలు ఎంత కష్టమో వీళ్ళకేమి తెలుసు?

Tuesday, November 20, 2007

నవ్వుతూ బ్రతకాలిరా!

మా ఆఫీస్ లో ఒక ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్ ఉంటాడు.ఆయన నవ్వుతుండగా ఇప్పటివరకు ఒక్కసారి కూడ చూడలేదు నేను.ఆయనకి వేరే ఎక్స్ ప్రెషన్ పెట్టడం వచ్చోలేదో నాకయితే డౌటే! అసలు మనుషులు నవ్వకుండా ఎలా ఉండగలుగుతారు?ఆయన్నే అడగాలనిపిస్తుంది కాని ఆయనకి నాకు ఎక్కువ పరిచయం లేదు :-) మన న్యూస్ రీడర్లే నయం,"ముఖ్యాంశాలు మరోసారి" అని చేటంత మొహం చేసుకొని నవ్వుతారు.మరీ మాటీవిలో వార్తలు చదవడానికి ఒకయన వస్తాడు.ఆయన పేరేంటో గుర్తురావటం లేదు కాని,"ఇప్పుడు కాసేపు బ్రేక్" అంటాడు."బ్రేక్" అనే పదాన్ని చిత్రవధ చేసి ముప్పుతిప్పలు పెడతాడు.అబ్బో ఎంత ఫీల్ అయిపోతాడో,బర్కా దత్ కూడ ఈయనగారంత ఫీల్ అవ్వదు.హాస్టల్ లో మేమంతా కలసి న్యూస్ చూసేటప్పుడు ఈయన "బ్రేక్" అనకముందే మేమే పెద్దగా అనేసి నవ్వుతాం.అప్పుడప్పుడు నేను ఎప్పుడో జరిగినవి కూడ గుర్తుచేసుకొని నవ్వుకుంటాను.వాటిల్లో కొన్ని ఇక్కడ రాస్తున్నాను.

తిరుపతి సర్

మా హిందీ సర్.ఈయన మూడ్ ఎప్పుడు ఎలా ఉంటుందో ఆ బ్రహ్మ దేవుడు కూడ గెస్ చెయ్యలేడు.సడన్ గా క్లాస్ లో ఎవరో ఒక అబ్బాయిని నిలబెట్టి వీపు మీద దబదబా బాదేసేవాడు.లేకపోతే "నీ నల్లమొకం పాడుగాను" అని తిట్టేవాడు.ఎందుకు కొడతాడో,ఎందుకు తిడతాడో ఎవ్వరికి అర్ధమయ్యేది కాదు.Thank god! అమ్మాయిల్ని మాత్రం ఏమనేవాడు కాదు.అప్పుడు ఆయన క్లాస్ అంటే అందరం భయపడి చచ్చేవాళ్ళం కాని,ఇప్పుడు నేను,మా అక్క ఆయన్ని గుర్తు చేసుకొని నవ్వుకుంటాము.

గోపి సర్,పరమ్

మాకు ఇంజనీరింగ్ ఫస్టియర్ లో "ఎలక్ట్రానిక్ డివైసెస్ అండ్ సర్క్యూట్స్" అని ఒక థియరీ పేపర్,ల్యాబ్ క్లాస్ ఉండేది.ఈ రెండు క్లాసులు గోపిసారే తీసుకునేవారు.ఈయన చాలాబాగ టీచ్ చేసేవారు కాని అదేంటో క్లాసంతా అమ్మాయిల్ని చూస్తునే చెప్పేవారు.అబ్బా! ఎంత ఇబ్బందిగా ఉండేదో! క్లాస్ లో అబ్బాయిలేమో "సార్,మాకు అర్దం కావటం లేదు,మమ్మల్ని చూసుకుంటు చెప్పండి" అని లేకపోతే "మేము ఫీజులు కడుతున్నాం,మమ్మల్ని చూసుకుంటు చెప్పండి" అని గొడవ చేసేవాళ్ళు.మళ్ళీ ఏమో,సమయం సందర్భం లేకుండా "electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అనేవాడు.ఒకరోజు మేము ల్యాబ్ లో PNP,NPN transistor configurations ఎక్స్ పెరిమెంటు చేస్తున్నాం.సర్క్యూట్ కనెక్షన్ సరిగ్గానే చేసినా కాని మాకు ఆమ్మీటర్ లో కరెంటు రీడింగ్ సరిగ్గా రావటం లేదు.మా బ్యాచ్ మేట్ పరమ్ కి చాలా విసుగొచ్చింది."దీన్ తల్లి,రీడింగ్ వస్తలేదేంది" అని ఆమ్మీటర్ మీద గట్టిగా ఒక్కటిచ్చాడు.అదికాస్తా గోపి సర్ చూసాడు."పరమ్,electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అన్నాడు.అందరం నవ్వాం.అక్కడితో ఆగితే ఆయన 'గోపి సర్' ఎలా అవుతారు? "Silence,I repeat,electronic devices are very sensitive like girls,handle them with lot of care" అని అన్నారు.అంతే ల్యాబ్ లో ఉన్న మేమంతా పగలబడి నవ్వాం.తరవాత నుండి ఆయన ఎప్పుడు కారిడార్స్ లో వెళ్తున్నా,అబ్బాయిలంతా కోరస్ పాడేవాళ్ళు.."electronic devices are..."

ప్రవీణ్

నేను ఇదివరకు హైదరాబాద్ ఆఫీస్ లో ఉన్నప్పుడు,మా బాస్ మా టీమ్ అందర్ని ఒకసారి డిన్నర్ కి బయటకి తీసుకెళ్ళారు.బాస్ తో బయటికెళ్ళినప్పుడు అందరం ఎలా ఉంటామో తెలుసు కదా,అందరం కామ్ గా తిన్నాం.భోజనం తరవాత మా బాస్ అందరికి ఐస్ క్రీం ఆర్డర్ చేసారు."అందరికి వెనిలా తెప్పించనా" అని అడిగారు.మేమంతా "ok sir" అన్నాం.ప్రవీణ్ మాత్రం మెనూ కార్డ్ తెరిచి లిస్ట్ చూసి "నాకు బట్టర్ స్కాట్చ్" కావాలి అన్నాడు.కాసేపటి తరవాత అందరం ఐస్ క్రీం తింటున్నాం.ప్రవీణ్ నా పక్కనే కూర్చున్నాడు ఐస్ క్రీం తినకుండా.ఏంటి తినట్లేదు,ప్రత్యేకంగా తెప్పించుకున్నావు కదా అని అడిగితే,బిక్కమొహం వేసుకొని చెప్పాడు,"క్రాంతి,ఘోరం జరిగింది.నా ఐస్ క్రీంలో ఎవరో బండలేసారు చూడు" అని ఐస్ క్రీం లో ఉన్న క్రిస్టల్స్ ని చూపించాడు.అందరం గొల్లుమని నవ్వాం.అప్పటిదాక కామ్ గా,సీరియస్ గా ఉన్న పార్టీ మొత్తం నవ్వుల్తో నిండిపోయింది.అప్పట్నుంచి ఎప్పుడు బట్టర్ స్కాట్చ్ ఐస్ క్రీం తింటున్నాకాని ప్రవీణే గుర్తొస్తాడు.

(అమ్మో,ఈ మధ్య టపాలకి శీర్షికలు పెట్టడం చాలా కష్టమనిపిస్తుంది.ఈ టపాకి టైటిల్ పెట్టడానికి చాలాసేపు ఆలోచించాను.కాసేపు "ప్రేమించుకుందాం..రా!" సినిమా చూసాక నాకు అద్భుతమైన అవుడియా వచ్చి ఈ టైటిల్ పెట్టేసాను.ఇది ఎంతవరకు సూట్ అయ్యిందో మరి.)

Thursday, November 15, 2007

పెళ్ళి

ఏంటో కాని ఈ మధ్య నా చుట్టుపక్కల ఉన్నవాళ్ళంతా నాకు పెళ్ళి సంబంధాలు చూస్తామని తెగ ఉత్సాహపడుతున్నారు.వాళ్ళ ఆనందాన్ని ఎందుకు కాదనాలని "సరే,చూసుకోండి" అని చెప్పాను.హేమ అయితే మరీను,ఆఫీస్ అవర్స్ లో ఫోన్ చేసి మా ఆయన ఫ్రెండు ఒకతను ఉన్నాడు,బాగ సెటిల్ అయ్యాడు,"ఆండాళ్ సాఫ్ట్ వేర్ సొల్యుషన్స్" లో ఆవకాయ ప్రాజెక్ట్ కి ప్రాజెక్ట్ మేనేజర్,"చేసుకుంటావా?" అని అడిగింది.నాకు భలే నవ్వొచ్చింది.చేసుకుంటావా అని అడిగితే నా మొహం అప్పటికప్పుడు నేనేమి సమాధానం చెప్తాను.అసలు జనాలకి నాకు పెళ్ళి చెయ్యాలనే ఆలోచన ఇప్పుడొచ్చింది కాని నేను మాత్రం ఒకటో తరగతిలో ఉన్నప్పుడే పెళ్ళి చేసుకుందామనుకున్నాను.

నేను ఒకటో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు మా చిన్నపిన్ని పెళ్ళయ్యింది.అప్పుడు తను డిగ్రీ రెండవ సంవత్సరం చదువుతుండేది.పెళ్ళయిన తరవాత చదువుకి ఫుల్ స్టాప్ పెట్టేసింది.'ఓహొ,పెళ్ళి చేసుకుంటే చదువుకోనవసరం లేదు' అని అర్ధమయ్యింది నాకు.వెంటనే అమ్మదగ్గరికెళ్ళి "అమ్మా,నేను పెళ్ళి చేసుకుంటాను" అని చెప్పాను.అంతే అందరు పగలబడి నవ్వారు.ఇందులో నవ్వడానికి ఏముంది అని అనుకున్నాను.ఏంటో నేను ఇంత సీరియస్ గా చెప్తున్నాకాని ఎవ్వరు పట్టించుకోరేం? తరవాత కొన్నాళ్ళకి నేను టీవిలో "సోగ్గాడు" సినిమా చూసాను.సినిమాలో శోభన్ బాబుని చూసి ఉక్కిరిబిక్కిరైపోయి మనసు పారేసుకున్నాను."అమ్మా నేను శోభన్ బాబుని పెళ్ళిచేసుకుంటాను" అని చెప్పాను.ఇదివరకు పెళ్ళి చేసుకుంటానని చెప్పాను,ఇప్పుడు ఎవర్ని చేసుకుంటానో కూడ చెప్పాను.అబ్బ! ఎంత డెవలప్ మెంటు!!కాని నన్నెవ్వరు సీరియస్ గా తీసుకోలేదు.నేను మాత్రం డిసైడైపోయాను.పెళ్ళంటు చేసుకుంటే శోభన్ బాబునే చేసుకోవాలని.ఎప్పుడు టీవిలో శోభన్ బాబు సినిమా వచ్చినా కాని నోరు వెళ్ళబెట్టుకోని చూసేదాన్ని.అసలు ఇప్పటివరకు శోభన్ బాబు అంత handsome గా ఉన్నవాళ్ళని నేను చూడలేదు.ఇంక గాగుల్స్ పెట్టుకోని పాటల్లో డాన్స్ వేస్తుంటే..ఆహా! చూడాల్సిందేకాని చెప్పడానికి మాటలు సరిపోవు.నేను హీరోయిన్ మొహం ప్లేస్ లో నా మొహం అతికించుకొని చుసేదాన్ని సినిమాలన్ని.

ఒకసారి మా అమ్మ "శోభన్ బాబుకి పెళ్ళయిపోయింది" అని చెప్పింది.ఆ భయంకరమైన నిజాన్ని విని నేను తట్టుకోలేకపోయాను.చాలా బాధపడ్డాను.నా ప్రోగ్రెస్ కార్డ్ చూసుకొని కూడ నేను ఎప్పుడు అంత బాధపడలేదు.తరవాత నేను మా అమ్మ మీద చాలా పోట్లాడాను నన్ను ఇంకా ముందే ఎందుకు పుట్టించుకోలేదని.అసలు ఈ విషయంలో నాకు చాలా అన్యాయం జరిగింది.దేవుడా,వచ్చే జన్మలోనైనా నన్ను,శోభన్ బాబుని ఒకే జనరేషన్ లో పుట్టించి మా ఇద్దరికి పెళ్ళి జరిపించు.

Tuesday, November 6, 2007

నేను భయపడ్డాను

అసలు నేనేంటి,భయపడటేమేమిటని నాకు ఇప్పటికి అనిపిస్తుంది.కాని నిజంగా నిజం చెప్పాలంటే నేను అప్పుడప్పుడు చాలా భయపడతాను.ఈ మాయరోగం నాకు ఎనిమిదో తరగతిలో అంటుకుంది.నేను ఎనిమిదో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు లెక్కల ట్యూషన్ కి వెళ్ళేదాన్ని.సాయంత్రం 6గంటల నుండి 9గంటల వరకు.అసలు నాకు ట్యూషన్ కి వెళ్ళటమే ఇష్టం లేదు.దానికి తోడు ఆ లెక్కలు చెప్పే మాష్టారంటే నాకు అసలే ఇష్టం లేదు.అక్కడ నేను ఇరగదీసేదేమి లేకపోయినా చచ్చినట్టు 6నుండి 9గంటల వరకు కూర్చోవాలి.6గంటలకి ట్యూషన్ కి వెళ్ళేటప్పుడు సైకిల్ మీద వెళ్ళేదాన్ని.రాత్రి తొమ్మిది గంటలకి మా నాన్న స్కూటర్ వేసుకొని ట్యూషన్ కి వచ్చేవారు.నేను సైకిల్ మీద వస్తుంటే నాన్న మెల్లగా నన్ను స్కూటర్ మీద ఫాలో చేసేవారు.కాని ఒక రోజు ఏదో పని ఉంటే నాన్న వేరే ఊరికెళ్ళారు.ఆరోజు రాత్రి నన్ను తీసుకెళ్ళటానికి ఎవ్వరూ రాలేదు.రాత్రి ట్యూషన్ వదిలే టైమ్ కి చిన్నగా వర్షం పడుతుంది.ఏంటో నా మనసంతా అదో లాగ అయిపోయింది.పుస్తకాలు తడుస్తాయని ట్యూషన్ లోనే పెట్టేసాను.సైకిల్ తాళం తీసి రోడ్డు మీదకొచ్చి గబగబా తొక్కుకుంటూ ఇంటిదారి పట్టాను.

వర్షం కదా,రోడ్డుమీద ఎవ్వరు లేరు.నేను సైకిల్ చాలా స్పీడుగా తొక్కుతున్నాను.వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి వచ్చేసింది.హమ్మయ్యా! ఇంకొక రెండు నిమిషాల్లో ఇంట్లో ఉంటాను అని అనుకున్నాను.అంతే సడన్ గా ఎక్కడ్నుంచి వచ్చాడో కాని నా పక్కన సైకిల్ మీద ఒకడు ప్రత్యక్షమయ్యాడు."ఏంటి,ఈ రోజు మీ డాడీ రాలేదా?" అంటూ నా సైకిల్ దగ్గరదగ్గరికి వచ్చాడు.నాకు కాళ్ళు చేతులు ఆడలేదు.సైకిల్ ఎలా తొక్కానో కాని ముందు చక్రానికి చిన్నపాటి బండ తగిలి పక్కనే ఉన్న బురదగుంటలో పడ్డాను.అంతే నేను హిస్టీరియా వచ్చిన దానిలాగ పెద్దపెద్దగా అరిచాను.అసలు నాకు అంత పెద్ద గొంతు ఉందని నాకు ఆ రోజే తెలిసింది.నా అరుపులు విని గుడిలో ఉండే వాచ్ మెన్,ఇంకొకతను ఎవరో పరిగెత్తుకొస్తుంటే సైకిల్ వాడు వెళ్ళిపోయాడు.ఆ సైకిల్ వెధవ వాడు దొంగసచ్చినోడు,వాడికి కుష్టురోగమొచ్చి దిక్కుమాలిన చావు చావాలి.ఆ తరవాత నేను ఇంటికి ఎలా చేరానో నాకే తెలియదు.ఆ దెబ్బకి నాకు వారం రోజులు విపరీతంగా జ్వరం వచ్చింది.లైఫ్ లో నేను మొదటిసారి భయపడ్డాను.అప్పట్నుంచి నాకు చీకటన్నా,గడ్డం ఉన్న మగవాళ్ళన్నాచాలా భయం.(ఆ సైకిల్ వెధవకి గడ్డముంది.) ఇంత జరిగినా మా నాన్న ట్యూషన్ మాత్రం మాన్పించలేదు.ఎప్పుడన్నా మా నాన్నకి నన్ను తీసుకెళ్ళడానికి రావటం కుదరకపోతే మా సుబ్బులు,శశిగాడు,రాము,రామక్రిష్ణ,పక్క సెక్షన్ శ్రీనివాస్ వచ్చి నన్ను ఇంటిదగ్గర దింపి వెళ్ళేవాళ్ళు.నేను అద్రుష్టవంతురాల్ని,నాకు మంచి ఫ్రెండ్స్ చాలా మంది ఉన్నారు.

తరవాత అలా అలా చూస్తుండగానే నేను ఇంజనీరింగ్ కి వచ్చేసాను.నేను సెకండియర్ లో ఉన్నప్పుడు నాన్నకి ట్రాన్స్ ఫర్ అయ్యింది.కొత్త కాలనీకి మారినాక కూడ నేను రెండు,మూడుసార్లు ఇంటికి వచ్చివెళ్ళాను,కాని ఒకరోజు ఎందుకో సాయంత్రం బయలుదేరాల్సి వచ్చింది ఇంటికి.అప్పట్లో సెల్ ఫోన్స్ లేవు కదా,ఇంటికి ఫోన్ చేసి ఏడు గంటలకల్లా వచ్చేస్తానని చెప్పాను.నాన్న బస్టాప్ లో వెయిట్ చేస్తానని చెప్పారు.నా ఖర్మకాలి నేను ఎక్కిన బస్సు మధ్యలోనే ఏదో ట్రబుల్ ఇచ్చి ఆగిపోయింది.దాదాపు రెండు గంటల తరవాత ఆ రూట్ లో నేను వెళ్ళాల్సిన కాలనీ బస్సు వస్తే ఎక్కాను.అసలే కొత్త రూట్,చీకటయ్యింది.నాకు మళ్ళీ టెన్షన్ మొదలయ్యింది.కండక్టర్ కి,డ్రయివర్ కి పదిసార్లు చెప్పాను స్టాప్ వచ్చినప్పుడు చెప్పండని.కండక్టర్ కి గడ్డముంది.వాడ్ని చూస్తేనే ఎందుకో నాకు చిర్రెత్తింది.ఒక అరగంట గడిచాక "నువ్వు ఎక్కడ దిగాలి?" అని అడిగాడు.నేను చెప్పాను.ఆ కాలనీ ఎప్పుడో వెళ్ళిపోయిందని చెప్పాడు.అంతే నాకు గుండె ఆగినంత పనయ్యింది.కోపం,ఏడుపు అన్ని ఒకేసారి తన్నుకొచ్చాయి."అదేంటి,స్టాప్ వచ్చినప్పుడు చెప్పమన్నాను కదా" అని అడిగితే,కండక్టర్ ఆ మధ్య దారిలో బస్సు ఆపించి దిగమన్నాడు.కనీసం తరవాత స్టాప్ లో దిగుతానంటే కూడ ఒప్పుకోలేదు.చేసేది లేక నా బ్యాగు తీసుకొని దిగాను.బస్సు దిగి రోడ్డు పక్కన నిల్చున్నాను.అడపాదడపా బైక్ ల మీద వెళ్ళేవాళ్ళు నన్ను అదోరకంగా చూస్తున్నారు.అసలు ఎటువైపు వెళ్తే మా ఇల్లు వస్తుందో కూడ తెలియదు నాకు.ఇంక లాభం లేదనుకొని ఒక స్కూటర్ వస్తుంటే ధైర్యం చేసి ఆపాను.మానాన్న పేరు,కాలనీ పేరు,మానాన్న ఎక్కడ పని చేస్తారో చెప్పి నన్ను ఇంటి దగ్గర దింపమని రిక్వెస్ట్ చేసాను.ఆ స్కూటర్ మీద వచ్చినాయన నేను చెప్పింది విని బోలెడంత ఆశ్చర్యపోయి నేను కూడ మీ నాన్న పనిచేస్తున్న చోటే పనిచేస్తున్నాను అని చెప్పి స్కూటర్ ఎక్కమన్నారు.కాని ఎక్కిన తరవాత నాకు టెన్షన్ మొదలయ్యింది.ఈయన నిజంగా నన్ను ఇంటికే తీసుకెళ్తున్నాడా లేక ఇంక ఎక్కడికయినా తీసుకెళ్తున్నాడా అని భయమేసింది.కాని పాపం చాలా మంచాయన.మా కాలనీకే తీసుకెళ్ళారు.నాన్న ఇంకా బస్టాపులోనే వెయిట్ చేస్తున్నారు.నన్ను మా నాన్నకి అప్పచెప్పి వాళ్ళమ్మయి కూడ హాస్టల్ నుండి వస్తుందంట,రీసీవ్ చేసుకోవటానికి వెళ్ళాలని చెప్పి హడావిడిగా వెళ్ళిపోయారు.తరవాత రోజు నేను,మా నాన్న వాళ్ళింటికెళ్ళి పర్సనల్ గా థాంక్స్ చెప్పాము.ఆయన చాల సంతోషపడ్డారు.కాని నేను ఆ బస్సు డ్రైయివర్ ని,కండక్టర్ని జన్మలో క్షమించను.గడ్డం పెంచుకున్న వాళ్ళు మంచివాళ్ళు కాదని మళ్ళీ ఒకసారి నిరూపించారు.

మొన్నటికి మొన్న నేను ఒకరోజు సాయంత్రం ఆఫీస్ నుండి గుడికెళ్ళి కాసేపు కూర్చొని హాస్టల్ కి బయలుదేరాను.తిప్పితిప్పి కొడితే టైమ్ ఏడు కూడ కాలేదు.నేను ఏదో సీరియస్ గా ఆలోచించుకుంటూ నడుచుకుంటూ వెళ్తుంటే,ఒకడు బైక్ మీద వచ్చి నా పక్కన బండి ఆపి,"మేడమ్,నాకు మీ హాస్టల్ తెలుసు,నన్ను డ్రాప్ చెయ్యమంటారా?" అని అడిగాడు(ఇంగ్లీషులో).ఈసారి నేను భయపడలేదు."పనిచూస్కో,ఎక్కువతక్కువ చేసావంటే పోలిసుల్ని పిలుస్తానని చెప్పాను".వాడు helmet పెట్టుకొని ఉన్నాడు కాబట్టి నేను సరిగ్గా చూడలేదు కాని,ఈ వెధవకి కూడ గడ్డం ఉండే ఉంటుంది.

ఇలాంటివన్ని జరిగినప్పుడు నాకు చాలా భాదేస్తుంది.నేను ఎప్పుడు దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకున్నప్పుడు ఒకటే కోరుకుంటాను."దేవుడా,నన్ను మళ్ళీ ఆడపిల్లగా పుట్టించకు,రేపు నాకు పెళ్ళయ్యాక కూడ నాకు ఆడపిల్లనివ్వకు" అని.జీవితాంతం నన్ను,నా కూతుర్ని కాపాడుకుంటు బ్రతికే బ్రతుకు నాకొద్దు.

Wednesday, October 3, 2007

నా రహస్య ఎజెండా

ఈమధ్య ఏ టీవి ఛానెల్ పెట్టినా ఏదో ఒక రకమైన పాటల పోటీలు.పాడుతా తీయగా,పాడాలని ఉంది,నువ్వు వద్దన్నా నేను పాడుతా..ఇలాంటివన్నమాట.ఈ ప్రోగ్రామ్స్ లో పాటలు పాడేవాళ్ళని చూస్తే ముచ్చటేస్తుంది.అంతలోనే ఒక విషాదం నన్ను అల్లుకుంటుంది.ఈ సమాజం నాలో ఉన్న ఒక గాయనిని ఎదగనివ్వలేదు.అందుకే నాకు ఈ సమాజం అంటే ఏవగింపు కలిగింది.అసలు నేను కూడ నక్సలైట్లలో కలసిపోదామనుకున్నాను, కాని అది మన ఒంటికి సరిపోయే వ్యవహారం కాదని ఆ ఆలోచనని విరమించుకున్నాను.నేను ఎందుకు ఇంత భాదపడుతున్నానో తెలియాలంటే మాత్రం గుండ్రం గుండ్రంగా తిరిగి ఫ్లాష్ బ్యాక్ లోకి వెళ్ళాల్సిందే.

నాకు చిన్నప్పట్నుంచి మంచి సింగర్ అనిపించుకోవాలనే ఉబలాటం చాలా ఎక్కువ.ఒకసారి ఏదో పుస్తకంలో చదివాను,ఒక మనిషి మనసుని చేరుకోవాటనికి సులువైన రెండు మార్గాలు,ఒకటి మంచి భోజనం చేసి పెట్టడం.రెండు,వాళ్ళు అలసట మర్చిపోయేలా చక్కగా పాట పాడి వినిపించడం.మొదటిది ఎలాగు మనకి చేతకాదు కాబట్టి,బాగా పాటలు పాడి అందర్ని పడగొట్టేయాలన్నది నా ప్లాన్ అన్నమాట.అనుకున్నదే తడవుగా దూరదర్శన్లో ప్రతిరోజు వచ్చే లలిత సంగీత కార్యక్రమాలన్ని జాగ్రత్తగా ఒక్కటి కూడ మిస్సవ్వకుండ చూసేదాన్ని.అప్పట్లో నాకొక గొప్ప సందేహమొచ్చింది.కొన్ని పాటల్ని ఏమో లలిత గీతాలు అనేవారు.ఇంకొన్నింటిని యుగళగీతాలు అనేవాళ్ళు.మా అమ్మనడిగితే లలిత సంగీతం అంటే ఒక్కరే పాడుతారు,యుగళగీతాలంటే Duet అని చెప్పింది.కాని నాకిప్పటికి డౌటే! ఈ క్లాసిఫికేషన్ నాకు ఎప్పుడు అర్దమవుతుందో ఏమో? ఏది ఏమైనా,కొన్ని రోజుల ప్రాక్టిస్ తరవాత మా ఇంట్లో ఉన్న డొక్కు టేప్ రికార్డర్ లో మా అమ్మ నా పాట రికార్డ్ చేసింది.(నా గొడవ భరించలేక రికార్డ్ చేసారు అని చదువుకోగలరు) నేను చాలా ఉత్సాహంగా "మిలే సుర్ మేరే తుమ్హారా.." పాడి 'నా పాట హిట్టు' అని అనుకుంటు రీ-ప్లే బటన్ నొక్కాను."కె..వ్..వ్..వ్..వ్" ఇది నా గొంతు కాదు!! ఈ రికార్డింగ్ ఏమో కాని,ఇంట్లో మన ఇమేజికి ఘోరమైన డామేజి జరిగింది.ఆ తరవాత ఇప్పటివరకు నేను ఎప్పుడు నా వాయిస్ ని రికార్డు చెయ్యలేదు.

స్కూల్ లో మేము ముగ్గురం ఫ్రెండ్స్ ఉండేవాళ్ళం.క్లాస్ లో మొదటి మూడు ర్యాంకులు మా ముగ్గురివే. సుజాత,సునీత,నేను అన్నింట్లో ఒకరికొకరం గట్టి పోటి.కాకపోతే వాళ్ళిద్దరు పాటలు కూడ చాలా బాగా పాడతారు. శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకోకపోయినా,ఏపాటనైనా సరే రెండుసార్లు వింటే చాలు పాడేసేవాళ్ళు. మేము ఎప్పుడు కలిసే ఉండటం వల్ల స్కూల్ లో టీచర్లందరు నేను కూడ పాడతానని అనుకునేవాళ్ళు. మాకు స్కూల్ లో రోజు ఉదయం ప్రార్ధనలో పాటలు పాడటానికి నాలుగు టీమ్స్ చేసారు. ఆ రోజు పాటలు పాడాల్సిన తొమ్మిదో తరగతి అక్కయ్యలు రాకపోతే,మా P.E.T సార్ మైక్ లో సుజాత,సునీత,క్రాంతి రావాలి అని పిలిచారు. నాకు రెండు లైన్ల అవతల నిల్చున్న మా అక్క షాక్ కొట్టినట్టు,నన్ను చూసి "కొంపదీసి నువ్వు పాడతావా ఏంటి" అని అడిగింది.నా మనసు మళ్ళీ అతుక్కోవడానికి వీలు లేకుండా చిన్న చిన్న ముక్కలైపోయింది.

ఇన్ని అవమానాలు,అగచాట్ల మధ్య ఒక సుముహూర్తాన నేను ఇంజనీరింగ్ లో జాయిన్ అయ్యాను. ఆ రోజే మొదటిరోజు.కాలేజిలోనే హాస్టల్ ఉంది.అందరి అమ్మానాన్నలు వచ్చి పిల్లలందర్ని దిగబెట్టి కొట్టుకోవద్దని జాగ్రత్తలు చెప్పి సాయంత్రం ఐదింటికల్లా వెళ్ళిపోయారు. ఒక గంట తరవాత అమ్మాయిలందరం హాస్టల్ మెట్ల మీద కూర్చున్నాం.అందరం ఒకర్ని ఒకరు పరిచయం చేసుకుంటున్నాం.ఇంతలో కార్తీక లక్ష్మి అనే అమ్మాయి నాపేరు అడిగింది.నేను పేరు చెప్పాను.వెంటనే "హే,నీ వాయిస్ చాలా టిపికల్ గా ఉంది" అని అంది. 'Not again!!' అని అనుకొని,టిపికల్ అంటే బాగుందనా,బాగాలేదనా అని అడిగాను.అర్ధంకాని నవ్వొకటి నవ్వింది.టిపికల్ అంటే టిపికల్, బాగుంది బాగాలేదు అని కాదు అంది."an electron is missing in your outer most orbit" అని చెప్పింది. 'వార్ని..దెబ్బకొట్టిందిరా' అని అనుకొని నోరు మూసుకున్నాను. తరవాత రోజు క్యాంపస్ లో సీనియర్స్ చాలా మందిని పాట పాడమని అడిగారంట.నన్ను ఒక్క వెధవ కూడ పాట పాడమని అడగలేదు.అసలు వీళ్ళేమి సీనియర్స్? ఇదేం ర్యాగింగ్ అని భాదపడ్డాను. ఇంటర్లో ఉన్నప్పుడు ర్యాగింగ్ గురించి కథలు కథలుగా చెప్పుకునేవాళ్ళం.ఇక్కడికొచ్చి చూస్తే ర్యాగింగ్ లేదు నా మొహం లేదు.

ఇంజనీరింగ్ అయిపోయాక అదృష్టం నన్ను ఎడమకాలుతో తన్నింది.ఆ దెబ్బకి నేను వైజాగ్ నేవి సర్వీసెస్ సెంటర్ లో వచ్చి పడ్డాను.అక్కడ దగ్గర దగ్గర ఒక యేడాది పాటు ఉద్యోగం వెలగపెట్టాను.నేను అద్దెకుండే ఇంటి ఓనర్ ప్రతి గురువారం సాయిబాబ భజన అంటూ భీభత్సమైన గొంతేసుకొని మైకులో పాడి చావదొబ్బేవాడు. ఇంక మా టీమ్ లో సుభాష్ అని ఒక బీహారీ ఉండేవాడు.అమ్మో,వీడు చాలా డేంజర్ మనిషి.పాటలు చాలా బాగా పాడతానని సొంత డబ్బా కొట్టుకొనేవాడు. ఒకరోజు "కిశోర్ కుమార్ వాయిస్ నా వాయిస్ లాగ ఉంటుంది" అని చెప్పాడు.నేను డంగైపోయాను. "నీ వాయిస్ కిశోర్ కుమార్ వాయిస్ లాగా ఉంటుందా లేక కిశోర్ కుమార్ వాయిసే నీ వాయిస్ లాగా ఉంటుందా" అని అడిగాను. మళ్ళీ అదే కూత కూసాడు. ఇక వీడితో మాట్లాడటం అనవసరం అని అనుకున్నాను. ఒకరోజు ఆఫీస్ అయిపోయాక నేను చాలా హుషారుగా ఏదో పాట పాడుతూ మెట్లు దిగుతున్నాను.నా పక్కనుండి వెళ్తున్న మా టీమ్ లీడర్ శ్యామ్ తూలి పడిపోయినట్టు యాక్షన్ చేసి "అమ్మో,నువ్వు ఇంక ఎప్పుడు పాటలు పాడకు" అని చెప్పాడు.

కాని బాగా ఆలోచించినప్పుడు నాకనిపిస్తుంది,కడుపులో కెలికేసినట్టు పాడే రమణ గోగుల, చక్రి, R.P.పట్నాయక్ వీళ్ళందరికన్నా నేను బాగానే పాడతాను అని. ఈమధ్య Zoom TV లో చూపించారు,జూహి చావ్లా శాస్త్రీయ సంగీతం నేర్చుకొని తన మొదటి ప్రదర్శన ఇచ్చింది.ఇది చూడగానే నాకు బుర్రలో బల్బు వెలిగింది. మనం కూడ ఇంకో రెండు మూడేళ్ళు ఉద్యోగం చేసి డబ్బు పోగుచేసి ఫుల్ టైమ్ సంగీతం నేర్చుకొని ప్రదర్శన ఇవ్వాలని డిసైడ్ చేసేసుకున్నాను. అప్పుడప్పుడు నాకు ఒక కలొస్తుంది.నా మొదటి ప్రదర్శనకే Standing Ovation సంపాదించేసినట్టు.ఏదో ఒక రోజు నా కల నిజమవుతుంది.ఇన్ని రోజులు నా పాటని,నన్ను చూసి నవ్విన వాళ్ళంతా నా ఆటోగ్రాఫ్ కోసం ఎగబడతారు అప్పుడు.ఇది సత్యం,తథ్యం,నిత్యం.ఇదే నా రహస్య ఎజెండా.కొంచెం ఎక్కువయ్యిందా??

Sunday, September 16, 2007

అమ్మో..సిద్ధుగాడు

సిద్ధుగాడు ఉరఫ్ సిద్ధార్ధ.మా అక్క ముద్దుల కొడుకు.వాడి వయస్సు రెండున్నర సంవత్సరాలు.మా ఇంట్లో నేనే చిన్నదాన్ని.నా తరవాత దాదాపు ఇరవై సంవత్సరాల తరవాత మళ్ళీ మా ఇంట్లో ఒక చిన్నపిల్లాడు వచ్చాడు.చాలా రోజుల తరవాత చిన్నపిల్లల్ని పెంచడం రావల్సినందునో లేక మా అమ్మావాళ్ళకి మగపిల్లల్ని పెంచిన అలవాటు లేకపోవటం వల్లనో కాని వాడు ఏది చేసినా అందరికి అదో పెద్ద విచిత్రంగా కనపడుతుంది.అసలు సిద్ధుగాడికి ఆరునెలలు వచ్చేదాక ఇంట్లో ఒక్కరోజు కూడ ఏడుపు వినిపించలేదు.ఎప్పుడో టీకాలంటు ఇంజక్షన్ వేసిన రోజు తప్ప ఎప్పుడు ఏడ్చేవాడు కాదు.అప్పట్లో మావాళ్ళకి అదో పెద్ద గొప్ప.అందరు కలసి వాడికి బుద్దిమంతుడు,మంచి బాలుడు వగైరా బిరుదులు ఇచ్చేసారు.కాని తరవాత తరవాత వాడు చేసే పనులు చూసి అందరు ముక్కున వేలు వేసుకున్నారు.తొందరపడి బిరుదులు ఇచ్చేసామా అని భాదపడ్డారు.

సిద్ధుగాడు కామ్ గా ఉన్నాడంటే దేనికో మూడిందన్నట్లే.మా ఇంట్లో ఫ్రిజ్ ఎప్పుడో నేను మూడవ తరగతిలో ఉన్నప్పుడు కొన్నారు.ఇప్పుడంటే ఎయిర్ కంప్రెసర్ ఫ్రిజ్ అడుగు భాగాన ఇచ్చి అవుటర్ ఫ్రేమ్ అంతా నీట్ గా కవర్ చేస్తున్నాడు కాని,మా ఫ్రిజ్ కి కంప్రెసర్ వెనకవైపు ఓపెన్ గానే ఉంటుంది.వీడెకేదో పనున్నట్లు ఎప్పుడు ఆ కంప్రెసర్ లో వేలు పెట్టి గెలుకుతూ ఉంటాడు.వాడు మా ఇంట్లో ఉన్నన్ని రోజులు మేము ఫ్రిజ్ వాడము.అది ఎండాకాలమైనా ఇంకా ఏకాలమైనా వాడొస్తే ఫ్రిజ్ మూల పడాల్సిందే.టమోటాల్ని పిసికి మంచినీళ్ళ బిందెలో వేస్తాడు.చెప్పులు బయట పడేస్తాడు.పట్టుచీరల మీద కొబ్బరినూనె ఒలకపోస్తాడు.టీవి రిమోట్ ని నేలకేసి బాదుతాడు.పెన్సిల్ తో గోడలమీద మోడ్రన్ ఆర్ట్ చెక్కుతాడు.ఒకటా రెండా వాడు చేసే పనులు.వాడొస్తున్నాడంటే "అమ్మో,సిద్ధుగాడు వస్తున్నాడు" అని అనాల్సిందే ఎవ్వరైనా.వాడు ఇంత అల్లరి చేసినా మా అమ్మ మాత్రం వాడ్ని ఒక్క మాట అనదు.పైపెచ్చు "కన్నయ్యా" అని పిలుచుకుంటుంది.అసలు మా అమ్మ సపోర్టు చూసుకొనే వాడు ఇంకాస్త ఎక్కువ అల్లరి చేస్తాడు.సిద్ధుగాడికి,నాకు ఒక్క క్షణం పడదు.మా అమ్మ ఏమో "పసిపిల్లాడితో నీకేంటే ఎప్పుడు గొడవ,వాడ్ని గిల్లుకోపోతే నీకు ప్రశాంతంగా ఉండదా?" అని అంటుంది.అమ్మో వాడు పసిపిల్లడా? కాదు పిల్ల రౌడి.అయినా వాడ్ని నేను గిల్లుకోను,వాడే నన్ను గిల్లుకుంటాడు.

సిద్ధుగాడు ప్రస్తుతం గోవాలో ఉంటున్నాడు.మా బావగారికి(సిద్ధువాళ్ళ నాన్న) చదువుకోవటం అంటే చాల ఇష్టం.ఎప్పుడు ఏవో పరీక్షలు రాసి డిగ్రీల మీద డిగ్రీలు చదివేస్తుంటారు.ఆయన దేన్నయినా సహిస్తారు కాని ఆయన పుస్తకాల్ని ఎవరయినా ముట్టుకుంటే మాత్రం అస్సలు ఊరుకోరు.ఒకరోజు రాత్రి ఆయన చదువుకొంటుంటే సిద్ధుగాడు వెళ్ళి,"నాన్న,సిద్ధు సదుతా" అని అనేసరికి వాళ్ళ నాన్న "అమ్మో,నా కొడుక్కి చదువుకోవాలనే మూడొచ్చింది" అని రెచ్చిపోయి మరీ వన్,టూ,త్రీ..నేర్పించారంట.తరవాత ఆయన చదివే పుస్తకంలో పేజి అడుగున పేజి నంబర్ 39 అని రాసి ఉంటే మా బావగారు అది చూపించి "థర్టీ నయిన్" అని మూడు నాలుగుసార్లు పలికించారంట.చివరికి కష్టపడి "తత్తి నై" అనటం నేర్చుకున్నాడు సిద్ధుగాడు.అంతవరకు బాగానే ఉంది.మరుసటి రోజు ఉదయం మా బావగారు ఇంట్లో లేరంట,మా అక్క వంటింట్లో ఏదో పనిలో బిజీగా ఉందంట.వీడు అంతకు ముందురోజు చదివిన పుస్తకం దొరికించుకొని చక్కగా గది మధ్యలో కూర్చొని "తత్తి నై" అని అనటం ఒక పేజి చింపటం,మళ్ళీ "తత్తి నై" అనటం ఇంకో చింపటం.ఇలా ఒక పది,పదకొండు పేజీలు చింపేసాడంట.మా అక్క తేరుకొని వచ్చేలోపల జరగాల్సిన డామేజి జరిగిపోయింది.మా బావగారికి ఇంటికొచ్చి పుస్తకం చూసుకొన్నాక చాలా కోపమొచ్చిందంట.మా అక్కపైన,సిద్ధుగాడిపైన అలిగి రెండు రోజులు మాట్లడటం మానేసారంట.తరవాత మళ్ళీ మాములే.నాకు మా అక్కని ఎప్పుడన్నా ఏడిపించాలనిపిస్తే,ఫోన్ చేసి "మీ తత్తి నై గాడు ఏమి చేస్తున్నాడు" అని అడుగుతాను.మా అక్క భలే ఉడుక్కుంటుంది.

గత వారంరోజుల బట్టి సిద్ధుగాడు ప్లే-స్కూల్ కి వెళ్తున్నాడు.వాడ్ని ప్లే-స్కూల్ లో చేర్పించడానికి కూడ ఇంటర్వ్యూ ఉందంట.మా అక్క,బావగారు రాత్రి పగలు కష్టపడి ఎలాగో వాడ్ని ఇంటర్వ్యూలో పాస్ చేయించారు.స్కూల్ కి వెళ్ళిన రెండో రోజే క్లాస్ లో వేరే పిల్లడి చొక్కా చింపేసాడంట.సిద్ధుగాడి టీచర్ మా అక్కని పిలిపించి అరగంటసేపు క్లాస్ పీకి,ఆ చొక్కా చినిగిన వాళ్ళ అమ్మ కొంచెం డేంజర్ మనిషి అని చెప్పిందంట.ఆ భయంతో మా అక్క,సిద్ధుగాడు ప్రస్తుతం అఙ్ఞాతంలో ఉన్నారు.
(ఫోటోలో సిద్ధుగాడు,వాడి అత్త కూతురు నీతు)



Sunday, September 2, 2007

మా కాలని

సింగరేణిలో పనిచేసే ఉద్యోగులందరికి సంస్థ వారే క్వార్టర్లు ఇస్తారు.చిన్న చిన్న కాలనీలు ఏర్పాటు చేసి వారి వారి ఉద్యోగస్థాయిని బట్టి క్వార్టర్లు ఇస్తారు.అలా మేము ఇరవయి సంవత్సరాలు 8వ ఇంక్లైన్ కాలనిలో ఉన్నాము.చుట్టూ బోలెడన్ని క్వార్టర్లు,ఒక చిన్న షాపింగ్ కాంప్లెక్స్,బస్టాప్,బస్టాప్ దగ్గర బజ్జీల బండి,వెంకటేశ్వరస్వామి గుడి,సరస్వతి శిశు మందిరం స్కూల్,సింగరేణి హైస్కూల్,రిక్రియేషన్ క్లబ్,చిల్డ్రన్స్ పార్క్...(ఇంకా అటు ఒక పక్కకి నడచి వెళ్తే వైన్ షాప్ కూడా ఉంటుంది కాని నేను ఎప్పుడు వెళ్ళలేదు.) ఇలా అన్ని ఒక క్రమ పద్ధతిలో ఉంటుంది కాలని.చుట్టుపక్కల చిన్న చిన్న పల్లెటూర్లు ఉండేవి.పాలు,కూరగాయలు చిన్నచిన్న బుట్టల్లో,తోపుడు బండ్ల మీద పెట్టుకొని తెచ్చి అమ్మేవారు.కొంత పల్లెటూరి వాతావరణం,కొంత టవున్ వాతవరణం కలిపి, కలగాపులగంగా చాలా బాగుండేది మాకాలని.మరి అంతా ప్రశాంతంగా ఉంటే ఎలా? ఏదో ఒకటి ఉండాలి కదా.అప్పట్లో కరీంనగర్,వరంగల్,ఆదిలాబాద్ జిల్లాల్లో అన్నల ప్రభావం చాల ఎక్కువగా ఉండేది.ఇప్పుడంటే మావోయిస్టులని పేరు మార్చుకున్నారు కాని గతంలో రాడికల్స్ అని,నక్సలైట్లు అని పిలిచేవాళ్ళు.మరీ ముద్దొస్తే "అన్నలు" అని పిలిచేవాళ్ళు.

వీళ్ళ ప్రభావం ఎంతగా ఉండేదంటే భార్యాభర్తల గొడవల దగ్గర్నుండి బొగ్గుగనుల్లో ప్రొడక్షన్ కి సంబంధించిన విషయాల వరకు అన్నింట్లో తల దూర్చేవాళ్ళు.అసలు గనుల్లో పనిచేసే కార్మికుల్లో ఈ అన్నల తమ్ముళ్ళు చాలా మందే ఉండేవాళ్ళు.ఈ అన్నలకి అప్పుడప్పుడు ఎందుకు కోపమొచ్చేదో కాని, కోపమొచ్చినప్పుడు ఎవరో ఒక ఆఫీసర్ని కిడ్నాప్ చేసి వాళ్ళ డిమాండ్లు ఒక కాగితం మీద రాసి ఆ ఆఫీసర్ ఇంటి గోడ మీద అతికించటం కాని, లేకపొతే ఆ ఇంటావిడ చేతిలొనో పెట్టి వెళ్ళేవారు.ఇక ఆ కిడ్నాప్ అయిన ఉద్యోగి ఇల్లు చేరే వరకు ఆఫీసర్ల భార్యల ర్యాలీలు,ఈనాడు జిల్లా మధ్య పేపర్లో వీళ్ళ ఫోటోలు,పోలిసుల హడావిడి అంతా టెన్షన్ టెన్షన్.నేను ఏడవ తరగతి చదివేటప్పుడు సింగరేణి కార్మిక సంఘాల ఎన్నికలు,జనరల్ ఎలక్షన్స్ రెండు నెలల తేడాతో ఒకేసారి జరిగాయి.అన్నలేమో ఎన్నికలు జరగటానికి వీల్లేదంటూ అల్టిమేటం ఇచ్చేసారు.పోలింగ్ బూత్ లు పేల్చేస్తామని వార్నింగ్ ఇచ్చారు.ఎన్నికలు ఎలాగయినా జరిపిస్తామని పోలిసులు కూడా శపథం చేసారు."ఎలా జరిపిస్తారబ్బా?" అని అనుకుంటూ ఉండగానే "ర్యాపిడ్ యాక్షన్ ఫోర్స్ పోలిసులు" అంటూ సింగరేణి కమ్యూనిటి హాల్లో దిగబడ్డారు.వీళ్ళు కూడా వచ్చాక కాలనీవాళ్ళ పరిస్థితి పెనం మీద నుండి పొయ్యిలో పడిన చందాన తయారయ్యింది.

ఈ ర్యాపిడ్ యాక్షన్ వాళ్ళని చూస్తేనే చాలు ఎంత భయమేసేదంటే,ఒక్కొక్కడు ఆరు అడుగుల పైనే ఉండేవాళ్ళు.నల్ల డ్రస్సులు వేసుకొని,తలకి ఎర్రరంగు గుడ్డ కట్టుకోనే వాళ్ళు.ఎక్కువగా పంజాబీలే ఉండేవాళ్ళు.మూడేళ్ళ పాప దగ్గర్నునుండి, అరవై ఏళ్ళ ముసలి వాళ్ళ వరకు ఆడవాళ్ళు కనిపిస్తేచాలు ఎంత వెకిలి వేషాలు వేసేవారో.వీళ్ళ పుణ్యమా అని ఆడపిల్లల్ని ఉదయాన్నే ట్యూషన్లకి,యోగా,డ్యాన్స్ క్లాస్ లకి పంపించటం మానేసారు.ఈ నల్ల పోలిసులు బస చేసిన కమ్యూనిటి హాల్ మా ఇంటికి నాలుగు అడుగుల దూరంలోనే ఉండేది.వీళ్ళ భయానికి మరీ మమ్మల్ని ఇంటిముందు కూడా ఆడుకోనిచ్చేవారు కాదు అమ్మా వాళ్ళు.

అందరు భయపడి చచ్చే ఈ పోలిసులకి మా KP గాడు మంచి ఫ్రెండు అయ్యాడు.వీడికి సంవత్సరంలో 365 రోజుల్లో 360 రోజులు కడుపు నొప్పి వచ్చేది.ఎప్పుడు స్కూల్ కి సరిగ్గా వచ్చేవాడు కాదు.ఏంటని అడిగితే అపెండిసైటిస్ నొప్పి అని చెప్పేవాడు.రోజు మాత్రం సైకిల్ తొక్కుకుంటూ పోలిసులున్న కమ్యూనిటి హాల్ కి వెళ్ళేవాడు.పోలిసులు ఒకసారి KPకి చేపల కూర కూడ చేసి పెట్టారంట.ఒకరోజు కమ్యూనిటి హాల్ బయటి గోడలకి అన్నలు తెలుగులో రాసి ఉన్న కాగితాల్ని అంటించి వెళ్ళారు.నల్ల పోలిసులు KPవాళ్ళింటికొచ్చి KPని తీసుకొని వెళ్ళి అవి చదివించి హిందీలో చెప్పించుకున్నారు.

పార్టీల వాళ్ళు నక్సలైట్లకి భయపడి ప్రచారం కూడా పెద్దగా చెయ్యలేదు.అప్పట్లో కాంగ్రెస్ కి మా దగ్గర మంచి సపోర్ట్ ఉండేది.ప్రచారం చేసినా చెయ్యకపోయినా కాంగ్రెస్సే గెలిచేది.మొత్తానికి ఒకటి,రెండు మందుపాతర పేలుళ్ళ మధ్య ఎలక్షన్స్ జరిగాయి.కాంగ్రెస్ సిట్టింగ్ MLA శ్రీపాదరావు గారు గెలిచారు.ఆ తరవాత కొన్నాళ్ళకు నల్ల పోలిసులు వెళ్ళిపోయారు.కొన్నాళ్ళకి అంతా సద్దుమణిగింది అని అనుకొంటుండగా అన్నలు శ్రీపాదరావు గారి కారు పేల్చేసి ఆయన్ని చంపేసారు.మళ్ళీ ఎన్నికలు జరిపించాల్సి వచ్చింది.తరవాత శ్రీపాదరావు గారి అబ్బాయి శ్రీధర్ MLA అయ్యారు.మేము ఆ కాలనీ నుండి వచ్చేసి దాదాపు ఎనిమిది సంవత్సరాలు అవుతుంది.మొన్నామధ్య స్కూల్ లో నాతోపాటు చదువుకున్న నా ఫ్రెండు కలసినప్పుడు ఇవన్ని మాట్లడుకున్నాము.ఇప్పుడు కాలనీ కూడ చాలా మారిపోయిందంట.మాతో కలసి చదివిన వాళ్ళు కాని,మాకు పాఠాలు చెప్పిన టీచర్లు కాని ఎవ్వరు ఇప్పుడు ఆ కాలనీలో ఉండటంలేదంట.ఇప్పుడు కాలనీ ఎలా ఉందో చూడాలనిపిస్తుంది.ఎప్పుడయినా టైమ్ చూసుకొని ఒక్కసారి మా కాలనీ కి వెళ్ళాలి.మాటల మధ్యలో తెలిసిందేమిటంటే KP ఇప్పుడు అమెరికాలో సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ అంట.

Tuesday, July 24, 2007

కాఫీ టేబుల్

నిన్న సాయంత్రం,టైం చూస్తే 5.40 అయింది.అబ్బా ఇంకా అరగంట యాక్షన్ చెయ్యాలి అని అనుకుంటున్నాను.ఇంతలో మా టీమ్ అంతా కలసి కాఫీహాల్ కి వెళ్ళాలని డిసైడ్ చేసారు.మనకి కావల్సింది కుడా అదే కదా! రెండు నిమిషాల్లో అందరం కాఫీ హాల్లో ప్రత్యక్షమయ్యాము.(అదే స్టేటస్ మీటింగ్ అంటే మాత్రం ఒక్కరు కూడ టైంకి రారు) రెండు టేబుల్స్ ని కలిపి ఒక సర్కిల్ లాగా కూర్చున్నాము.ఒకసారి మా గ్రూప్ మేనేజర్ వచ్చి "మీరు బాగుపడరు" అన్నట్టు ఒక చూపు చూసి వెళ్ళిపోయాడు.ఇలాంటివన్ని మనమెప్పుడు పట్టించుకున్నాము కాబట్టి.ఏదో ఇంటర్మీడియట్లో,ఇంజనీరింగులో చేరిన కొత్తలో కాస్త రోషం,పౌరుషం ఉండేవి.తరవాత తరవాత నెమ్మదిగా నేను కూడ జనజీవన స్రవంతిలో కలసిపోయా.

కాసేపు ప్రాజెక్ట్, న్యూ రిలీజ్, బగ్ ఫిక్సింగ్ ల గురించి మాట్లాడాక,"వారానికి ఆరు పనిదినాలు" గురించి చర్చ జరిగింది.విప్రో వాళ్ళకి ఇ-మెయిల్ కుడా వచ్చేసిందంట!! ఎప్పట్నుంచి అమలుచేస్తారో మాత్రం ఇంకా తెలియదు.సడన్ గా శరవనన్ కి YSR - చంద్రబాబు నాయుడు గుర్తొచ్చారు.వాళ్ళిద్దరు ఎందుకు ఎప్పుడు ఏదో ఒకటి అనుకొని టీవీల్లోకి ఎక్కి జనాల్ని హింసిస్తారుఅని అడిగాడు.మరి టీమ్ లో నేను ఒక్కదాన్నే తెలుగు కాబట్టి నేనే సమాధానం చెప్పాలన్నట్లు అందరు నన్నే చూసారు."వాళ్ళిద్దరు అందరి ముందు తన్నుకుంటారు,సింగపూర్ లో మాత్రం కలసి రెస్టారెంటు బిజినెస్ చేస్తారు." అని చెప్పాను.బిజినెస్ సంగతి నాకు మా ఫ్రెండు ఎవరో చెప్పారు.అది ఎంతవరకు నిజం అనేది మాత్రం నాకు తెలియదు.

ఇక మా కబుర్లు జోరందుకున్నాయి.ఈ మధ్యే మాటీమ్ మేట్ అర్షద్ కి పెళ్ళి సెటిల్ అయ్యింది.ఇంకేం,ఏ ప్రొఫెషన్ వాళ్ళకి ఎవరు సరిగ్గా సూట్ అవుతారో చాలా రీసెర్చి చేసాడు.ఈ మొత్తం రీసెర్చిలో నాకు ఒక ఇంట్రెస్టింగ్ పాయింట్ దొరికింది.డాక్టర్లు ఎప్పుడు తమని తాము ప్రపంచానికి రెండు ఇంచుల పైన ఊహించుకుంటారంట,మరి సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్లు తమని తాము రెండు ఇంచుల కింద ఊహించుకుంటారంట.ఇక ఈ నాలుగు ఇంచుల తేడాతో వాళ్ళకి పెళ్ళి చేస్తే ఆ ఇల్లు నరకమేనంట! నాకు కూడ ఇది కొంతవరకు నిజమేననిపించింది.ఎందుకంటే నాకు కూడ ఇద్దరు ముగ్గురు డాక్టర్ ఫ్రెండ్స్ ఉన్నారు.వాళ్ళెవ్వరికి కూడ కళ్ళు ఉండాల్సిన స్థానంలో ఉండవు.(నా మాటలు ఎవరినైనా నొప్పిస్తే క్షమించాలి)

తరవాత స్ట్రెస్ ని ఎలా అధిగమించాలి అనే విషయంపై లెక్చర్ ఇచ్చి మమ్మల్ని enlight చేసాడు అర్షద్.మనసు బాగోలేనప్పుడు రుచికరమయిన భోజనం తయారు చేసి,ఫ్రెండ్స్ అందరికి ఫోన్ చేసి ఇంటికి పిలిచి భోజనం పెట్టాలంట.భోజనాలయ్యాక నార్త్ ఇండియన్స్ అయితే గోవిందా సినిమా,తమిళియన్స్ అయితే విజయకాంత్ సినిమా,మనమయితే బాలక్రిష్ణ సినిమా చూడలంటా.సైకాలజి ప్రకారం..పెద్ద కష్టం వచ్చినప్పుడు చిన్న కష్టాల్ని తొందరగా మర్చిపోతారంట.కాబట్టి ఆయా హీరోల సినిమాలు చూసి మనం మన కష్టాల్ని మర్చిపోతామన్నమాట.కాకపోతే ఇలాంటి సాహసాలు చేసేటప్పుడు తగిన జాగ్రత్తలు తీసుకోవాలి మరి.ఎట్టి పరిస్థితుల్లో కూడ ఈ హీరోల సినిమాలు ఒంటరిగా చూడకూడదు.12 సంవత్సరాలలోపు పిల్లలు ఇలాంటి సినిమాలు చూడకుండా జాగ్రత్తపడాలి.

హా..ఆరు గంటలయ్యింది.ఇంక నాన్ స్టాప్ యాక్షన్ కట్టిపెట్టి అందరం ఎవరి ఇళ్ళకి వాళ్ళం బయలుదేరాము.మొత్తానికి "A lot can happen over coffee" అనేదానికి 100% న్యాయం చేసి ఈ ఎపిసోడ్ ని ముగించాము.

Monday, July 2, 2007

కథ కంచికి,మనం ఇంటికి

గతవారం నేను నా friends కలసి కంచికి వెళ్ళాము.కంచి బెంగుళూరు నుండి 240 కి.మీ, చెన్నై నుండి 75 కి.మీ దూరంలో ఉంటుంది.కంచి ప్రయాణం అనుకున్నప్పట్నుంచి ఏదో ఒక అవాంతరం వచ్చి పడుతూనే ఉంది.ఎలాగైనా కంచికి వెళ్ళాల్సిందేనని బయలుదేరి వెళ్ళాము.బెంగుళూరు మెజెస్టిక్ బస్టాండులో మేము టిక్కెట్టు రిజర్వ్ చేయించిన బస్సు కనుక్కొని ఎక్కి కూర్చొనేసరికి పెద్దలు కనిపించారు.టిక్కెట్ లో రాసిఉన్న ప్లాట్ ఫామ్ పైన కాకుండా బస్ ఎక్కడో ఆపాడని డ్రైవర్ తో పెద్ద గొడవ పెట్టుకొని మరీ బస్ ఎక్కాము.డ్రైవర్ మమ్మల్ని గుర్రు గుర్రుమని చూసాడు.ఎంక్వైరి కౌంటర్ లో కనుక్కుంటే,రాత్రి 10 గంటలకి బెంగుళూరు నుండి బయలుదేరితే ఉదయం 5 గంటలకళ్ళా కంచికి చేరుతామని చెప్పారు.ఒక గంట కంచి బస్టాప్ లో timepass చేసి హొటల్ లో రూమ్ తీసుకొని ఫ్రెష్ అయ్యి అమ్మవారి దర్శనానికి వెళ్ళవచ్చనేది మా ప్లాన్.

బస్ బయలుదేరింది. బస్ లో "ఉన్నలే..ఉన్నలే"(తెలుగులోకి కూడ డబ్బింగ్ చేసారు కాని నాకు సినిమా పేరు గుర్తులేదు.) కష్టపడి తమిళ్ అర్ధం చేసుకొని సినిమా మొత్తం చూసి,మనకి తమిళ్ అర్ధం అవుతుందని జబ్బలు చరుసుకొని అలసిపోయి చిన్న కునుకు తీస్తున్నాము.అప్పుడే డ్రైవర్ "కాంజీపురం" అని అరిచాడు.టైమ్ చూస్తే రాత్రి 2.50. "ఏంటి అప్పుడే కాంజీపురం వచ్చేసిందా? ఉదయం 5 గంటలవుతుందని చెప్పారు మాకు" అని డ్రైవర్ని అడిగాను.వాడు నన్ను కోపంగా చూసి తమిళ్ ఏదో అన్నాడు.(ఇప్పుడు తమిళ్ అర్ధం కావటం లేదేంటి చెప్మా!!) బస్టాండులో దిగుతాము అంటే,బస్టాండుకి బస్ వెళ్ళదని చెప్పాడు.ఇక ఆ అర్ధరాత్రి వాడితో గొడవ పెట్టుకొనే ఓపిక లేక బస్సు దిగాము.అప్పటికే సన్నగా చినుకులు పడుతున్నయి."ఏం చేద్దాం?" అని అనుకుంటుండగానే చినుకులు కాస్తా పెద్ద వర్షం అయ్యింది.ఎదురుగా ఉన్న ICICI ATM దగ్గరికి పరిగెత్తాము.

ATM కి కన్నం వెయ్యటానికి వచ్చాము అనుకున్నాడో ఏంటోగాని అక్కడున్న సెక్యురీటి గార్డు ఎంత మాట్లాడించినా మాట్లాడలేదు మాతో.ఆ ATM ని ఆనుకొని ఏదో ఆఫీసు ఉంది.తీరా చూస్తే "కంచి కామకోఠిమఠం" అని రాసి ఉంది.ఒక రెండు గంటలు అక్కడే మఠం మెట్లమీద కూర్చున్నాము.అప్పటికి వర్షం కాస్త తగ్గింది,టైమ్ కూడ ఉదయం 5గంటలు కావొస్తుంది.లేచి హొటల్ వెతుకుదామని బయలుదేరాము.దారినపోయే ఒక దానయ్యని అడిగాము మంచి హొటల్ ఎక్కడుదంని,ఒక సందు చూపించి వెళ్ళిపోయాడు.ఆ సందులోకి వెళ్ళగానే అప్పటిదాక నిద్రపోతున్న కుక్కలన్ని(లెక్క పెట్టలేదు కాని చాలా ఉన్నాయి,ఒక 15-16 ఉండొచ్చు) అరవటం మెదలుపెట్టాయి.గతంలో ఒకసారి నా టీమ్ మేట్ అర్షద్ "కుక్కలు-వాటి మనస్తత్వం" అనే అంశం మీద నన్ను educate చేసాడు.చప్పున అర్షద్ చెప్పిన చిట్కా ఒకటి గుర్తొచ్చింది. ఎప్పుడయినా కుక్క మనల్ని చూసి మొరిగితే మనం కదలకుండా నిల్చోవాలంట.అప్పుడు వాటి ego సాట్సిఫై అవుతుందంట,అప్పుడు మనల్ని కరవకుండా,మనల్ని చూసి మొరగకుండా గమ్మున దాని దారిన అది వెళ్ళిపోతుందంట!! నేను నా ఫ్రెండ్స్ వెంటనే కదలకుండా నిల్చున్నాము.మా సమయస్పూర్తిని చూసి కుక్కలు ఆశ్చర్యపోయినట్టున్నాయి.ఒక్క క్షణం గ్యాప్ తీసుకోని మళ్ళీ భయంకరంగా మొరగటం మొదలుపెట్టాయి.అర్షద్ రీసెర్చి చేసి కనుక్కున్నదంతా తప్పని తేలిపోయింది.సరే అని మన పాత చిట్కా..చేతికి దొరికిన చిన్న చిన్న రాళ్ళు విసిరి బ్రతుకుజీవుడా అంటూ మళ్ళీ వచ్చి రోడ్ మీద నిల్చున్నాము .

రెండు గంటల్లో పది హొటల్స్ చూసాము,ఏ ఒక్కటీ నచ్చలేదు.చాలాసేపు తిరిగాక బస్టాండుకి దగ్గర్లో ఒక హొటల్ బాగున్నట్టనిపించి దాంట్లో దిగాము.గబగబా ఫ్రెష్ అయ్యి హైదరాబాద్ నుండి వచ్చిన మా ఫ్రెండ్ తల్లిదండ్రుల్ని రిసీవ్ చేసుకొని అందరం కలసి "కామాక్షి అంబాల్" దర్శనానికి వెళ్ళాము.దర్శనం చాలా బాగాజరిగింది.చేతిలో చిలుక,తలపై నెలవంకతో అమ్మవారు చాలా అందంగా ఉన్నారు.మార్కండేయ పురాణంలో కంచిని విశ్వానికి కేంద్రబిందువుగా పేర్కొన్నారంట!!(అమ్మవారి ఆలయంలో ఉన్న పెద్ద పూజారి చెప్పారు).కంచిలో ఎన్ని గుడులున్నాయంటే,అన్ని చూడాలంటే రెండు రోజులు పడుతుంది.ముఖ్యమయినవి మాత్రం బలి చక్రవర్తి ఆలయం,వినాయకుని ఆలయం(ఇవి రెండు అమ్మవారి ఆలయానికి సమీపంలోనే ఉన్నాయి),వరదరాజస్వామి పెరుమాల్ ఆలయం,ఇక్కడే సూర్యచంద్రులు,బంగారు బల్లి,వెండి బల్లి ఉంటాయి.ఈ ఆలయం మాత్రం కామాక్షి అమ్మవారి ఆలయం నుండి 5 కి.మీ దూరంలో ఉంటుంది.ఈ ఆలయలన్నింటిని మఠం ట్రస్టు వారే నిర్వహిస్తున్నారు.ఇక అతి ముఖ్యమయినది "కంచి కామకోఠి మఠం". మేము మఠానికి వెళ్ళేసరికి శ్రీ శ్రీ శ్రీ శంకర విజేయేంద్ర సరస్వతి స్వామీజి పూజ చేస్తున్నారు.మఠానికి సంబంధించినవి,ఆది శంకరాచార్యులవి వర్ణచిత్రాలు చూస్తుంటే అసలు టైమే తెలియదు.

ఇక ఆడవాళ్ళందరికి అత్యంత ఇష్టమయిన"షాపింగ్",అందునా పట్టుచీరలు.మేము రెండవ రోజంతా షాపింగ్ కే కేటాయించాము.ఎన్ని పట్టుచీరలో..రకరకాల రంగులు,అంచులు,కాంబినేషన్స్.అన్ని పట్టుచీరలు ఒకేసారి చూసేసరికి ఏది కొనుక్కొవాలో అర్ధం కాదు నాలాంటి వాళ్ళకి.అందుకే నేనేమి కొనుక్కోలేదు.తరవాత కాసేపు కంచి వీధులన్ని తిరిగి భోజనం చేసి బస్సెక్కి బెంగుళూరుకి బయలుదేరాము.అలా కంచి ప్రయాణం నాకు ఎప్పటికి గుర్తుండిపోయే ఎన్నో అనుభూతుల్ని మిగిలించింది.

Tuesday, June 19, 2007

గోవిందా...గోవిందా!!

మా ఆఫీసంతా నున్నగా,నిగనిగ మెరుస్తుంది.ఇంతకీ విషయమేటంటే,ఈరోజు ఉదయం ఆఫీసులో అడుగు పెట్టగానే వెంకటేశ్వర్ రావు ఎదురొచ్చాడు.ఒక్క క్షణం గుర్తుపట్టలేదు నేను.గుండు కొట్టించుకొని రామ్ గోపాల్ వర్మ సిన్మాలో సైడు విలన్ వేషాలు వేసేవాడిలా ఉన్నాడు."ఏంటీ,తిరుపతా?" అని అడిగాను.అవునన్నట్టుగా ఒక నవ్వు నవ్వాడు.

ఒక రెండు గంటలుపోయాక చూద్దును కదా,ఫైనాన్స్ డిపార్ట్ మెంటు లో ఇద్దరు,వేరే టీమ్ లో నా ఫ్రెండ్సు ఒక ఇద్దరు,cafeteria లోదగ్గర దగ్గర ఒక అయిదుగురు నార్త్,సౌత్ తేడా లేకుండా అందరు బోడిగుండు,బోసినవ్వులతో కనిపించారు.ఇంక నేను సస్పెన్స్ తట్టుకోలేక నా ఫ్రెండు ఆనంద్ ని "ఏంటి? గుండు కొట్టించుకుంటే మీ మేనేజర్ hike ఇస్తానన్నాడా?" అని అడిగాను.కిందపడి దొర్లి దొర్లి నవ్వాడు కాని సమాధానం చెప్పలేదు.ఏంటో ఇది గుండు సీజన్ కాబోలు అని అనుకున్నాను.

Thursday, June 14, 2007

పేరులో ఏముంది?

ఎలాగోలా ఒకటవ తరగతి పరిక్షలు రాసేసాను.ఎండాకాలం సెలవులు.ఒకరోజు నేను నాన్న దగ్గరికి వెళ్ళి "నాన్న,నాకు ఈ పేరు నచ్చలేదు,వేరే పేరు పెట్టండి" అని అడిగాను.అసలు పేరు మార్చుకోవాలన్న ఆలోచన ఎందుకు వచ్చందో మాత్రం నాకు గుర్తులేదు.అప్పుడు మానాన్న సికిందర్ అంకుల్ తో చెస్ ఆడుతున్నారు.(చెస్ ఆడేటప్పుడు నాన్న ప్రపంచాన్నే మర్చిపోతారు,అప్పుడు ఏమడిగినా కాదనరు) "సరేలే,ఇప్పుడు నువ్వెళ్ళి ఆడుకో" అని చెప్పి అప్పటికి నన్ను వదిలించుకున్నారు.

ఎండాకాలం సెలవులు అయిపోయాయి.స్కూల్ తెరిచారు.కొత్తపేరు సంగతి నాన్నకి మళ్ళీ గుర్తు చేసాను.నాన్న పేరు మార్చటం కుదరదని ఖరాఖండిగా చెప్పేసారు.నేను పేరు మార్చాల్సిందేనంటూ మంకుపట్టుపట్టాను.మానాన్న స్కూటర్ ఎక్కి స్పీడోమీటర్ మీద ఒక కాలు, ముందు సీట్ మీద ఒక కాలు పెట్టి సాగరసంగమంలో కమల్ హాసన్ లా తకిటతధిమి చేసా. ఇక లాభం లేదని మా నాన్న పేరు మార్చటనికి ఒక కండిషన్ పెట్టారు.ఇప్పుడున్న పేరు మొత్తం మార్చటానికి కుదరదు,కావలంటే దానికి ముందు వేరే పేరు తగిలించుకోమన్నారు.నేను "క్రాంతి" పెట్టుకుంటానని చెప్పాను.ఇంట్లో అందరూ "కీర్తి" అయితే ఇంకా బాగుంటుందని తీర్మానించారు.నేను ససేమీర అన్నాను.చేసేది లేక స్కూల్ రిజిష్టర్ లో నా పేరు "క్రాంతి కళ్యాణి" అని రాయించారు.అప్పట్లో మా కాలనీలో ఇదొక సంచలన వార్త.

ఇప్పుడిక అందరు నన్ను "క్రాంతి" అనో "కళ్యాణి" అనో పిలిస్తే ట్విస్ట్ ఏమి ఉంటుంది?స్కూల్ లో అయితే పేరు మార్పించారు కాని,ఇంట్లో పిలిచే పేరు మాత్రం మార్చరు కదా!ఇంట్లో నన్ను "చిట్టి","చిట్టి తల్లి" ఇలా రకరకాల పేర్లతో పిలుస్తారు.ఇన్నాళ్ళబట్టి పోరాడుతున్నాకాని ఆ పిలుపు మాత్రం మార్చలేదు నా అభిమానులు.నేను ఎప్పుడు అమ్మతో పోట్లాడుతాను,ఏ పింకి అనో,స్వీటీ అనో ఎందుకు పెట్టలేదని.అయినా ఇదేదో పెద్ద ఇంటర్నేషనల్ పేరు అయినట్టు నా కజిన్ ని కుడా చిట్టి అనే పిలుస్తారు.మేము ఇద్దరం ఒకేచోట ఉంటే పెద్దచిట్టి,చిన్నచిట్టి అని పిలుస్తారు.(పెద్ద పిచ్చయ్య,చిన్న పిచ్చయ్య లాగా)

ఇక ఇళ్ళ చుట్టుపక్కల ఉండే పిల్లలయితే మరీ దారుణంగా ఏడిపించేవాళ్ళు.అప్పట్లో దూరదర్శన్ లో ఒక నాటిక వచ్చేది."పైడితల్లి పిల్లకి టీకాలు లేవు,BCG సూదిమందులివ్వనే లేదు" అని.అది చూసి inspire అయిన పిల్లరాక్షసులందరు నన్ను మధ్యలో నిలబెట్టి చుట్టూ తిరుగుతా,చప్పట్లు కొడుతూ ఈ పాట పాడే వాళ్ళు.లేదంటే,"అంబేద్కర్ శతజయంతి అదేనోయి పర్వం,ఆనందపు బాటలోన నడిచే జాతి సర్వం", ఇలాంటి పాటలు పాడి నా చిన్న మనసును భాద పెట్టి రాక్షసానందం పొందేవాళ్ళు.వీళ్ళకి దడచి బయటకెళ్ళి ఆడుకోవటం కూడ మానేసాను నేను.

కరిష్మా కపూర్,కరీనా కపూర్ లని చూడండి,"లోలో","బేబో" అని ఎవ్వరికి అర్ధంకాని pet names పెట్టుకున్నారు.ఇది చూసి నాకొక బ్రహ్మాండమైన అవుడియా వచ్చింది.నేను కూడ నాకు future లో పుట్టబోయే పిల్లలకి "జోజో","బజ్జో" అని పెట్టాలని గట్టిగా నిర్ణయించేసుకున్నాను.

Wednesday, June 6, 2007

పదిరూపాయల నోటు

ఈ మధ్య నా ఫోటో ఆల్బమ్ చుస్తుంటే నా ఒకటవ తరగతి స్కూల్ ఫోటో కనిపించింది.అది చూడగానే ఆ ఫోటోతో ముడిపడి ఉన్న ఒక గమ్మతైన సంఘటన గుర్తొచ్చింది.అదే ఇక్కడ బ్లాగుతున్నాను,చదవండి మరి...

మా నాన్నగారు సింగరేణి బొగ్గు గనుల్లో ఇంజనీరుగా పనిచేస్తారు.నా చిన్నతనంలో మేము కరీంనగర్ జిల్లా,గోదావరిఖని ఇండస్ట్రియల్ ఏరియా,8వ ఇంక్లైన్ కాలనిలో ఉండేవాళ్ళం.ఇంట్లో చిన్నదాన్ని అవ్వటం వల్ల మా నాన్న నన్ను అతి గారాబం చేసేవారు.అప్పట్లో నేను "శాంతినికేతన్" బళ్ళో ఒకటవ తరగతి వెలగపెడుతున్నాను.అదే బళ్ళో మా అక్క ముడవ తరగతి చదువుతుండేది.మా ఏరియాలో వున్న పిల్లలందరికి కలిపి ఒక ఆటో ఏర్పాటు చేసారు స్కూల్ వాళ్ళు.నాకు ఆటోలో సీట్ పైన కూర్చోవాలని చాలా ఆశగా ఉండేది కాని,రాజేంద్ర ఉరఫ్ రాజుగాడు (వీడు నా క్లాసే కాని ఆటోలో వీడి వెధవ పెత్తనం ఏంటో నాకిప్పటికి అర్ధం కాదు.) ఏనాడు నన్ను ఆటోలో సీట్ పైన కూర్చోనిచ్చేవాడు కాదు.ఎప్పుడు సీట్ కి వెనకవైపు ఉన్న చెక్క మీద అవతలి వైపుకి తిరిగి కూర్చొని వెళ్ళేదాన్ని.ఇక బళ్ళో మనం చూపించే ప్రతిభ అంతా ఇంతా కాదు.ఒక్కరోజు కుడా నా స్కూల్ బ్యాగు,వాటర్ బాటిల్ నేను పట్టుకోలేదు.నా బ్యాగు,వాటర్ బాటిల్ కూడా మా అక్కే మోసుకొచ్చేది.నన్ను క్లాస్ లో కూర్చోబెట్టి,అంతకుముందు రోజు క్లాస్ లో నేను చేసిన వెధవ పనులు పరిష్కరించి తన క్లాస్ కి వెళ్ళిపోయేది.మా క్లాస్ లో నాది స్టాండర్డ్ ర్యాంక్.ఏ పరిక్ష పెట్టినాకాని నా ర్యాంకు నాకే ఉండేది.30వ ర్యాంకు.(మరి మా క్లాస్ లో ముప్పైయ్ మందే ఉండేవాళ్ళం) మా అక్కకేమో క్లాస్ లో ఎప్పుడూ మొదటి ర్యాంకు వచ్చేది.మా నాన్నతో ప్రోగ్రెస్ కార్డు మీద సంతకం పెట్టించుకునేటప్పుడు "నాన్నా! ఒకటి పెద్దదా,ముప్పైయి పెద్దదా? అంటే అక్క కన్నా నాకే మంచి ర్యాంకు వచ్చినట్టు కదా" అని అడిగేదాన్ని.నా తెలివికి మురిసిపోయి మా నాన్న సంతకం పెట్టేవాళ్ళు.మా అమ్మ ఏమో "మీరు అలాగే గారాబం చెయ్యండి, అది ఎందుకూ పనికి రాకుండా పోతుంది" అని మా నాన్న మీదా,నా మీదా కేకలేసేవారు.అప్పుడు నా ప్రతిభని గుర్తించని అమ్మ నాకు సూర్యకాంతం లాగా నాన్న శోభన్ బాబు లాగా కనిపించేవాళ్ళు.మా నాన్న మాత్రం నన్ను బాగా వెనకేసుకొచ్చేవారు.

ఒకరోజు మా టీచర్ గారు "రేపు మీ అందరిని ఫోటో దించుతారు,అందరు చక్కగా రెడీ అయ్యి రావాలి" అని చెప్పారు.అంతే తరవాత రోజు మా అమ్మని, ఆటోవాలా ని,రాజుగాడ్ని,మా అక్కని నేను పెట్టిన కంగారు అంతా ఇంతా కాదు.మా అమ్మతో స్కూల్ యూనిఫామ్ ఇస్త్రీ చేయించుకున్నాను.వేసిన జడలు నచ్చలేదని మళ్ళీ వేయించుకున్నాను.ఆ రోజు ఆటోవాలాతో,రాజుగాడితో పోట్లాడి మరీ ఆటోలో సీట్ మీద కూర్చున్నాను.స్కూల్ కి వెళ్ళాను,ప్రార్ధన అయిపోయింది.క్లాసులకి టీచర్లు వచ్చేసారు.ఎక్కడా ఫోటోల సందడే కనిపించలేదు.ఏంటో మనసంతా దిగాలుగా అయిపోయింది.ఈలోపు ఇంటర్వెల్ బెల్ కొట్టారు.క్లాస్ లో నుండి పరిగెత్తుకొచ్చి బయట చూస్తే ఫోటోగ్రాఫర్ కెమారాతో కనిపించాడు.మా బళ్ళో ఉన్న స్టేజికి ఉన్న మెట్ల దగ్గర బెంచీలు వేసి ఫోటోల కోసం ఏర్పాట్లు చేస్తున్నారు.మళ్ళీ నాలో ఉత్సాహం మొదలయ్యింది.మొదట L.K.G, U.K.G పిల్లల్ని ఫోటోలు తీసారు.తరువాత మా వంతు వచ్చింది.నేను గబగబా మా అక్క క్లాస్ దగ్గరికి వెళ్ళాను.తనని క్లాస్ లోనుండి బయటకి పిలిపించి "ఇప్పుడు మమ్మల్ని ఫోటో దించుతున్నారు,నేనెలా ఉన్నాను? ఫోటోలో బాగా వస్తానా అని అడిగాను?" నా యూనిఫాం,బెల్టు కాసేపు సర్ది పంపించింది.మా క్లాస్ పిల్లల్ని వరసగా బెంచీల మీద నిలబెట్టారు.మా మధ్యలో మా క్లాస్ టీచర్ అశ్వని టీచర్ కూర్చున్నారు.స్కూల్ అటెండర్ మా క్లాస్ ముందు ఉండే "1వ తరగతి" అనే చిన్న బోర్డు పట్టుకోని వచ్చి,"క్లాస్ లీడర్ ఎవరు?"అని అడిగాడు.గీతావాణి "నేనే లీడర్ ని"అని చెప్పింది.అతను ఆ బోర్డు గీతకి ఇచ్చి పట్టుకొమ్మన్నాడు.నాకెందుకో ఆ బోర్డు పట్టుకోని ఫోటో దిగాలనే దుర్బుద్ధి పుట్టింది.కాని గీత క్లాస్ లో ఫస్టు,పైపెచ్చు క్లాస్ లీడర్ కాబట్టి మనకి అంత సీన్ లేదనుకోని నోరుమూసుకున్నాను.తరువాత ఫోటో దించేసారు."ఫోటో ఎప్పుడు ఇస్తారు?" అని టీచర్ ని అడుగుదామని అనుకున్నాను.కాని ధైర్యం సరిపోక క్లాస్ కి వచ్చేసా.అది మొదలు ఫోటో ఎప్పుడెప్పుడు చూస్తానా అనే ఆలోచనలో తిండి కూడ సరిగ్గా తినలేదు.నిద్రలో కూడా ఫోటోని గురించిన కలవరింతలే.నా వాలకం చూసి అమ్మ చాలా కంగారు పడిపోయింది.తరువాత ఒక నాలుగైదు రోజులకి క్లాస్ లో మా టీచర్ "రేపు అందరు అయిదు రూపాయలు తీసుకోని రండి,ఫోటోలు ఇస్తారు" అని చెప్పారు.ఆ రోజు ఇంటికి వెళ్ళగానే అమ్మకి విషయం చెప్పాను.మా అక్క వాళ్ళ టీచర్ కూడ అయిదు రూపాయలు తీసుకొని రమ్మన్నారంట!(మరి వాళ్ళు కుడా ఫోటో దిగారు కదా!!) అమ్మ సరే రేపు ఉదయం బడికి వెళ్ళేటప్పుడు ఇస్తాను అని చెప్పింది.మరుసటి రోజు బడికి వెళ్ళేటప్పుడు అమ్మ మా అక్కకి పది రూపాయల నోటు ఇచ్చి"నీకు,చెల్లికి అని చెప్పి టీచర్ కి ఇచ్చి రెండు ఫోటోలు జాగ్రత్తగా పట్టుకొనిరా" అని చెప్పింది.నాకు విపరీతమయిన కోపం వచ్చింది అమ్మ మీద."నా ఫోటో నేనే తెస్తా,నా అయిదు రూపాయలు నాకే ఇవ్వు" అని ఏడవడం మొదలు పెట్టా."నా దగ్గర చిల్లర లేవురా,నీ ఫోటో కూడ అక్క తెస్తుందిలే"అని అమ్మ నన్ను సముదాయించాలని చూసింది."చిల్లర లేకపొతే ఆ పది రూపాయల్ని రెండు ముక్కలు చేసి నా అయిదు రూపాయలు నాకు ఇవ్వు" అని ఏడుపు అందుకున్నాను నేను.నా తెలివికి అమ్మ అవాక్కయ్యింది.నేను ఇచ్చిన షాక్ నుండి తేరుకోవడానికి అమ్మకి ఒక అయిదు నిమిషాలు పట్టింది.నా గోల భరించలేక అమ్మ పక్కింటి వాళ్ళదగ్గర చిల్లర తీసుకోని మా ఇద్దరికి చెరో అయిదు రూపాయలు ఇచ్చి పంపించింది.ఇప్పటికి నా ఒకటవ తరగతి ఫోటో చూస్తే ఆ రోజు నేను చేసిన హంగామా గుర్తొచ్చి నవ్వొస్తుంది.

Monday, May 21, 2007

I Hate Mobile Phones

దేవుడు ప్రత్యక్షమయ్యి ఒక వరం ఇస్తే..ప్రపంచంలో ఉన్న మొబైల్ ఫోన్స్ అన్ని మాయం అయిపోవాలని కోరుకుంటాను నేను.ఒకవేళ అదేకాని జరిగితే మొబైల్ ఫొన్ కి బానిసలైనవారంతా నన్ను శపిస్తారేమో? కాని ఈ మొబైల్ ఫోన్స్ వల్ల తిండి,నిద్ర కరువయ్యాయి అంటే నమ్మండి.

"సోమవారం" అప్పుడే వచ్చేసింది అన్న చేదునిజాన్ని దిగమింగి నేను నా రోజువారి కార్యక్రమాలు మొదలు పెట్టేసా.
ఉదయం 10.27 : ఇంకో రెండు నిమిషాల్లో బోర్డురూమ్ లో స్టేటస్ మీటింగ్.హడావిడిగ నా లాప్ టాప్ లో ఏదో డాక్యుమెంట్ కోసం వెతుకుతున్నాను.ఇంతలో నా మొబైల్ ఫొన్ మోగింది.
"Hello"
"Hello sir,iam calling from ICICI Bank,would you be intrested in taking personal loans?"
"First tell me this,Do I sound like a man?"
"Ah sorry sir...err...madam.."
"Thanks for calling me,Iam not intrested."
(ఈ చిరాకుతొనే మీటింగుకి వెళ్ళాను.)
ఎలాగో ఈ వారం స్టేటస్ మీటింగ్ అయిపోయింది.

ఉదయం 11.10 : మీటింగ్ అయిపోయిందన్న ఆనందంలో తీరిగ్గా కాఫీ తాగుతున్నాను."హలో"(నా పక్క కాబిన్ లో కూర్చున్న శ్రీనివాస్,నిజం చెప్పాలంటే వీడికి ఫోన్ అవసరం లేదు.డైరెక్ట్ గానే మాట్లాడొచ్చు.అంత పెద్దగా అరుస్తాడు.పావలా యాక్షన్ చెయ్యమంటే రుపాయి చేస్తాడు.పెద్ద extra గాడు.)
"హలో,నాకున్న అనుభవం ప్రకారం చెప్తున్నా,వాడికి వచ్చిన ర్యాంకు కి ఇన్సుట్రుమెంటేషన్ కాని ఎలక్ట్రికల్ కాని వస్తుంది.కంప్యుటర్స్, ఎలక్ట్రానిక్స్ మీద ఆశ పెట్టుకొవద్దని చెప్పండి.అది కుడా సిటి కాలేజిల్లో అయితే కష్టం".వీడితో "ఎమ్ సెట్ ర్యాంకులు-విశ్లేషణ" అని దూరదర్శన్ లో interviewనిర్వహించాలి అని అనుకొన్నాను.

మధ్యాహ్నం 12.30 : ఆకలి దంచేస్తుంది."Lunch కి వెళ్దామా?"అని నా కొలీగ్ ద్రాక్షాయణికి ఫోన్ చేసా.

"The Hutch subscriber you are calling is busy,please try after sometime".టైమ్ కి తిండి తినే భాగ్యం కూడ లేదు.

మధ్యాహ్నం 1.40 : చివరికి ద్రాక్షాయణి నా మీద దయతలచి లంచ్ కి వచ్చింది. లంచ్ అయ్యింది అనిపించి, నన్ను గతవారం రోజుల్నుండి ఏడిపిస్తున్న Debug error ని ఈ రోజు ఎలాగైనా crack చెయ్యాలని కంకణం కట్టుకున్నాను.
ఇంతలో నా మొబైల్ ఫొన్ మోగింది.

"Hello madam,we are calling from HSBC bank.Do u have credit card?"
"No, I dont have and I dont need any.Thanks for calling."

సాయంత్రం 6.30 : Office నుండి Hostel కి వచ్చాను . Missed calls ఇచ్చిన అందరికి call చేసి ఒక అరగంట వాయించుకున్నాను.

రాత్రి 10.00 : నా roommate, Dr.రూప. ఊరంతా తిరిగి అప్పుడే వచ్చింది.ఫోన్ లో మాట్లాడుతుంది.రూప మాములుగా కన్నా ఫోన్ లోనే ఎక్కువ మాట్లాడుతంది.ఫోన్ లో మాట్లాడుతూనే అన్ని పనులు చేస్తుంది.ఒక్కొక్కసారి ఆ టాలంట్ ని చూస్తే ముచ్చటేస్తుంది.రూప ని ఫోన్స్ లేని దీవిలో కేవలం ఒక్కరోజు ఉంచితే చాలు గ్యారెంటిగా పిచ్చిది అయిపోతుంది.రాత్రి 1.30 అవుతుంది.రూప ఇంకా ఫోన్ లో మాట్లాడుతూనే ఉంది."షాజహాన్ తాజ్ మహల్ ని design చేసిన ఆర్కిటెక్ట్ చేతులు ఎందుకు నరికేసాడు?" అనేది టాపిక్.ఇంక నాకు చిర్రెతింది."రూప! టైమ్ ఎంత అయ్యిందో తెలుసా?" అని ఒక్క అరుపు అరిచా.ఒక 'సారి' నా మొహాన పడేసి ఇంకో పావుగంట మాట్లాడి ఫోన్ పెట్టేసి SMS లు ఇవ్వటం మొదలు పెట్టింది.

ఇలా రోజంతా missed calls,received calls,dialed calls తో బ్రతికేసే వీళ్ళని చూస్తే నాకు నవ్వాలో ఏడవాలో అర్ధం కాదు.

Wednesday, May 16, 2007

ఎందుకు?

డిసెంబర్ నెల,రాత్రి 8.45 నిమిషాలు.
ట్రైన్ ఇంకాసేపట్లో సికింద్రాబాద్ చేరుతుంది.సీట్ కింద నుండి లగేజ్ బ్యాగ్ తీసి కంపార్ట్ మెంటు డోర్ దగ్గరికి వచ్చి నిల్చున్నాను.కంపార్ట్ మెంట్లో ఇద్దరు ముగ్గురు ప్రయాణికులు మాత్రమే ఉన్నారు. ఇంతలో ఒక వ్యక్తి కోపంగా నన్నే చూస్తున్నాడు.40-45 సంవత్సరాల వయసు ఉంటుందేమో,చింపిరి జుట్టు,మాసిపోయిన బట్టలు.అతను ,అతని వాలకం చూసి పిచ్చివాడేమో అని అనుకోని పెద్దగా పట్టించుకోలేదు.కాని ఇంకా నన్నే చూస్తున్నాడో లేదో అన్న వెధవ క్యురియాసిటి తో ఒక్కసారి అతను కుర్చున్న వైపు చుసా.....అంతే అమాంతం సీట్లో నుండి లేచి వొచ్చి రెండు చేతులతో నా గొంతు పట్టుకొని పిసికేస్తున్నాడు, ఊపిరి ఆడటం లేదు,కళ్ళకి ఏమి కనిపించటం లేదు...నా జీవీతానికి "శుభం కార్డు" పడబోతుందని అర్ధమయ్యింది.కాని ఎందుకు...నేనెందుకు చనిపొతున్నా??ఈ పిచ్చోడు నన్నెందుకు చంపుతున్నాడు?దేవుడా!! మరీ ఇంత దిక్కుమాలిన చావు రాసిపెట్టవేంటి నాకు??
* * *
ఉలిక్కిపడి లేచా,ఇది కలా??.